بریده‌هایی از کتاب هوش عاطفی در محیط کار

آنچه در هیچ رزومهٔ کاری، گذشته از مهارت ها و تجربیات فنی، نمی بینیم فهرست گره های روانشناسانه ای است که همچون مهمانی ناخوانده وارد محل کار و اتاق جلسات می کنیم.

مجنون عاقل مقولهٔ ویژه‌ای نیست و ناظر به کسانی نیست که دچار ناخوشی‌های روانی‌اند: بلکه بیانگر رشدیافته‌ترین امکان انسان برای دستیابی به بلوغ است.

آنان این حقیقت را درک کرده‌اند که انتظارِ همیشه معقول بودن چه انتظار نامعقولی است. آنان تا حد ممکن پیشاپیش به دیگران هشدار می‌دهند که دوستی با آن‌ها مستلزم چه چیزهایی است، و به محض این‌که وجه غیرمنطقی خویش را بروز می‌دهند بی‌درنگ عذرخواهی می‌کنند. آنان نقشه‌ای دقیق از دیوانگی‌شان در اختیار دوستان و همکاران خویش قرار می‌دهند؛ که یکی از بهترین کارهایی است که می‌توان برای کسانی انجام داد که به هر دلیلی باید ما را تحمل کنند.

مجنونِ عاقل فهمی صادقانه و دقیق دارد از این‌که چرا وجودش با بی‌نقصی این‌قدر فاصله دارد. آنان چه بسا تماماً متعادل نباشند، اما دست‌کم از این حماقت دوم به دورند که بر بهنجار بودنِ خود پافشاری کنند. آنان می‌توانند با روی باز و بدون از دست دادن کرامت خویش اذعان کنند که از جنبه‌های متعدد بسیار عجیب و غریب‌اند. آنان مذبوحانه تلاش نمی‌کنند از ما پنهان کنند که، در برخی لحظات پراندوه که مورد هجوم اضطراب یا ضربات حسادت قرار داشته‌اند، نیمه‌شب از خواب پریده‌اند. حتی می‌توانند شوخ‌طبعی خاصی نسبت به تراژدیِ انسان بودن از خود بروز دهند.

به دلیل وجوه بغرنج دوران کودکی‌مان، همهٔ ما به نحوی دچار انحراف و عدم توازن هستیم.

. وقتی خودمان صاحب خانواده و فرزند شدیم می‌توانیم هنگام تعطیلات به خانهٔ والدینمان بازگردیم و با این‌که صاحب ماشین شده‌ایم، خودمان مسئولیت‌هایی به دوش داریم و صورتمان چروک افتاده است، اما دوباره احساس کنیم که کودکی هشت ساله‌ایم.

هر ماهی مادهٔ دریاهای گرمسیری هر سال رسماً صد میلیون تخم در سواحل شنیِ کرانه‌های آتلانتیک می‌ریزد، بعد شناکنان راهش را می‌گیرد و می‌رود؛ و هیچ گاه حتی یکی از فرزندانش را دوباره نخواهد دید. حتی وال آبی که بزرگ‌ترین حیوان کنونی در کرهٔ زمین است در پنج‌سالگی به لحاظ جنسی بالغ است و می‌تواند زندگی مستقل خویش را در پیش بگیرد.

از جمله دلایلی که چرا در کودکی در معرض آسیب عاطفی قرار می‌گیریم این است که، بر خلاف دیگر موجودات زنده، دورهٔ نوزادیِ گونهٔ انسان به شکلی عجیب طولانی و به لحاظ ساختاری هراس‌انگیز است. یک کره اسب سی دقیقه پس از تولدش می‌تواند روی پاهایش بایستد. اما انسان وقتی به هجده‌سالگی می‌رسد حدود ۲۵ هزار ساعت را در کنار والدین خویش سپری کرده است

جنبه‌هایی از درونمان که دانستنشان برایمان مفید است، چیزهایی بالقوه اضطراب‌آور و تلخ‌اند

ما فقط به نحو غیرمستقیم می‌توانیم دریافتی از خودمان به دست آوریم.

خودشناسی به ما توانایی می‌دهد بخشی از سَیَلان آگاهی‌مان را ضبط کنیم و بر عواطفمان تا حدی کنترل بیشتری داشته باشیم. به علاوه باعث می‌شود هم‌صحبتی با ما قدری جذاب‌تر شود، زیرا بهتر می‌توانیم برای دیگران توضیح دهیم که چطور آدمی هستیم و اگر جای ما بودند جهان را چطور می‌دیدند.

از سقراط ـ که همگان وی را حکیم‌ترین انسان در جهان باستان می‌دانند ـ خواستند که لب کلامِ همهٔ فرامین فلسفی را در یک عبارت خلاصه کند، و او با عبارتی بسیار کوتاه پاسخ داد: «خودت را بشناس.»

ترس از فقدان و ترس از نرسیدن به خواسته هامان ـ که بدون آن ها نیز در واقع می توانیم با زندگی کنار بیاییم ـ بر زندگی مان سایه می افکند.

جامعه تلاش خارق‌العاده‌ای به خرج می‌دهد تا کاری کند احساس کنیم واقعاً نیاز داریم هر سال یک بار به اسکی برویم، صندلی‌های اتومبیلمان گرمایش اتوماتیک داشته باشند، پرواز درجه یک بگیریم، از همان ساعتی بخریم که آن معمار معروف به دست دارد، یخچال غول‌پیکر در خانه داشته باشیم، دوستان فراوانی داشته باشیم، کاملاً خوش‌اندام و عضلانی باشیم و رابطه‌ای پر از محبت، عشق و شور جنسی داشته باشیم. اما نیازهای اصلی ما بسیار ساده‌تر از این حرف‌هاست. با چیزهایی بسیار کمتر از این‌ها ـ نه صرفاً به لحاظ دارایی‌ها بلکه همهٔ جنبه‌های زندگی ـ نیز زندگی‌مان می‌تواند کاملاً خوب پیش برود

ذهنمان تصور می‌کند زندگی خیلی ساده به آخر می‌رسد، در حالی که در واقعیت چنین نیست. به همین دلیل است که فکر می‌کنیم بدون سطحی از درآمد مشخص یا جایگاه اجتماعی خاص یا میزانی از سلامت کافی زنده نخواهیم ماند؛ و فقدان نوع خاصی از رابطه، مسکن یا شغل را فاجعه‌آمیز محسوب می‌کنیم.

اغلب اوقات مشکل از خودِ زمان‌بر بودنِ کارها نیست، بلکه ریشهٔ مشکل مفروضات ماست که تصور می‌کنیم کارها زودتر از این‌ها باید به سرانجام برسند. این‌که به چنین زمان‌بندیِ فشرده‌ای قائلیم ریشه در جهل ما دارد. دلیل این‌که بودجه‌بندیِ دقیقی در مورد زمان نداشته‌ایم این است که درک کاملی از ماهیت کار مورد نظرمان نداشته‌ایم.

بی‌صبری و بی‌تابی بیش از آن‌که دلخوری از طول کشیدنِ کارها باشد، این احساس است که کارها بیش از حد لزوم طول می‌کشند.

هیچ وقت نمی‌توانیم بگوییم چه وقت همه چیز کامل شده و به سرانجام رسیده است.

کسب‌وکارها به مصرف‌کننده چیزی از زحماتی نمی‌گویند که برای تولید کالاها و خدمات مورد رضایت ما کشیده شده است.

کسب‌وکارها به مصرف‌کننده چیزی از زحماتی نمی‌گویند که برای تولید کالاها و خدمات مورد رضایت ما کشیده شده است.