بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

در این جهان شاهدِ هر چیزِ خارق‌العاده و سرشار از نبوغ ـ متعالی و شگفت‌انگیز ـ و سرشار از خوشی یا رنج باشید. موجودیتِ آن‌ها را به رسمیت بشناسید، چه زشت و چه زیبا، چه غم‌انگیز و چه شادی‌آور. شاهکارهای شگفت‌انگیزِ جهان و بختِ خوب و همچنین تواناییِ بشر در انجام‌دادنِ شرورانه‌ترین کارها را ببینید و تعجب نکنید. در مواجهه با زیبایی‌ها یا بلایای طبیعی نابینا نباشید. تمام کارهایی که خداوند و طبیعت انجام می‌دهند باورکردنی‌اند. خیال‌تان از یک چیز راحت باشد، و آن این است که ذاتِ بشر همیشه ثابت است و تغییر نمی‌کند. این‌قدر حیرت‌زده نشوید، باورنکردنی هر روز در حالِ رخ‌دادن است، گاهی الهی‌ست، و گاهی تُفی سربالا که به صورت خودمان پاشیده می‌شود. آن‌را انکار نکنید. به آن توکل کنید، و انتظار هر چیزی را داشته باشید. باورش کنید.

چون وقتی توی ذهن‌مان به کسی، جایی، یا نقطه‌ای از زمان، بیش‌تر از خودمان اعتبار می‌دهیم، سقفی خیالی برای خودمان متصور می‌شویم. برای توقعی که در آن لحظه از خودمان داریم سقف تعیین می‌کنیم

من معروف شده بودم. گاهی بعضی چیزها را داری. گاهی بعضی چیزها تو را دارند.

همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم. چه آن لحظه ما را بسازد، چه ما آن لحظه را بسازیم چه شکارچی باشیم، چه شکار، ما برای آن لحظه ساخته شده‌ایم.

اگر می‌توانی، قبل از انجام‌دادن‌اش، اول از خودت بپرس می‌خواهی‌اش یا نه.

به نظرم انتظاری که برآورده نشود بیش از امیدی که برآورده نشود آسیب‌رسان است، درحالی‌که امیدِ برآورده‌شده بیش از انتظارِ برآورده‌شده ما را خوشحال می‌کند. امید بیش از انتظار سود می‌رساند و نقضِ آن کم‌تر آسیب‌زاست، چون در حد انتظار قابل‌اندازه‌گیری نیست.

مشکلاتی که امروز با آن‌ها مواجه‌ایم، درنهایت به نعمتِ زندگی‌مان تبدیل می‌شوند.

زندگی. یک راهپیماییِ یگانه، سفری شخصی به درون‌مان.

مرگ. پایانی مشترک، هدفی متحد.

همهٔ ما گاهی پا توی لجن می‌گذاریم، به مانع برمی‌خوریم، گند بالا می‌آوریم، گند می‌زنند به احوال‌مان، مریض می‌شویم، به چیزی‌که می‌خواهیم نمی‌رسیم، از هزاران «می‌تونستم بهتر عمل کنم» و «کاش این اتفاق نیفتاده بود» در زندگی‌مان می‌گذریم. پاگذاشتن در لجن اجتناب‌ناپذیر است

رابرت فراست راست می‌گفت: انتخابِ مسیرِ کم‌ترطی‌شده می‌تواند همه‌چیز را تغییر دهد. اما آن مسیر لزوماً مسیرِ خلوت‌تری نیست. شاید مسیری باشد که شخصِ ما کم‌تر آن‌را طی کرده باشیم. شاید بهتر است درونگرا از خانه خارج شود، با دنیا ارتباط برقرار کند، و اجتماعی‌تر شود. و شاید بهتر است برونگرا توی خانه بماند و کتابی بخواند. گاهی لازم است آن بیرون باشیم و گاهی این درون. بعضی روزها مسیرِ کم‌ترطی‌شده، جادهٔ جنگلیِ دورافتاده‌ای‌ست. و بعضی روزها، مسیرِ مترو روی خط ۷.

ما از او می‌ترسیدیم. نه به این خاطر که به ما آسیب رسانده یا اذیت‌مان کرده باشد، فقط به این دلیل که پدرمان بود. ما او را الگوی خودمان می‌دانستیم.

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

این‌که صندلی‌ها خالی باشند، لزوماً به این معنی نیست که به مهمانِ خاصی اختصاص دارند. گاهی لازم است فقط اسم یک‌نفر در فهرستِ مهمان‌ّها باشد. تو.

انتخابِ مسیرِ کم‌ترطی‌شده می‌تواند همه‌چیز را تغییر دهد. اما آن مسیر لزوماً مسیرِ خلوت‌تری نیست. شاید مسیری باشد که شخصِ ما کم‌تر آن‌را طی کرده باشیم. شاید بهتر است درونگرا از خانه خارج شود، با دنیا ارتباط برقرار کند، و اجتماعی‌تر شود. و شاید بهتر است برونگرا توی خانه بماند و کتابی بخواند. گاهی لازم است آن بیرون باشیم و گاهی این درون.

آن‌را بخواهید ولی محتاج‌اش نباشید. اگر به این توصیه عمل کنید، شانسی برای شهرت خواهید داشت. و اگر به آن عمل نکنید، نه.

اگر در ترکیبِ ثابت نیستید و فکر می‌کنید لیاقتِ حضور در آن‌را دارید، حق انتخاب را از مربی‌ها بگیرید؛ آن‌قدر خوب بازی کنید که انکارناپذیر شوید.

بذار این رو بهت بگم: هرچی سن‌ت بیش‌تر بشه، سعی می‌کنن مقررات بیش‌تری بهت تحمیل کنن، فقط به زندگی‌کردن ادامه بده...

روزهای کامیابی باعث می‌شوند مشقت را فراموش کنیم. در روزهای بدبختی، رسیدن به خوشبختی ناممکن به نظر می‌رسد. هر دو ممکن است همچون مقصدهایی نهایی به نظر برسند، حاصل‌جمعِ تمامِ روزهای زندگی. اما بعد دلقکِ هستیْ جهان‌مان را به بازی می‌گیرد، شرایطِ دیروز دیگر پابرجا نیست، هرچه هست ویرگول است، دریغ از یک نقطه سر خط. همه بایست، دریغ از یک بمان. لذت عاریتی‌ست، و رنج هم.