بریده‌هایی از کتاب ه‍ ه‍ ح‍ ه‍

به قول شکسپیر: «جنایت، اگرچه عاری از گفتار است، به شیوایی تمام حرف خود را می‌زند...»

آه که چه قهرمانان ازیادرفته‌ای در گورستان بی‌انتهای تاریخ خفته‌اند... میلیون‌ها و میلیون‌ها

«شما باید میان جنگ و بی‌شرفی یکی را برمی‌گزیدید. انتخاب شما بی‌شرفی بود. پس جنگ نصیبتان می‌شود.»

مردگان مرده‌اند و فرقی به حالشان ندارد که دیگران یادشان را بزرگ می‌دارند یا نه. اما این کار برای ما زندگان معنایی دارد. بزرگداشت خاطرهٔ آدم‌ها برای خودشان هیچ سودی ندارد، بلکه به کار کسانی می‌آید که از آن‌ها یاد می‌کنند. ما با بزرگداشت آنان خود را می‌سازیم و خود را تسکین می‌دهیم.

با کسانی بجنگید که به شما توصیه می‌کنند: "سخت کار کنید و بد زندگی کنید!

تاریخ یگانه تقدیر محتوم است: می‌توان آن را به میل خود بازخوانی کرد، اما نمی‌توان آن را بازنوشت.

«شما باید میان جنگ و بی‌شرفی یکی را برمی‌گزیدید. انتخاب شما بی‌شرفی بود. پس جنگ نصیبتان می‌شود.»

آه که چه قهرمانان ازیادرفته‌ای در گورستان بی‌انتهای تاریخ خفته‌اند...

«بار دیگر، نویسنده با اندیشهٔ خویش بر تنهٔ درخت تاریخ خراش می‌اندازد، اما کار ما یافتن شگردی نیست که حیوان را به قفس برمی‌گرداند.» اوسیپ ماندلشتام، پایان رمان

طی سال‌های متعددی که این کتاب را در ذهن داشتم، هرگز نمی‌خواستم عنوانی جز «عملیات آنتروپوید» بر آن بگذارم (و اگر امروز عنوان دیگری را روی جلد کتاب می‌بینید، باید بگویم تسلیم خواستهٔ ناشرم شدم که آن عنوان را دوست نداشت، چون گمان می‌کرد بیش از حد شبیه عناوین قصه‌های علمی‌تخیلی و آثار رابرت لودلوم است).

زوج جوان از کشیش درخواست کردند برای ازدواجشان تاریخی دقیق اما نامعلوم را در دفتر خود ثبت کند: «پانزده روز پس از پایان جنگ.»

«در یک حکومت تمامیت‌خواه مدرن، اصل امنیت دولت هیچ حدومرزی نمی‌شناسد. بنابراین مقام امنیتی مسئول باید تمام همت خود را به کار گیرد و قدرتی کم وبیش بی‌حدوحصر به دست بیاورد.»

«گذشته از همه‌چیز، هرگز نکوشید جامع و کامل باشید.»

به محض آن‌که سخت دلبستهٔ موضوعی می‌شوی، انگار همه‌چیز تو را به یاد آن می‌اندازد.

برای درک روح هر عصری، باید خود را در آن غرق کنی.

«جنایت، اگرچه عاری از گفتار است، به شیوایی تمام حرف خود را می‌زند...»

و کیست که این افسانه را نشنیده باشد: هنگامی که لانسلو سرزمین لوگر را ترک گوید، آغازِ پایان فراخواهد رسید.

«چطور توانستید به دوستانتان خیانت کنید؟» «عالی‌جناب، به گمانم اگر پای یک میلیون مارک وسط بود، جنابعالی هم چنین کاری می‌کردید!»

هایدریش کوچولو، کودکی تودل‌برو، موطلایی، شاگردزرنگ، سختکوش، محبوب پدر و مادر، ویولن‌نواز، پیانونواز و یک شیمی‌دان کوچک، صدایی نازک داشت. این ویژگی لقبی را برایش به ارمغان آورد، نخستین لقب از فهرست طولانی القاب هایدرش: در مدرسه او را «بُز» می‌نامیدند. در آن روزها، هنوز می‌توانستی او را دست بیندازی، بی‌آن‌که با خطر مرگ مواجه شوی. اما در همین دوران شیرین کودکی است که آدمی کدورت و کین‌توزی را هم می‌آموزد.

برای درک روح هر عصری، باید خود را در آن غرق کنی. ضمن آن‌که وقتی یک بار ریسمان دانش‌اندوزی را بکشی، دیگر متوقف نمی‌شود و خودبه خود پیش می‌رود.