بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

انگار می‌خواست انگشت‌هایش را به یخمک تبدیل کند.

لوپ گفت: «اول باید از تِرَن هوایی پیاده بشیم.» اخم کردم. پرسیدم: «کدوم ترن هوایی؟» لوپ از زبان پدرش توضیح داد که توی آمریکا دو جور ترن هوایی هست... یکی برای آدم‌های ثروتمند و یکی هم برای آدم‌های فقیر. توی ترن هواییِ ثروتمندها، آدمایی می‌نشینند که پول دارند. آن‌ها بچه‌هایشان را به بهترین مدرسه‌ها می‌فرستند و بعد آن‌ها بزرگ می‌شوند و یک عالمه پول درمی‌آورند که بچه‌هایشان به بهترین مدرسه‌ها بروند. لوپ گفت: «و نسل به نسل این‌جوری پیش می‌رن.» پرسیدم: «مردمِ فقیر چی؟» لوپ گفت: «ما سوار یه ترن هوایی دیگه هستیم. مامان و باباهامون پول ندارن. پس ما به مدرسه‌های خوبی نمی‌ریم و بعدش هم شغل‌های خوبی به دست نمی‌آریم. بچه‌هامون هم به مدرسه‌های خوبی نمی‌رن، کار درست درمون هم پیدا نمی‌کنن و همین‌طوری می‌ره جلو.» حرف‌هایش وحشتناک و ناامیدکننده بودند.

«این یعنی چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم.

ما غریبه‌هایی بودیم از هر گوشهٔ دنیا سوار بر باد زندگی به کالیویستا رسیده بودیم تا همدیگر را پیدا کنیم و یک خانوادهٔ جدید تشکیل بدهیم.

بعضی وقت‌ها مشکلات در سرتان خیلی بزرگ به نظر می‌رسند، اما وقتی درباره‌شان با کسی حرف می‌زنید، از نتیجه‌اش شگفت‌زده می‌شوید

بعضی‌وقت‌ها باید خودتان وارد عمل شوید. باید خلاقیت به خرج دهید تا به چیزی که می‌خواهید برسید.

تا بازی نکنی برنده نمی‌شی.

چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم.

«چرا وسط قطعهٔ به این قشنگی یه قسمت ترسناک گذاشتن؟» گفته بود: «چون بعضی وقت‌ها زندگی ترسناک می‌شه، کوچولو.»

تا بازی نکنی برنده نمی‌شی

گفت: «این یعنی چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم.

نکته آن‌جا بود که بعضی‌وقت‌ها باید خودتان وارد عمل شوید. باید خلاقیت به خرج دهید تا به چیزی که می‌خواهید برسید.

به دست‌هایمان نگاه کردم. دست من طلایی بود، مثل شن‌های صحرا و دست او به گرمی دارچین.

این‌جا هر چیزی قیمتی داشت، حتی مهربانی.

«این یعنی چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم.

به دست‌هایمان نگاه کردم. دست من طلایی بود، مثل شن‌های صحرا و دست او به گرمی دارچین.

ما که نمی‌تونیم کسی رو به خاطر رنگ پوستش قضاوت کنیم.

نگاهی به مادرم انداختم؛ به درماندگی نگاهش.

وقتی برگشت، یک بسته بیسکویت دستش بود. بیسکویت‌های شکلاتی که وسطشان کرم سفیدرنگ داشت. وقتی که آن‌ها را روی میز کوچکش می‌گذاشت، به بیسکویت‌ها خیره شدم و به یک دنیا فرقی که بین آن دو رنگ بود فکر کردم.

دماغم را لمس کرد و گفت: «به خاطر تو. تو سکهٔ بی‌نظیر منی میا. این رو می‌دونی؟»