بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

پدرم با دهان بسته خندید.

یه چیزهایی هست که هرچقدر هم تلاش کنی، کامل درکشون نمی‌کنی

شاید یه روز همهٔ این اتفاق‌ها به نظرت خنده‌دار بیان.

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد

مادربزرگم همیشه می‌گفت آدم‌ها عوض نمی‌شوند. قلب ما مثل یک کش پلاستیکی است. ممکن است کمی‌کش بیاید، ولی در نهایت به حالت اولش برمی‌گردد.

وقت‌ها مشکلات در سرتان خیلی بزرگ به نظر می‌رسند، اما وقتی درباره‌شان با کسی حرف می‌زنید، از نتیجه‌اش شگفت‌زده می‌شوید.

وقتی که با ماشین از آن‌جا دور شدند، مامان و بابایم از حال رفتند و روی زمین افتادند. مامانم گفت: «نزدیک بودها!»

بعضی وقت‌ها آدم‌بزرگ‌ها حرف‌های احمقانه‌ای می‌زنن، ولی منظور بدی ندارن

کم‌کم احساس می‌کنید که حضور همهٔ آدم‌ها موقتی است. دوست‌ها می‌آیند و می‌روند. ممکن است یک دوست صمیمی هم داشته باشید، اما پسِ ذهنتان می‌دانید که بودنش همیشگی نیست؛

مامانم پرسید: «مشتری بهت سیلی زد؟» گفت: «خانمه دیوونه بود! من واقعاً نمی‌دونم چرا زد تو صورتم. فقط بهش گفتم سلام عزیزم.» چای مامانم پرید توی گلویش. بابایم گفت: «خب، پس بیخود نبوده که بهت سیلی زده.» عمو فونگ چاپ‌استیک‌هایش را زمین گذاشت. گفت: «مگه سلام عزیزم چه اشکالی داره؟ آمریکایی‌ها همه‌ش می‌گن سلام عزیزم. وقتی یکی رو می‌بینی همین رو بهش می‌گی... این رو دیگه همه می‌دونن.» و شانه بالا انداخت. مامانم گفت: «این حرف رو فقط باید به همسرت بزنی.» عمو فونگ از خجالت سرخ شد. پرسید: «جدی می‌گی؟»