بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

ناپذیرفتگی اجتماعی موجب نگرانی از ناپذیرفتگی‌های بعدی می‌شود و باز فرد را وامی‌دارد تا دنبال نشانه‌های تازه‌تری از شکست در روابطش بگردد.

افرادی که احساس تنهایی می‌کنند از اینکه روابط کافی با دیگران نداشته باشند هراسانند و درنتیجه دائمآ دنبال نشانه‌هایی از شکست در روابطشان می‌گردند

ما تنها زاده می‌شویم، تنها زندگی می‌کنیم، و تنها می‌میریم.

وقتی درها را به روی دیگران می‌بندیم درواقع خودمان را در درون خودمان محبوس می‌کنیم، و آنچه به احتمال زیاد در آن درون منتظر ماست تنهایی است.

وقتی به شخصی اعتماد می‌کنید طبیعتآ در معرض آسیب قرار می‌گیرید و وقتی که به شخصی اعتماد می‌کنید که بی‌نهایت برای شما آدم مهمی است بی‌نهایت در معرض آسیب قرار می‌گیرید. وقتی اسرارتان را با کسی در میان می‌گذارید درواقع دیگر اسرار به حساب نمی‌آیند. وقتی به کسی دل می‌بندید در معرض طردشدگی قرار می‌گیرید. بنابراین شاید وسوسه‌انگیز باشد که افرادی را که به‌راحتی به دیگران اعتماد می‌کنند ساده‌لوح بپنداریم.

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه‌اش با دیگران دارد.

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه‌اش با دیگران دارد.

ما درضمن نیازمندیم که دیگران نیازمندمان باشند.

«در خلوت و انزوا به هر چیزی می‌توان دست یافت غیر از شخصیت». (۱) اما به‌واقع، غیر از شخصیت، چیزهای دیگری هم هستند که در تنهایی نمی‌توان به آنها دست یافت، اساسآ در خلوت و انزوا نمی‌شود «انسان» شد

همه ما که دل در گرو مهر کس یا کسانی داریم، وقتی دیگر آن کس یا کسان نیستند، چه جسمآ تنهامان گذاشته باشند چه از نظر روحی و عاطفی، احساس تنهایی می‌کنیم. البته می‌توانیم خودمان را از چنین گزندی در امان نگه داریم ـبدین‌ترتیب که هیچ پیوند عاطفی نزدیکی با هیچ‌کس برقرار نکنیم ــ اما حاصل آن یک‌جور احساس تنهایی اساسی‌تر و عمیق‌تر است.

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه‌اش با دیگران دارد.

طبیعتآ اعتماد هم در معرض تهدیداتی قرار دارد ـهمیشه هم در معرض تهدید قرار داشته است، فقط به این دلیل ساده که اعتماد به‌راحتی از میان می‌رود و به دشواری برساخته می‌شودــ

«به کی اعتماد کنم؟ به خودم!»

اساسآ در خلوت و انزوا نمی‌شود «انسان» شد.

«در خلوت و انزوا به هر چیزی می‌توان دست یافت غیر از شخصیت».

آنچه درباره تنهایی مهم است شمار افرادی نیست که دوروبر آدم هستند، بلکه احساسی است که فرد از رابطه‌اش با دیگران دارد.

از تنهایی تعاریف گوناگونی به‌دست داده‌اند، اما یک چیز در همه این تعاریف مشترک است: حس درد یا اندوه از جدا یا تنها ماندن و احساس عدم نزدیکی به دیگران.

عشق بهایی دارد که همواره باید بپردازیم، و تنهایی بخشی از این بهاست.

اینجا هیچ نیست جز تنهایی برای من جز تنهایی برای من... تنهایی.

آن کسانی که اصلا می‌توانند پی ببرند که زندگی بشری چیست باید و لابد در مرحله‌ای از زندگی، تنهایی غریب خویش را درمی‌یابند؛ و بعد وقتی همان تنهایی را در دیگران کشف می‌کنند پیوندی نو جوانه می‌زند و شفقتی چنان گرم سربرمی‌آورد که جبران مافات می‌شود.