بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

چه کسی احساس ناخوشایند دارد؟ کسی که به دنبال خطاهای دیگران باشد. مهم‌ترین عنصر مخرب در روابط انسانی، این اصرار به تخریب و مقصر جلوه دادن و به دنبال آن قضاوت کردن و پس زدن یکدیگر است که در نهایت منجر به حس انتقام‌جویی می‌شود. و پیشامدهای غم‌انگیز آن در همه جا مشهود است: در خصومت‌های خانوادگی، در ازدواج، خانواده‌ها و ادارات، جنگ و نزاع بین ملت‌ها و ستیز مداوم بین مردمی که قادر نیستند تفاوت‌های خودشان را با دیگران بپذیرند

در فرهنگ ما نفرت از خویشتن فراگیر است و تا حد زیادی تقریباً دامنگیر همهٔ افراد شده است حتی اگر خوب یاد گرفته‌ایم که آن را پنهان کنیم.

متأسفانه مشکلی که برای شما در نپذیرفتن و عشق نورزیدن به خودتان پیش می‌آید بسیار عمیق‌تر از کمبود عاطفی است که بابت فقدان عشق دیگران پیدا می‌کنید

نفرت به خود، اساس تمام خشونت‌ها و زشتی‌های دنیاست

این نیاز به سرزنش کردن دیگران فقط از احساس منفی که نسبت به خود داریم نشأت می‌گیرد که در حقیقت تماماً از احساس بی‌توجهی و بی‌مهری که دیگران نسبت به ما روا داشتند شکل گرفته است

هیچ نفرتی به دیگران بدون داشتن نفرت به خود امکان‌پذیر نیست

تمرین کنیم که رفتارهای منفی دیگران را به خودمان نگیریم

دلیل اصلی که باعث شکست روابط عاطفی شما با دیگران می‌شود، نداشتن عشق کافی به خویشتن است.

تا زمانی‌که رفتار بد دیگران را به خودتان بگیرید هیچ راهی برای فارغ شدن از بی‌مهری که از سمت دیگران احساس می‌کنید یا درمان شکوه‌هایتان پیدا نخواهید کرد. به خود گرفتن یعنی این‌که تصور کنید چیزی که دیگران می‌گویند یا رفتار بد آنها به‌خاطر ضعفی است که درون شما وجود دارد. در نتیجه، تا زمانی که قدردانی یا سرزنش دیگران را به خودتان بگیرید، همیشه اسیر بازی‌های مخرب ذهنی کودک صدمه دیدهٔ درونتان می‌شوید

اما وقتی بتوانید با این مهری که از سمت دیگران می‌بینید کنار بیایید قادر خواهید بود که در و پنجرهٔ این خانهٔ اشباح زده را بگشایید و بگذارید آفتاب در آن بتابد و هوای تازه در آن جریان پیدا کند.

مهم‌ترین ویژگی مخرب احساس نارضایتی آن است که زندگی انسان را مختل و همه چیز را در اطراف خود مسموم می‌کند و انسان را از لذت دیدن زیبایی‌های زندگی محروم می‌سازد.

مهم‌ترین گام برای آنکه خودمان را از شر شکوه‌های دیگران آزاد کنیم این است که گره‌هایی که ما را اسیر خود کرده، تشخیص دهیم

قضاوت کردن و سرزنش کردن دیگران به نوعی تلاش تخریب‌کننده‌ای است برای کمرنگ کردن اثر افرادی که ما را به نحوی دوست ندارند یا نمی‌پذیرند.

اکثر این جراحت‌ها بر اثر عدم توجه دیگران به ما به‌وجود آمده است

زمانی که شکوه‌های قدیمی در ما سر باز می‌کند و فعال می‌شود، بستر نارضایتی شکل می‌گیرد و صلح به جنگ و ماه عسل روابط به طلاق منجر می‌شود.

چه کسی احساس ناخوشایند دارد؟ کسی که به دنبال خطاهای دیگران باشد

نهایت رسالت ذات ما آن است که از پیلهٔ خود بیرون بیاییم، پروانه شدن را تجربه کنیم و بر زیبایی‌های عالم بنشینیم.

تنها راه رسیدن به عشق حقیقی آن است که یاد بگیریم ناخوشایند بودن و نقص دیگران و خودمان را به نحوی بپذیریم، مانند آسمان که قادر است ابرهای تیره را در خود نگه دارد و این کار را با بزرگی و عظمت مهربانانه و با شکیبایی انجام می‌دهد. آسمان قادر است این کار را بکند چون به خوبی می‌داند عظمتش بسی فراتر از ابرهایی است که کوچک‌ترین تهدیدی نمی‌توانند برایش باشند.

باید یاد بگیریم در زندگی نقص‌های‌مان را نشانه‌هایی برای رشد ببینیم نه موانعی که راه‌مان را سد کرده‌اند.

زندگی و آدم‌ها را باید آنگونه که هستند بپذیریم.