بریده‌هایی از کتاب استالین

در بایگانی پیشین انقلاب اکتبر سندی به دستم افتاد؛ «دستورالعمل محافظت از دفتر لنین» که در تاریخ ۲۲ ژانویهٔ ۱۹۱۸ به دست خود لنین امضا شده بود. طبق این دستورالعمل، فقط دو نفر حق داشتند هر زمان که خواستند و بدون هیچ خبری وارد دفتر لنین شوند: تروتسکی و استالین. تروتسکی دومین رهبر شناخته‌شدهٔ انقلاب اکتبر است. ولی کبا چه؟

پس از کنفرانس، انجمن کوچک‌تری در دستگاه رهبری حزب انتخاب شد که «دفتر» کمیتهٔ مرکزی خوانده شد. این دفتر بعدها پولیت‌بورو (دفتر سیاسی) نام خواهد گرفت و دهه‌های متمادی رهبری رسمی یک‌ششم از سیارهٔ زمین را بر عهده خواهد داشت.

زوباتوف، رئیس پلیس‌مخفی، می‌گفت: «شما باید به همکارتان همچون زن شوهرداری بنگرید که با او رابطه برقرار کرده‌اید. یک گام نامحتاطانه کافی است تا او را از کف بدهید.»

برگه‌های آبی از آن بلشویک‌ها بود، برگه‌های سفید متعلق به کادِت‌ها (حزب دموکرات مشروطه)، و برگه‌های صورتی مال اِس‌اِرها (حزب سوسیالیست‌های انقلابی). بیش از سی هزار برگه که همگی متعلق به چهره‌های سرشناس انقلاب بود.

(گذرنامه‌هایی را که برای فرار به کار می‌رفت «چکمه» می‌نامیدند).

لنین کبا را ــ که از اقلیتی ملی بود ــ تشویق کرده بود تا به مقابلهٔ نظری با «بوندی‌های بی‌شرف» بپردازد؛ سوسیالیست‌های یهودی که خواستار خودمختاری ملی‌ـ فرهنگی بو

‫لنین به والنتینوف می‌گفت: «مارکسیست‌بودن به معنای فراگرفتن فرمول‌های مارکسیسم نیست... طوطی هم می‌تواند آن‌ها را فرا بگیرد... برای آن‌که شخص مارکسیست شود، باید روح و روان لازمهٔ آن را داشته باشد، همان چیزی که آن را ژاکوبنیسم می‌خوانند.»

گریگوری اُرجُنیکیدزه (با لقب حزبی سِرگو) از کبا کوچک‌تر است. او در سال ۱۸۸۶ در یک خانوادهٔ اشرافی گرجی به دنیا آمد. از هفده سالگی وارد فعالیت‌های حزبی شد، دستگیر شد، به زندان افتاد، سپس مهاجرت کرد، در فرانسه سکونت گزید، در مدرسهٔ حزب بلشویک در لُنژیومو درس خواند...

مولوتوف لقب حزبی ویچسلاف اسکریابین است. وزیر امور خارجهٔ آیندهٔ اتحاد جماهیر شوروی با این نام خانوادگی اروپا را به دو قسمت تقسیم خواهد کرد و وارد تاریخ جهان خواهد شد.

‫کامو لقب حزبی سیمون تِرپتروسیان بود. از شهامت و نیروی بدنی او در حزب افسانه‌ها نقل می‌شد. او چندین غارت موفقیت‌آمیز محموله را در باتومی و تفلیس در کارنامه داشت... ولی کم‌تر کسی می‌دانست که از مدتی پیش کامو یار تازه‌ای پیدا کرده است. دوست دیرین او در کنارش بود، دوست و فرمانده.

ندارد. ‫نچایف انقلابی (پیش‌نمونهٔ قهرمان رمان شیاطین داستایفسکی)، که آن‌قدر مورد ارج و احترام لنین جوان بود، می‌گفت: «انقلابْ زهر و تیغ و طناب را تقدیس می‌کند.»

در پایان سدهٔ نوزدهم، اندیشهٔ تروریسم انقلابی افکار بسیاری از جوانان را به خود مشغول کرده بود. قتل در راه انقلاب «مجازات انقلابی» نامیده می‌شد. غارت بانک‌ها و خانه‌های ثروتمندان را مصادره می‌خواندند. پیکارجویانی که دست به قتل و مصادره می‌زدند، همچون رابین‌هودهایی ماجراجو جلوه می‌یافتند. وِرا فیگنر، یکی از زنان تروریست، می‌نویسد: «ما از همه‌سو با عشق و همدلی احاطه شده‌ایم...

خروشچوف در سخنرانی مشهور خود دربارهٔ کیش شخصیت‌پرستی ابراز انزجار کرد که استالین «با ایجاد نوعی گروه‌های " شش" و " پنج" در داخل کمیتهٔ مرکزی حزب، و دادن اختیارات ویژه به آن‌ها، موجب تحقیر نقش پولیت‌بورو شد...»

تروتسکی می‌نویسد: «انقلابیون شناخته‌شده به‌ندرت به زادگاه خود که در آن بسیار به چشم می‌آمدند، بازمی‌گشتند.»

هنگام رأی‌گیری دربارهٔ یکی از مواد، مخالفان او در اقلیت ماندند و لنین رندانه لقب «منشویک‌ها» را بر آنان نهاد، لقبی که این گروه با آن وارد تاریخ شدند.

انقلاب‌های عظیم در خون‌های عظیم زاده می‌شوند.

لنین با کتاب خود امید را به آنان بازگرداند. او اعلام داشت: سازمان مخفی توانمندی از انقلابیون حرفه‌ای، به کمک دگرگونی قهری قدرت، توان انقلاب را خواهد داشت، زیرا روسیه کشور قرن‌ها بندگی است. در روسیه فقط باید قدرت را به دست گرفت و جامعه مطیع خواهد شد.

ر. آرسنیدزه، یکی از انقلابیون، به یاد می‌آورد: «او در برابر لنین سر فرود می‌آورد و او را می‌پرستید. با اندیشه‌های او می‌زیست و آن‌قدر از او تقلید می‌کرد که ما او را به‌شوخی " پای چپ لنین" می‌نامیدیم.»

سراسر روسیه مأمورانی برای خود داشته باشد. آن را جرقه (ایسکرا) نامیدند. سرلوحهٔ «از جرقه آتش برمی‌خیزد» برنامه و دستور کار آن بود. لنین و همقطارانش تصمیم داشتند روسیهٔ کهنه را بسوزانند.

در تأسیس حزب جدید، اتحادیهٔ همگانی کارگران یهودی (بوند) نقشی فعال داشت. بوند جنبشی گسترده بود که بیش از بیست هزار یهودی ضدصهیونیست و مارکسیست را در خود گرد آورده بود. آنان باور داشتند که فقط سوسیالیسم به یهودستیزی پایان خواهد داد.