بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

تنها ماندن در برِّ بیابان بسی آسان‌تر و قابل تحمل‌تر از تنها ماندن در میان انبوه آدمیان است

آدم‌ها همیشه تنها هستند، از خودشان صداهایی درمی‌آورند و حرکاتی را به نمایش می‌گذارند و فکر می‌کنند دارند چیزی از آن دیگری می‌فهمند و چیزی به آن دیگری می‌فهمانند، اما راستش همه این‌ها توهمی بیش نیست.

میهای چیکسِنتمیهای در آزمایش‌های خویش به این نتیجه رسید که افرادی که در تحملِ تنهایی مشکل دارند و نمی‌توانند به خلوتِ خویش دست یابند در پرورشمِ خلاقانه خودشان هم به مشکل برمی‌خورند. فقط کسانی می‌توانند در عالمِ هنر یا علم به موفقیت برسند که بتوانند در تکنیک‌های تنها ماندن هم ماهر شوند. (۸۹) البته این افراد در تعاملِ دائم با دیگران هستند. آنچه جزو خصایصمِ افرادِ خلاق است این نیست که آنها تنهاتر از بقیه هستند، بلکه این است که از خلوت و تنهایی خودشان می‌توانند برای آفرینش استفاده کنند نه آنکه صرفآ غرقِ یأس و نومیدی شوند.

ژان پل سارتر می‌گوید آدم‌ها تنها هستند و باید این دردِ تنهایی را تحمل کنند تا بتوانند جایگاهِ خودشان را در این عالَم بازبشناسند. اما زندگی انسانی همیشه در باهم‌بودنِ با دیگران است که تحقق پیدا می‌کند.

حریمِ خصوصی جایی است که می‌توان در آن به خویشتنِ خویش شکل داد. اساسآ حریم خصوصی مکان و محیطِ مستقلی است که در آن شخص خودش را وقفِ خودش می‌کند، جایی که شخص می‌تواند برای خودش و به خودش فکر کند، جایی که شخص می‌تواند در آن خودش را فراموش کند یا وجوهی از شخصیتش را به نمایش بگذارد که در جای دیگر مقدور نیست، و در برخی موارد اصلا این نوع وجوه نباید خارج از این حریم بروز پیدا کند. برخی از وجوهِ زندگی هست که فقط در صورتی مجالِ رشد و حیات پیدا می‌کند که ما به‌کلّی به حالِ خودمان واگذاشته شویم.