بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

بیشتر مواقع، غریزه حکم می‌کند که خودمان را در شرایط سخت کنار بکشیم، اما این کتاب دربارهٔ زمانی است که با وجود تمام گرفتاری‌ها و دل‌شکستگی‌هایتان، کنار نمی‌کشید و باز هم هر روز صبح بیدار می‌شوید و با چشمان بانشاط و کنجکاو به دنیا نگاه می‌کنید.

پدرم با دهان بسته خندید.

یه چیزهایی هست که هرچقدر هم تلاش کنی، کامل درکشون نمی‌کنی

شاید یه روز همهٔ این اتفاق‌ها به نظرت خنده‌دار بیان.

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد

مادربزرگم همیشه می‌گفت آدم‌ها عوض نمی‌شوند. قلب ما مثل یک کش پلاستیکی است. ممکن است کمی‌کش بیاید، ولی در نهایت به حالت اولش برمی‌گردد.

وقت‌ها مشکلات در سرتان خیلی بزرگ به نظر می‌رسند، اما وقتی درباره‌شان با کسی حرف می‌زنید، از نتیجه‌اش شگفت‌زده می‌شوید.

وقتی که با ماشین از آن‌جا دور شدند، مامان و بابایم از حال رفتند و روی زمین افتادند. مامانم گفت: «نزدیک بودها!»

بعضی وقت‌ها آدم‌بزرگ‌ها حرف‌های احمقانه‌ای می‌زنن، ولی منظور بدی ندارن

کم‌کم احساس می‌کنید که حضور همهٔ آدم‌ها موقتی است. دوست‌ها می‌آیند و می‌روند. ممکن است یک دوست صمیمی هم داشته باشید، اما پسِ ذهنتان می‌دانید که بودنش همیشگی نیست؛