بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

آدم اگر صداقت به خرج دهد، سرش را با آرامش روی بالش می‌گذارد، و اگر نه، حتی اگر کسی کنارمان باشد، ما همیشه تنها می‌خوابیم؛ درحالی‌که پر از تشویش‌ایم.

شاید بهتر است درونگرا از خانه خارج شود، با دنیا ارتباط برقرار کند، و اجتماعی‌تر شود. و شاید بهتر است برونگرا توی خانه بماند و کتابی بخواند. گاهی لازم است آن بیرون باشیم و گاهی این درون. بعضی روزها مسیرِ کم‌ترطی‌شده، جادهٔ جنگلیِ دورافتاده‌ای‌ست. و بعضی روزها، مسیرِ مترو روی خط ۷.

هرچه بیش‌تر سفر کنیم، بیش‌تر می‌فهمیم که نیازهای انسانی‌مان چقدر مشابه‌اند.

«گاهی آدم‌ها دوست ندارند همان کاری را بکنند که تو می‌کنی.» و این‌که «اشتهای یک نفر سوءهاضمهٔ دیگری‌ست.»

باید مرد شوم آن‌قدر که به‌خاطر زندگی بمیرم آن‌قدر که به‌خاطر مرگ زندگی کنم

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

چراغ‌سبز. ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

فرآیندِ حذف و هویت معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف. داشتنِ گزینه‌های بی‌شمار می‌تواند از هر کدام‌مان یک دیکتاتور بسازد. بنابراین باید خودمان را از آن فزونی‌ای که در زندگی‌مان نمی‌گذارد بیش‌تر و بیش‌تر خودمان باشیم، خلاص کنیم. وقتی گزینه‌هایی را که برای‌مان بی‌فایده‌اند کنار بگذاریم، درنهایت و تقریباً به‌طور تصادفی، پیش روی‌مان گزینه‌های مفیدتری می‌بینیم. دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.

ما به محدودیت‌ها نیاز داریم، به مرزها، به جاذبه، فاصله‌گذاری‌ها، چارچوب و مقاومت... برای ایجاد نظم. این نظم مسئولیت می‌آفریند. مسئولیت قضاوت به همراه دارد. و قضاوت، انتخاب. و در این انتخاب آزادی نهفته است. برای خلق آب‌وهوایی که موافق‌ترین باد را نصیب‌مان کند، باید اول چیزی را حذف کنیم که باعث بیش‌ترین اصطکاک با هستهٔ وجودی‌مان می‌شود. این فرآیندِ حذفْ خودبه‌خود نظم می‌آفریند

یادمان باشد که با تلاش برای نمُردن، بیش‌تر زنده نمی‌مانیم. وقتی درگیر و مشغولِ زندگی‌کردن باشیم، بیش‌تر «زندگی» می‌کنیم.

گاهی این‌که یک چیز را انتخاب کنید و به آن متعهد بمانید، مهم‌تر از آن است که چه چیزی را انتخاب می‌کنید.

«جوری واردِ یه جا نشین که انگار می‌خواین بخرینش، جوری وارد شین که انگار صاحبش‌این.»

وقتی آن‌قدر ثروتمندم که پول برایم اهمیتی ندارد. وقتی زندگیِ یک بچه از زندگیِ من مهم‌تر است. وقتی ارزشِ وجودی‌ام به چاپلوسیِ دیگران متکی نیست. وقتی دیگر برایم مهم نیست که از آرزوهایم جلو بزنم، پس درونم را می‌بینم و به فکر خودم می‌افتم. این است معیارِ بزرگیِ یک انسان؛ آن‌هم وقتی معروف و موفق شد. وقتی ارزش‌های مادی دیگر برای پرداختِ دستمزد کافی نباشند، انسان اسطوره می‌شود. در جست‌وجوی خودت باش

باید نسبت‌به چیزهایی که در زندگی جذب می‌کنیم، هوشیار باشیم؛ چون این مسائل تصادفی و اتفاقی نیستند.

تیر نیست که هدف را می‌جوید،‌ هدف است که تیر را به‌سمت خودش می‌کشد

«تغییر کنی بهتره تا این‌که متأسف باشی.»

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

وقتی توی ذهن‌مان به کسی، جایی، یا نقطه‌ای از زمان، بیش‌تر از خودمان اعتبار می‌دهیم، سقفی خیالی برای خودمان متصور می‌شویم. برای توقعی که در آن لحظه از خودمان داریم سقف تعیین می‌کنیم. عصبی می‌شویم و روی نتیجه تمرکز می‌کنیم. درحالی‌که باید روی فعالیتی که مشغولش هستیم تمرکز کنیم و این‌طوری‌هاست که لحظهٔ انجام کار، بدون این‌که واقعاًحواس‌مان باشد، می‌گذرد.

عقل سلیم هم مثل پول و سلامتی‌ست. وقتی به دستش آوردی، باید برای حفظ‌اش تلاش کنی.

باید عواقب سهل‌انگاری را بدانیم ـ موضوع فقط کاری که انجام می‌دهیم نیست، کاری که انجام نمی‌دهیم هم مهم است. اهمال‌کاریْ خود یک خطاست.