بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم. چه آن لحظه ما را بسازد، چه ما آن لحظه را بسازیم چه شکارچی باشیم، چه شکار، ما برای آن لحظه ساخته شده‌ایم.

من بی‌نقص نیستم؛ نه، همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

وقتی ارزش‌های مادی دیگر برای پرداختِ دستمزد کافی نباشند، انسان اسطوره می‌شود. در جست‌وجوی خودت باش!

من کی‌ام؟ نه فقط در این سفر، بلکه در تمامِ زندگی‌ام. در این عریانی، فقط یکی از بندگان خدا هستم و دیگر هیچ.

هیولا هیولا آینده است نه لولوی زیر تختخواب. گذشته فقط چیزی‌ست که می‌خواهیم فردا آن‌را پشت سر بگذاریم. هیولا خودِ آینده است، ناشناخته‌ها... مرزهایی که هنوز کسی از آن عبور نکرده. جدالی که هنوز کسی با آن روبه‌رو نشده. توانی که هنوز محقق نشده. اژدهایی که هنوز رام نشده. و در مسیرِ یک‌طرفهٔ برخوردی بدون بازگشت، آینده ـ این هیولا ـ همیشه منتظرِ ماست و همیشه آمدن‌مان را می‌بیند. پس باید سرمان را بالا بگیریم و با شجاعت نگاهش کنیم.

اگر در روندِ کار، در تک‌تکِ لحظات حضور ذهن داشته باشیم و لذتِ انجامِ کار را حس کنیم، هیچ‌وقت سرِ بزنگاه و آخرِ کار خشک‌مان نمی‌زند. چرا؟ چون به خط پایان فکر نمی‌کنیم، چون حواس‌مان به زمان نیست، چون مشغولِ دیدزدنِ خودمان در صفحه‌نمایشِ بزرگِ ورزشگاه نیستیم. در لحظه مشغول عمل‌کردن‌ایم و راهْ همان مقصد است و خط پایانی وجود ندارد.

محدودیت‌های خیالی خلق نکنید. یک نقش اول فیلم، برنده‌شدن در یک مسابقه، بردن و امتیازگرفتن، ایده‌ی‌خوب‌داشتن، رسیدن به عشق زندگی‌مان، خوشبختی و آرامش... فرقی نمی‌کند کدام، ما به چه حقی به خودمان اجازه می‌دهیم فکر کنیم لایقِ این بختِ خوشی که در چنگ‌مان است نیستیم؟! چه حقی داریم که فکر کنیم برای داشتن‌شان زحمتِ کافی نکشیده‌ایم؟!

باید اول برای کار آماده شویم تا بتوانیم آزادیِ کافی داشته باشیم. باید زحمتِ یک کار را بکشیم تا بتوانیم آن‌را به پایان برسانیم. باید برای کار آماده شویم تا بعد آزادی پیدا کنیم و نتیجه‌اش را ببینیم.

باب ششم، آیهٔ بیست‌ودوم: «چشمْ چراغِ تن است؛ پس هرگاه چشم‌ات بسیط باشد، تمامِ تن‌ات روشن بُوَد.»

همیشه معتقد بوده‌ام "رضایت" به‌صورت علمی‌اش یعنی یاد بگیری کِی و چطور از پسِ مشکلاتِ زندگی بربیایی. وقتی می‌توانید آب‌وهوا را خودتان تعیین کنید، کاری کنید که نسیم بوزد. وقتی توی طوفان گیر می‌افتید، برای سعادت دعا کنید و تمامِ کاری که از دست‌تان برمی‌آید را انجام دهید. همهٔ ما زخم‌هایی داریم؛ و هرچه هم پیش‌تر برویم، زخمی‌تر خواهیم شد. پس به جای جنگیدن با زمان و تلف‌کردن‌اش، بیایید با آن برقصیم و لحظه‌های تلف‌شدهٔ زندگی‌مان را جبران کنیم. یادمان باشد که با تلاش برای نمُردن، بیش‌تر زنده نمی‌مانیم. وقتی درگیر و مشغولِ زندگی‌کردن باشیم، بیش‌تر «زندگی» می‌کنیم.

وقتی بچه داریم، هیچ بحثی مهم‌تر از این نیست که چطور و چقدر به آن‌ها عشق بورزیم، حمایت و راهنمایی‌شان کنیم، و تنهاشان نگذاریم. این یک تعهدِ غریزی‌ست، مسئولیتی بی‌واسطه، نامحدود، و همیشه و هر لحظه درحال رشد

متوجه شدم که هر آدمی می‌تواند به‌سرعت درس بگیرد، اما یادگیری زمان می‌بَرَد، و زندگی سخت‌ترین بخشِ ماجراست. من خودم را دقیقاً همان‌جایی پیدا کردم که جا گذاشته بودم.

معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است.

بهترین تک‌تیراندازهای دنیا و کسانی‌که نشانه‌گیریِ خوبی دارند، به جای نشانه‌گرفتنِ هدف، جایی پس از هدفِ اصلی را نشانه می‌گیرند. وقتی عمیقاً به این موضوع که "بالاخره می‌میریم" باور پیدا کنیم، آن‌وقت بیش‌تر در زمان حال حضور خواهیم داشت. به جایی دورتر از دسترس‌تان چنگ بیندازید، همیشه خط پایان را برای خودتان جلوتر ببرید، چون سقفْ ساختهٔ آدمی‌ست.

محدودیت‌های خیالی خلق نکنید. یک نقش اول فیلم، برنده‌شدن در یک مسابقه، بردن و امتیازگرفتن، ایده‌ی‌خوب‌داشتن، رسیدن به عشق زندگی‌مان، خوشبختی و آرامش... فرقی نمی‌کند کدام، ما به چه حقی به خودمان اجازه می‌دهیم فکر کنیم لایقِ این بختِ خوشی که در چنگ‌مان است نیستیم؟! چه حقی داریم که فکر کنیم برای داشتن‌شان زحمتِ کافی نکشیده‌ایم؟!

گاهی به نصیحت نیازی نداریم. گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

درحالی‌که داشتم دیوانه می‌شدم، مدام به خودم یادآوری می‌کردم لابد این‌جا درسی برای یادگیری بوده و من فرستاده شده‌ام این‌جا تا آن درس را یاد بگیرم، می‌گفتم تهِ این وضعیتِ سیاهْ سپیدی‌ست، می‌گفتم باید از جهنم عبور کنم تا به آن‌طرفش برسم، و همین کار را هم کردم. بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد. و حالا این منم، سالم و سرِ‌پا.

مشکلاتی که امروز با آن‌ها مواجه‌ایم، درنهایت به نعمتِ زندگی‌مان تبدیل می‌شوند. بالاخره چراغ‌قرمزهای دیروز، ما را به یک چراغ‌سبز می‌رسانَد. هر تخریبی نهایتاً به ساختن ختم می‌شود، هر مرگی نهایتاً به تولد، و هر رنجی نهایتاً به آرامش. در این زندگی یا زندگیِ بعدی، هر پایین‌رفتنی بالاآمدنی در پیش دارد.

معتقدم هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم بخشی از یک نقشه است. گاهی نقشه درست همان‌طور که می‌خواهیم پیش می‌رود، گاهی هم نه. این‌هم بخشی از نقشه است. همین‌که این موضوع را بفهمیم، خودش یک چراغ‌سبز است. مشکلاتی که امروز با آن‌ها مواجه‌ایم، درنهایت به نعمتِ زندگی‌مان تبدیل می‌شوند. بالاخره چراغ‌قرمزهای دیروز، ما را به یک چراغ‌سبز می‌رسانَد. هر تخریبی نهایتاً به ساختن ختم می‌شود، هر مرگی نهایتاً به تولد، و هر رنجی نهایتاً به آرامش. در این زندگی یا زندگیِ بعدی، هر پایین‌رفتنی بالاآمدنی در پیش دارد. مهم این است که چالشِ پیش روی‌مان را چطور می‌بینیم و چطور با آن درگیر می‌شویم. کوتاه می‌آییم، راه‌مان را کج می‌کنیم، یا تسلیم می‌شویم. به خودمان بستگی دارد، به انتخاب‌مان.