بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد. و حالا این منم، سالم و سرِ‌پا.

هیچ بخشی از عشقْ خیالی نبود. عشقْ همیشه واقعی بود؛ حتی اگر زخمی‌ات می‌کرد.

سالی بود که هرچه را امروز هستم، مدیونِ آن‌ام. سالی که خودم را پیدا کردم؛ چون مجبور شدم.

چراغ‌سبز. ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

هر آدمِ خوبِ غیرمستبدی حق دارد کارِ خودش را بکند.

مکان‌ها شبیه آدم‌ها هستند. هر کدام‌شان هویتِ خاصِ خودش را دارد. توی تمامِ سفرهایم به دورِ دنیا، دربارهٔ فرهنگِ یک مکان و هویت‌اش نوشته‌ام. اگر مکان و آدم‌هایی مرا تحت تأثیر قرار بدهند، برای‌شان نامهٔ عاشقانه می‌نویسم.

برای اولین‌بار در زندگی‌ام، شهامتش را پیدا کردم که به ازدواج نه به چشم مقصدِ نهایی بلکه به چشم یک سفرِ اکتشافیِ جدید نگاه کنم، به چشم انتخابی انگیزه‌بخش و صمیمانه برای بیش‌ترباهم‌بودن؛ با زنی که دلم می‌خواست باقیِ عمرم را با او بگذرانم، و تنها مادری که می‌خواستم در تولد هشتادوهشت‌سالگی‌ام به او تکیه کنم. برای اولین‌بار داشتم ازدواج را چیزی بیش از صرفاً تکلیفی قانونی و مذهبی می‌دیدم. چیزی‌که انگار برای اجرای آن احساس مسئولیت می‌کردم. ازدواج با کمیلا برای من به یک نیاز تبدیل شد.

او دربارهٔ رازِ ازدواج با من حرف زد و این‌که چطور وقتی دو نفر قصد دارند با هم یکی شوند، زندگیِ شانه‌به‌شانهٔ هم، حسِ هویتِ فردیِ آن‌ها را از بین نمی‌بَرَد، بلکه آن‌را آگاه کرده و از گمراهی نجات می‌دهد. این‌که چطور وقتی دو نفر به هم می‌پیوندند تا ازدواج کنند، هر کدام به‌عنوان یک موجودِ کامل پا به صحنه می‌گذارند. و این‌که ما در ازدواج نیمی از خودمان را از دست نمی‌دهیم، بلکه به چیزی فراتر از خودمان ارتقا می‌یابیم. از طریق این میثاق با خداوند و همسرمان، درواقع موجودیت‌مان را سه‌برابر می‌کنیم و می‌شویم سه‌برابرِ چیزی‌که بوده‌ایم. سه نهاد: زن، شوهر، و خداوند. در وحدت با هم، یک‌دل، و یک‌زبان. ۳ = ۱×۱. این یک ضربِ عرفانی‌ست. او گفت: «ازدواج شجاعت و فداکاری می‌خواد.»

دیگر ترسی نداشتم و در پیِ رمزورازی جدید، به تعهدِ خود پایبند شدم. و برای اولین‌بار در زندگی‌ام احساس کردم که می‌توانم سِکَندری بخورم ولی زمین نیفتم. می‌دانستم که اوضاع سخت‌تر می‌شود، چون حالا به‌عنوان زن و شوهر، باید روی چیزهای بیش‌تری کار می‌کردیم. من و کمیلا دیگر دنبال پروانه‌ها نمی‌دویدیم، ما باغِ خودمان را کاشتیم تا پروانه‌ها بتوانند بیایند پیشِ ما.

آن شب زیرِ طاقیِ جایگاهِ عقد، کمیلا به چشم‌هایم نگاه کرد و گفت: «جز تمام چیزهایی که تو بهم دادی، هیچ‌چیزِ دیگه‌ای نمی‌خوام.» من... من آن شب با زنِ رؤیاهایم ازدواج نکردم، من با بهترین زنی که در دنیا برایم وجود داشت، ازدواج کردم. و او یک پری‌دریایی‌ست.

آن شب زیرِ طاقیِ جایگاهِ عقد، کمیلا به چشم‌هایم نگاه کرد و گفت: «جز تمام چیزهایی که تو بهم دادی، هیچ‌چیزِ دیگه‌ای نمی‌خوام.»

وقتی فقط با هم زیر یک سقف زندگی می‌کنید، این زندگی‌کردن برای زمانِ حال است. و وقتی ازدواج می‌کنید، برای آینده.

برای اولین‌بار در زندگی‌ام، شهامتش را پیدا کردم که به ازدواج نه به چشم مقصدِ نهایی بلکه به چشم یک سفرِ اکتشافیِ جدید نگاه کنم، به چشم انتخابی انگیزه‌بخش و صمیمانه برای بیش‌ترباهم‌بودن؛ با زنی که دلم می‌خواست باقیِ عمرم را با او بگذرانم، و تنها مادری که می‌خواستم در تولد هشتادوهشت‌سالگی‌ام به او تکیه کنم. برای اولین‌بار داشتم ازدواج را چیزی بیش از صرفاً تکلیفی قانونی و مذهبی می‌دیدم. چیزی‌که انگار برای اجرای آن احساس مسئولیت می‌کردم. ازدواج با کمیلا برای من به یک نیاز تبدیل شد.

او دربارهٔ رازِ ازدواج با من حرف زد و این‌که چطور وقتی دو نفر قصد دارند با هم یکی شوند، زندگیِ شانه‌به‌شانهٔ هم، حسِ هویتِ فردیِ آن‌ها را از بین نمی‌بَرَد، بلکه آن‌را آگاه کرده و از گمراهی نجات می‌دهد. این‌که چطور وقتی دو نفر به هم می‌پیوندند تا ازدواج کنند، هر کدام به‌عنوان یک موجودِ کامل پا به صحنه می‌گذارند. و این‌که ما در ازدواج نیمی از خودمان را از دست نمی‌دهیم، بلکه به چیزی فراتر از خودمان ارتقا می‌یابیم. از طریق این میثاق با خداوند و همسرمان، درواقع موجودیت‌مان را سه‌برابر می‌کنیم و می‌شویم سه‌برابرِ چیزی‌که بوده‌ایم. سه نهاد: زن، شوهر، و خداوند. در وحدت با هم، یک‌دل، و یک‌زبان. ۳ = ۱×۱. این یک ضربِ عرفانی‌ست. او گفت: «ازدواج شجاعت و فداکاری می‌خواد.»

من دلم می‌خواد با مامانی ازدواج کنم... فقط احساس نمی‌کنم نیازی به انجامِ این کار باشه. اگه با مامان ازدواج کنم، یه‌جورایی حس می‌کنم انگاری مجبور شده‌م. دلم نمی‌خواد این کار رو انجام بدیم فقط به‌خاطر این‌که فکر می‌کنیم این کاریه که باید انجامش بدیم. پس وقتی انجامش می‌دم که احساس کنم نیاز دارم این کار رو بکنم.»

حالا دیگر میراثِ خودت را زندگی کن!

ما اجازه نخواستیم. ما شانه خالی نکردیم. ما بلندی را فتح کردیم.

قرار نبود شانه خالی کنم.

«البته که وجود داره. ما پاییز فیلمبرداری می‌کنیم.»

«قراره یه مدت خشکسالی باشه عزیزم. کی می‌دونه چقدر طول می‌کشه! قراره سخت باشه. می‌دونم که ممکنه صبرت رو از دست بدی. می‌دونم که ممکنه کم بیاری. می‌دونم که ممکنه بیش‌تر بنوشی، اما... اگه قراره این کار رو انجام بدیم، اگه قراره به این تغییر متعهد باشیم، پس قراره تا آخرش بریم. نه فقط تا وسط. قبوله؟»