بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

انسان برای این‌که ارزشِ یک مکان را به‌خوبی درک کند، باید بداند که می‌تواند در آن‌جا زندگی کند؛ وقتی همهٔ رنج‌ها و ناراحتی‌هایش ناپدید می‌شوند و اجازه می‌دهد آن مکان او را دربربگیرد. باید خودش را با مکانی که از آن بازدید می‌کند وفق دهد، تا جایی‌که بداند برای همیشه می‌تواند آن‌جا ساکن شود، تنها آن‌موقع است که اجازه دارد آن‌جا را ترک کند. هر جا که هستید، به محل زندگی‌تان توجه کنید؛ آن‌قدری که سزاوارش است.

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.» این را عیسی گفت و لبخند زد. «همون‌موقع که این مبارزه رو قبول کردی، برنده شدی.»

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.»

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای. ـ متیو دیوید مک‌کانهی

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای.

تیر نیست که هدف را می‌جوید، هدف است که تیر را به‌سمت خودش می‌کشد باید نسبت‌به چیزهایی که در زندگی جذب می‌کنیم، هوشیار باشیم؛ چون این مسائل تصادفی و اتفاقی نیستند. عنکبوت توی تارش منتظر می‌نشیند تا غذا از راه برسد. بله، باید برویم دنبال کسی‌که می‌خواهیم باشیم. باید آن‌را بجوئیم. باید تلاش‌مان را بکنیم. ولی گاهی لازم نیست عاملِ بعضی اتفاق‌ها باشیم. روحِ ما انسان‌ها مثل آهنربا جاذبه دارد... و نیرویش بی‌پایان است.

این‌قدر حیرت‌زده نشوید، باورنکردنی هر روز در حالِ رخ‌دادن است، گاهی الهی‌ست، و گاهی تُفی سربالا که به صورت خودمان پاشیده می‌شود. آن‌را انکار نکنید. به آن توکل کنید، و انتظار هر چیزی را داشته باشید. باورش کنید. ‌

من باور دارم که حقیقت همه‌جا و همه‌وقت در اطراف ماست. فرشته‌های بی‌نام‌ونشان، پروانه‌ها، پاسخ‌ها... همگی همیشه هستند، و این ما هستیم که نمی‌توانیم آن‌ها را درک کنیم، بشنویم، ببینیم یا سر وقت پیداشان کنیم. چرا؟ چون در جای مناسب قرار نگرفته‌ایم. باید نقشه‌ای برایش داشته باشیم.

همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم. چه آن لحظه ما را بسازد، چه ما آن لحظه را بسازیم چه شکارچی باشیم، چه شکار، ما برای آن لحظه ساخته شده‌ایم.

باید عواقب سهل‌انگاری را بدانیم ـ موضوع فقط کاری که انجام می‌دهیم نیست، کاری که انجام نمی‌دهیم هم مهم است. اهمال‌کاریْ خود یک خطاست.

«جوری واردِ یه جا نشین که انگار می‌خواین بخرینش، جوری وارد شین که انگار صاحبش‌این.»

وقتی عمیقاً به این موضوع که "بالاخره می‌میریم" باور پیدا کنیم، آن‌وقت بیش‌تر در زمان حال حضور خواهیم داشت.

بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد.

مشکلاتی که امروز با آن‌ها مواجه‌ایم، درنهایت به نعمتِ زندگی‌مان تبدیل می‌شوند. بالاخره چراغ‌قرمزهای دیروز، ما را به یک چراغ‌سبز می‌رسانَد. هر تخریبی نهایتاً به ساختن ختم می‌شود، هر مرگی نهایتاً به تولد، و هر رنجی نهایتاً به آرامش. در این زندگی یا زندگیِ بعدی، هر پایین‌رفتنی بالاآمدنی در پیش دارد. مهم این است که چالشِ پیش روی‌مان را چطور می‌بینیم و چطور با آن درگیر می‌شویم. کوتاه می‌آییم، راه‌مان را کج می‌کنیم، یا تسلیم می‌شویم. به خودمان بستگی دارد، به انتخاب‌مان.

«گوش کن پسرم! انقدر کله‌شق نباش و اون موهای کوفتی‌ت رو کوتاه کن!» مایک با عصبانیت گفت: «نه قربان! نه بابا! این کار رو نمی‌کنم.» «پسرم... من دارم بهت می‌گم...» «اصلاً عیسی‌مسیح هم موهاش بلند بوده!» و سکوت. بازی با ورقِ مذهب حرکتِ هوشمندانه‌ای بود و مایک می‌دانست که با این کار احتمالاً مناظره را برده است. پس بابا در سکوت به رانندگی ادامه داد.

هیچ بخشی از عشقْ خیالی نبود. عشقْ همیشه واقعی بود؛ حتی اگر زخمی‌ات می‌کرد.

معتقدم هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم بخشی از یک نقشه است. گاهی نقشه درست همان‌طور که می‌خواهیم پیش می‌رود، گاهی هم نه. این‌هم بخشی از نقشه است. همین‌که این موضوع را بفهمیم، خودش یک چراغ‌سبز است.

پدربودن تنها چیزی‌ست که در تمام زندگی‌ام مطمئن بودم دلم می‌خواهد تجربه‌اش کنم؛ نه فقط تجربه، که یک پدرِ واقعی باشم.