بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

عشق چیزی جز دوست داشتن و احترام گذاشتن به فردیت افراد نیست. احساس نفرت به نوعی فریاد زدن برای کمک است. فریادِ قسمتی از ما که احساس ناتوانی و گم‌گشتگی می‌کند. و در واقع ما باید این احساس را کالبدشکافی کنیم. هدف آن است که قادر باشیم نفرت را که مظهری از ناتوانی و عجز در خودمان است دیگر به چشم دشمن یا شیطان نگاه نکنیم، بلکه با آن دوست شویم و برای درمانش تلاش کنیم و پی ببریم که از این احساس نفرت چه سودی قرار است عایدمان شود. به خاطر داشته باشید که نفرت فقط زمانی ویرانگر می‌شود که ما آن را به عنوان اسلحه‌ای علیه خودمان یا دیگران استفاده کنیم.

باید یاد بگیرید که خودتان را با جراحت‌هایتان مهربانانه و گرم در آغوش بگیرید تا پوستهٔ سخت و تدافعی و ضخیمی که دور قلب شما را گرفته است، شکسته شود. این همان نقطه‌ای است که داروی شفابخش، قلب‌تان را التیام می‌بخشد.

حتی زمانی که والدین، ما را از ته قلب‌شان بدون هیچ قید و شرطی دوست داشتند با توجه به محدودیت‌های بشری نمی‌توانستند این عشق را به‌طور متداوم نشان دهند. آنها تقصیرکار نیستند و این به آن معنا نیست که والدین‌مان آدم‌های بد یا کاهلی بودند بلکه آنها هم مثل بقیهٔ آدم‌ها ترس‌ها، نگرانی‌ها و دلواپسی‌ها، ظرفیت‌ها و همچنین آسیب‌های خودشان را از عشق ورزیدن بی‌قید و شرط دارند. آنها هم مثل ما برای عشق‌ورزی حقیقی و کامل ظرفیت محدودی دارند.

از آنجایی که ما به وجود خودمان بی‌اعتمادیم، باید بیاموزیم که عشق بی‌قید و شرط یعنی مهر ورزیدن ابتدا به خودمان و پذیرش نقص‌های درونمان. تنها همین نکته است که ما را قادر می‌سازد تا دیگران را با نقص‌هایشان بپذیریم.

زیباترین محبتی که می‌توانیم به دیگران بکنیم این است که بگذاریم خودشان باشند، بدون آنکه برای خواسته‌های خود، آنها را با کنترل کردن ممتد خسته و آزادی عمل‌شان را سلب کنیم. مجموع این‌ها، یعنی گشایش قلب در کنار گرما بخشیدن به محیط اطراف‌مان باعث می‌شود زیبایی‌های طبیعی همه چیز و همه کس را ببینیم و قدردان آنها باشیم- و این همان عشق حقیقی است.

وقتی با فرزاندان‌مان ارتباط خوبی ایجاد کنیم باعث تقویت اعتماد به نفس آنها می‌شویم و از درون به آنها قدرت می‌بخشیم تا خودشان را بپذیرند. اما داشتن روابط خوب، کافی نیست. فرزندان هم نیاز دارند که به آنها فضای کافی بدهیم تا بتوانند زمانی را برای خودشان باشند. پیوند افراطی والدین با فرزندان بدون دادن فضای کافی مانند تجاوز کردن به حریم شخصی آنهاست و باعث ایجاد ترس و خفقان در نهایت زدگی آنها می‌شود.

تعقیب کننده با طلب کردن، سعی در حفظ رابطه دارد و آن را کنترل می‌کند. دوری کننده از عشق ورزیدن فرار می‌کند و احساساتش را بروز نمی‌دهد.

وقتی ما در درون خود احساس عشق نکنیم چگونه می‌توانیم به دیگران عشق حقیقی بورزیم؟ اگر جراحت‌های قلب‌مان مانع از عشق‌ورزیدن ما به دیگران شود، دیگر چه چیزی برای یکدیگر خواهیم داشت؟

درست است، ما مستحق رسیدن به عشقی کامل هستیم. این حق مسلم ما از بدو تولد بوده است. اما مشکل اینجاست که ما در جاهای اشتباه به دنبال آن می‌گردیم- جایی خارج از خودمان یا آدم‌هایی ناکامل که خود زخم دیده و آسیب‌پذیرند. با آنکه عشق حقیقی در لحظاتی در روابط طلوع می‌کند و به ما گرما می‌بخشد، اما نمی‌توانیم به دیگران به منزلهٔ منبعی استوار و دائمی تکیه کنیم. با وجود آنکه عشق زمینی نمادی از عشق فانی ناکامل است، بعد دیگری از این عشق وجود دارد که کامل و فناناپذیر و در دسترس است.

چه کسی احساس ناخوشایند دارد؟ کسی که به دنبال خطاهای دیگران باشد. مهم‌ترین عنصر مخرب در روابط انسانی، این اصرار به تخریب و مقصر جلوه دادن و به دنبال آن قضاوت کردن و پس زدن یکدیگر است که در نهایت منجر به حس انتقام‌جویی می‌شود. و پیشامدهای غم‌انگیز آن در همه جا مشهود است: در خصومت‌های خانوادگی، در ازدواج، خانواده‌ها و ادارات، جنگ و نزاع بین ملت‌ها و ستیز مداوم بین مردمی که قادر نیستند تفاوت‌های خودشان را با دیگران بپذیرند