بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

دلم می‌خواست به خودم ثابت کنم که من ـ متیو ـ کسی هستم که لیاقت این‌همه محبت را دارد و فقط به‌خاطر معروف شدن‌ام نیست. نیاز داشتم در جایگاهی باشم تا هر محبتی که دریافت می‌کنم براساس ویژگی‌های همان مردی باشد که غریبه‌ها بعد از ملاقات‌کردن در موردش نظر می‌دادند، نه قبل از آن.

آه ای بانوی امیدهای خوب! آه عشق من، چگونه‌ای؟ خوشحال‌دیدن‌ات، ـ نه خوشحال‌کردن‌ات ـ را بسیار دوست دارم. خواهرم، عشقم، رفیقم، خودِ من، با سر شیرجه می‌زنیم توی این روزها روزهای تنهایی آن‌جا ایستاده‌ایم ـ آن لبه ـ و پایین را نگاه می‌کنیم «نه، اول تو. نه، تو.» خب چرا دست‌های هم را نگیریم و با هم نپریم؟ عجب ارتفاعی! هر دو این‌را می‌دانیم. «چه خوب.» می‌گویی: «چی؟» «دلم می‌خواهد فقط با تو پرواز کنم.»

هر کسی نسخهٔ مینیاتوریِ خاصِ خودش را از زندگیِ من داشت.

چون وقتی توی ذهن‌مان به کسی، جایی، یا نقطه‌ای از زمان، بیش‌تر از خودمان اعتبار می‌دهیم، سقفی خیالی برای خودمان متصور می‌شویم. برای توقعی که در آن لحظه از خودمان داریم سقف تعیین می‌کنیم. عصبی می‌شویم و روی نتیجه تمرکز می‌کنیم. درحالی‌که باید روی فعالیتی که مشغولش هستیم تمرکز کنیم و این‌طوری‌هاست که لحظهٔ انجام کار، بدون این‌که واقعاًحواس‌مان باشد، می‌گذرد.

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید

بهترین تک‌تیراندازهای دنیا و کسانی‌که نشانه‌گیریِ خوبی دارند، به جای نشانه‌گرفتنِ هدف، جایی پس از هدفِ اصلی را نشانه می‌گیرند. وقتی عمیقاً به این موضوع که "بالاخره می‌میریم" باور پیدا کنیم، آن‌وقت بیش‌تر در زمان حال حضور خواهیم داشت. به جایی دورتر از دسترس‌تان چنگ بیندازید، همیشه خط پایان را برای خودتان جلوتر ببرید، چون سقفْ ساختهٔ آدمی‌ست.

معتقدم هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم بخشی از یک نقشه است. گاهی نقشه درست همان‌طور که می‌خواهیم پیش می‌رود، گاهی هم نه. این‌هم بخشی از نقشه است. همین‌که این موضوع را بفهمیم، خودش یک چراغ‌سبز است.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم. همهٔ ما گاهی پا توی لجن می‌گذاریم، به مانع برمی‌خوریم، گند بالا می‌آوریم، گند می‌زنند به احوال‌مان، مریض می‌شویم، به چیزی‌که می‌خواهیم نمی‌رسیم، از هزاران «می‌تونستم بهتر عمل کنم» و «کاش این اتفاق نیفتاده بود» در زندگی‌مان می‌گذریم. پاگذاشتن در لجن اجتناب‌ناپذیر است، پس بیایید یا به چشم خوش‌اقبالی به آن نگاه کنیم، یا بفهمیم چطور می‌توانیم جلویش را بگیریم.

بهترین تک‌تیراندازهای دنیا و کسانی‌که نشانه‌گیریِ خوبی دارند، به جای نشانه‌گرفتنِ هدف، جایی پس از هدفِ اصلی را نشانه می‌گیرند. وقتی عمیقاً به این موضوع که "بالاخره می‌میریم" باور پیدا کنیم، آن‌وقت بیش‌تر در زمان حال حضور خواهیم داشت. به جایی دورتر از دسترس‌تان چنگ بیندازید، همیشه خط پایان را برای خودتان جلوتر ببرید، چون سقفْ ساختهٔ آدمی‌ست.

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.»

وقتی سروصدا کم شود، نشانه‌ها واضح‌ترمی‌شوند، دوباره صدای خودمان را می‌شنویم و با خودمان دیداری تازه می‌کنیم. گذرِ زمان به‌تنهایی دل را جلا می‌دهد. حافظه مشغول می‌شود و نظریات شکل می‌گیرند. دوباره با حقیقت ملاقات می‌کنیم، و او درس‌هایی به ما می‌دهد، درست جایی بین دست‌درازکردن و پاپس‌کشیدن، زمینِ محکمی زیر پای‌مان پیدا می‌شود که به ما می‌گوید در این بلاتکلیفی‌ها تنها نیستیم،

فرآیندِ حذف و هویت معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف. داشتنِ گزینه‌های بی‌شمار می‌تواند از هر کدام‌مان یک دیکتاتور بسازد. بنابراین باید خودمان را از آن فزونی‌ای که در زندگی‌مان نمی‌گذارد بیش‌تر و بیش‌تر خودمان باشیم، خلاص کنیم. وقتی گزینه‌هایی را که برای‌مان بی‌فایده‌اند کنار بگذاریم، درنهایت و تقریباً به‌طور تصادفی، پیش روی‌مان گزینه‌های مفیدتری می‌بینیم. دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

هیچ‌کس به‌خاطر کاری که انجام داده به دردسر نمی‌افتد. فقط وقتی به دردسر می‌افتی که مچ‌ات را بگیرند. هنرِ اصلی این است که بتوانی بزنی زیرش! قانون‌شکن‌ها لبهٔ پرتگاه زندگی نمی‌کنند، آن‌ها همیشه آن وسط‌مَسَط‌ها هستند... و همچنان پیش می‌روند.

ساخته‌شدن برای یک لحظهٔ خاص همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم.

اگر در روندِ کار، در تک‌تکِ لحظات حضور ذهن داشته باشیم و لذتِ انجامِ کار را حس کنیم، هیچ‌وقت سرِ بزنگاه و آخرِ کار خشک‌مان نمی‌زند. چرا؟ چون به خط پایان فکر نمی‌کنیم، چون حواس‌مان به زمان نیست، چون مشغولِ دیدزدنِ خودمان در صفحه‌نمایشِ بزرگِ ورزشگاه نیستیم. در لحظه مشغول عمل‌کردن‌ایم و راهْ همان مقصد است و خط پایانی وجود ندارد.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم که حضورِ ذهنِ کافی برای شناختن‌اش داشته باشم آن‌قدر در لحظه زندگی کنم که بتوانم با توجه به نیازِ زندگی‌ام آن‌را به کار بگیرم آن‌قدر صبور باشم که مراقبت کنم و از دستش ندهم و آن‌قدر شجاع باشم که بتوانم آن حقیقت را زندگی کنم

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم.

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.»