بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

ساخته‌شدن برای یک لحظهٔ خاص همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم. چه آن لحظه ما را بسازد، چه ما آن لحظه را بسازیم چه شکارچی باشیم، چه شکار، ما برای آن لحظه ساخته شده‌ایم.

باید عواقب سهل‌انگاری را بدانیم ـ موضوع فقط کاری که انجام می‌دهیم نیست، کاری که انجام نمی‌دهیم هم مهم است. اهمال‌کاریْ خود یک خطاست.

اگر در ترکیبِ ثابت نیستید و فکر می‌کنید لیاقتِ حضور در آن‌را دارید، حق انتخاب را از مربی‌ها بگیرید؛ آن‌قدر خوب بازی کنید که انکارناپذیر شوید.

برای سبْک‌داشتن باید این‌ها را به‌ترتیب داشت. باید اول بدانی کی هستی، قبل از این‌که بدانی چه حرفی برای گفتن داری، و بعد هم دیگر به بقیه‌اش اهمیتی ندهی! این‌که بدانی کی هستی، خودش بنیانی‌ست که هر چیزِ دیگری را باعث می‌شود. حالا بیش‌تر از هر وقتِ دیگری در عمرم صاحب‌سبْک‌ام، ولی این سبْک هنوز هم برای کامل‌ترشدن جا دارد. وقتی می‌فهمی کی هستی که آن‌قدر مستقل شده باشی تا افکارت را باور کنی و مسئولیت کارهایت را به عهده بگیری... و نه‌تنها به چیزی‌که می‌خواهی «باور» داشته باشی، بلکه باورهایت را زندگی کنی. باورهایت را زندگی کن! اول سؤال‌ها را زندگی کن... بعد چیزی را که به آن باور داری (با یک سِری تغییراتِ جزئی)... آن‌وقت است که تو سبْکِ مخصوصِ خودت را داری...

او شاید باهوش‌ترین فردِ حاضر در جمع نباشد، ولی هرگز کم نمی‌آوَرَد.

۸. جایزهٔ اسکارِ بهترین بازیگر را ببرم ۹. به گذشته نگاه کنم و از آن لذت ببرم ۱۰. فقط به زندگی‌کردن ادامه بدهم

بلیتِ یک‌طرفه‌ای به مقصدِ «تا اطلاع ثانوی» خریده بودم.

من همان‌طور که در شرایطِ سختِ زندگی‌ام دنبالِ درست‌ترین راه گشته‌ام، این‌را فهمیده‌ام که کلیدِ موفقیت‌ام تطبیق با امرِ ناگزیر بوده است.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم که حضورِ ذهنِ کافی برای شناختن‌اش داشته باشم آن‌قدر در لحظه زندگی کنم که بتوانم با توجه به نیازِ زندگی‌ام آن‌را به کار بگیرم آن‌قدر صبور باشم که مراقبت کنم و از دستش ندهم و آن‌قدر شجاع باشم که بتوانم آن حقیقت را زندگی کنم

همهٔ ما برای تک‌تکِ لحظه‌های زندگی‌مان ساخته شده‌ایم. چه آن لحظه ما را بسازد، چه ما آن لحظه را بسازیم چه شکارچی باشیم، چه شکار، ما برای آن لحظه ساخته شده‌ایم.

هدفِ روح یافتنِ یگانه‌نقطه‌ی‌پایان است؛ یافتنِ نقطهٔ پایان درحالی‌که تنها نقطهٔ ورود دیده می‌شود.

«همیشه کمی بدی تو جاهای خوب هست، و کمی هم خوبی تو جاهای بد.»

تیر نیست که هدف را می‌جوید، هدف است که تیر را به‌سمت خودش می‌کشد باید نسبت‌به چیزهایی که در زندگی جذب می‌کنیم، هوشیار باشیم؛ چون این مسائل تصادفی و اتفاقی نیستند.

خدایا، وقتی حقیقت سرِ راهم قرار می‌گیرد کمک کن هوشیاریِ لازم را برای پذیرش‌اش داشته باشم که حضورِ ذهنِ کافی برای شناختن‌اش داشته باشم آن‌قدر در لحظه زندگی کنم که بتوانم با توجه به نیازِ زندگی‌ام آن‌را به کار بگیرم آن‌قدر صبور باشم که مراقبت کنم و از دستش ندهم و آن‌قدر شجاع باشم که بتوانم آن حقیقت را زندگی کنم

همیشه معتقد بود اگر چیزی را می‌فهمی، پس مالِ توست، آن‌قدر که حتی می‌توانی اسمت را زیرش بنویسی و آن‌را به خودت نسبت بدهی، به آن اعتقاد داشته باشی، آن‌را بفروشی و به خاطرش مدال بگیری. سرقت ادبی؟ می‌گفت: «بی‌خیال بچه جون! گمونم هیچ‌وقت نمی‌فهمن و تازه اگرم بفهمن، تنها کاری که از دست‌شون برمی‌آد اینه که سرزنش‌ت کنن و مدال‌ت رو ازت پس بگیرن. پس گور باباشون!»

یک بار ازش پرسیدم تابه‌حال شده با پشیمانی سر روی بالش بگذارد؟ فوراً گفت: «هر شب پسرم. ولی همین‌که بیدار می‌شم فراموش‌شون می‌کنم.» همیشه به ما می‌گفت: «جوری واردِ یه جا نشین که انگار می‌خواین بخرینش، جوری وارد شین که انگار صاحبش‌این.» بدون تردید کلمهٔ محبوب‌اش «بله» است.

چیزی‌که می‌خواهیم، همان چیزی‌ست که نیاز داریم. و چیزی‌که نیاز داریم، همان چیزی‌ست که می‌خواهیم.

«یه جوری از در وارد نشو که انگار نقش رو می‌خوای متیو. یه جوری از در برو تو که انگار نقش مال خودته!»

باید عواقب سهل‌انگاری را بدانیم ـ موضوع فقط کاری که انجام می‌دهیم نیست، کاری که انجام نمی‌دهیم هم مهم است. اهمال‌کاریْ خود یک خطاست.

فرآیندِ حذف و هویت معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف. داشتنِ گزینه‌های بی‌شمار می‌تواند از هر کدام‌مان یک دیکتاتور بسازد. بنابراین باید خودمان را از آن فزونی‌ای که در زندگی‌مان نمی‌گذارد بیش‌تر و بیش‌تر خودمان باشیم، خلاص کنیم. وقتی گزینه‌هایی را که برای‌مان بی‌فایده‌اند کنار بگذاریم، درنهایت و تقریباً به‌طور تصادفی، پیش روی‌مان گزینه‌های مفیدتری می‌بینیم. دانستنِ این‌که چه‌کسی هستیم سخت است. اول باید آنی که نیستیم را حذف کنیم، آن‌وقت خودمان را ـ آن‌جا که باید باشیم ـ پیدا می‌کنیم.