بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

مهم‌ترین گام برای آنکه خودمان را از شر شکوه‌های دیگران آزاد کنیم این است که گره‌هایی که ما را اسیر خود کرده، تشخیص دهیم

قضاوت کردن و سرزنش کردن دیگران به نوعی تلاش تخریب‌کننده‌ای است برای کمرنگ کردن اثر افرادی که ما را به نحوی دوست ندارند یا نمی‌پذیرند.

اکثر این جراحت‌ها بر اثر عدم توجه دیگران به ما به‌وجود آمده است

زمانی که شکوه‌های قدیمی در ما سر باز می‌کند و فعال می‌شود، بستر نارضایتی شکل می‌گیرد و صلح به جنگ و ماه عسل روابط به طلاق منجر می‌شود.

چه کسی احساس ناخوشایند دارد؟ کسی که به دنبال خطاهای دیگران باشد

نهایت رسالت ذات ما آن است که از پیلهٔ خود بیرون بیاییم، پروانه شدن را تجربه کنیم و بر زیبایی‌های عالم بنشینیم.

تنها راه رسیدن به عشق حقیقی آن است که یاد بگیریم ناخوشایند بودن و نقص دیگران و خودمان را به نحوی بپذیریم، مانند آسمان که قادر است ابرهای تیره را در خود نگه دارد و این کار را با بزرگی و عظمت مهربانانه و با شکیبایی انجام می‌دهد. آسمان قادر است این کار را بکند چون به خوبی می‌داند عظمتش بسی فراتر از ابرهایی است که کوچک‌ترین تهدیدی نمی‌توانند برایش باشند.

باید یاد بگیریم در زندگی نقص‌های‌مان را نشانه‌هایی برای رشد ببینیم نه موانعی که راه‌مان را سد کرده‌اند.

زندگی و آدم‌ها را باید آنگونه که هستند بپذیریم.

جورج اورول نوشت که هدف از آفرینش ذات انسان آن نیست که کامل باشد و شکست نخورد، بلکه هدف نهایی آن است که آمادگی آن را داشته باشد که از زندگی شکست بخورد و بشکند. این قیمتی است که برای عشق ورزیدن در دنیای فانی در نهایت باید بپردازد.