بریده‌هایی از کتاب هوش عاطفی در محیط کار

شغل هدفمند را می‌توان هر فعالیتی دانست که اثری مثبت بر زندگی دیگران می‌گذارد، چه با فرو کاستن از رنج آن‌ها، چه با افزایش لذت و خرسندی‌شان از زندگی.

تمایل به خوب بودن یکی از دوست‌داشتنی‌ترین ویژگی‌های انسان است، اما برای این‌که زندگی‌ای حقیقتاً خوب داشته باشیم، شاید گاهی اوقات لازم باشد بیاموزیم بازیگوش باشیم و حتی شیطنت کنیم.

بیماریِ کودک خوب این است که تجربه‌ای ندارد از این‌که دیگران نیز می‌توانند بدیِ وی را تحمل کنند. آنان یکی از حقوق انحصاری و حیاتی‌ای که هر کودک سالم دارد را نادیده گرفته‌اند؛ این‌که کودک حق دارد جنبه‌های بازیگوشانه، حسادت‌ورزانه، حریصانه و خودپرستانه‌اش را به نمایش بگذارد و با این حال دیگران او را تحمل کنند و کماکان دوستش داشته باشند.

معلمان و والدین کارکشته باید علائم جدیت و باادبیِ مفرط را در کودک تشخیص دهند و بابت خطرات آتی‌ای که چنین رفتاری در پی دارد در درمان آن بکوشند. کودک خوب در آینده بیش از اندازه رازهای ناگفته را در درون خویش نگاه خواهد داشت و حامل چیزهایی ناخوشایند اما تأثیرگذار خواهد شد. آنان حرف‌هایی دوست‌داشتنی می‌زنند و در برآورده ساختنِ انتظارات اطرافیان خویش بسیار خبره‌اند، اما افکار و احساسات واقعی‌شان در اعماق وجودشان مدفون می‌ماند و در نهایت به ایجاد علائم اختلالات روان‌تنی، تیک‌های عصبی، عصبانیت‌های ناگهانی و تلخکامی درونی می‌انجامند.

. کودک خوب در واقع خوب نیست، زیرا به شکلی عجیب و ناجور هیچ گرایشی به هیچ چیز دیگری ندارد. آن‌ها خوب‌اند چون هیچ گزینهٔ دیگری ندارند. خوبیِ آن‌ها نوعی ضرورت است و نه یک انتخاب. بسیاری از کودکان خوب به این دلیل خوب‌اند که دوستدار والدین افسرده و مضطرب خویش‌اند؛ والدینی که به وضوح قادر نیستند مشکلات و دشواری‌های شدید را تحمل کنند. یا چه بسا کودک به این دلیل خوب است که دلِ والدینِ همیشه عصبانی و خشن خویش را به دست آورد؛ والدینی که با کوچک‌ترین نشانه‌ای از رفتار اشتباه به شکل فاجعه‌باری ترسناک می‌شوند

مشکلی که با افراد هراسان وجود دارد این نیست که آن‌ها کار نمی‌کنند، بلکه این است که کارشان نمی‌تواند اصیل باشد

بسیاری از ایده‌های مهم دورهٔ بزرگسالی با یک «چه می‌شد اگر» متولد می‌شوند، و اگر قرار باشد به مسیرهای تازه و جدی‌تری پای بگذاریم لازم است منبعی همیشگی از خیالات بازیگوشانه داشته باشیم.

شخص بازیگوش کسی است که برای خروج از جنبه‌های کم‌ثمرترِ سنت راهی پیدا می‌کند.

. شخص بازیگوش لزوماً فردی تنبل نیست که از زیر کار دربرود؛ بلکه او کسی است که مؤلفه‌ای حیاتی را به کار تولیدی می‌افزاید

گردوی مغز ماشینی است که طوری طراحی نشده که خودش را ببیند (همان‌طور که چشمان ما نمی‌توانند پشت سرمان را ببینند).

به جای این‌که قدری مکث کنیم و فکر کنیم که در سفرهای قبلی از چه چیزی لذت برده‌ایم، خیلی سریع در یک تور تفریحی ثبت‌نام می‌کنیم.

ما ترجیح می‌دهیم کسب‌وکارها را همان طوری اداره کنیم که همیشه اداره می‌کرده‌ایم، تا این‌که مکث کنیم و از خودمان بپرسیم: این‌که باید به مشتریان خدمات درست ارائه دهیم چه معنایی دارد؟

گردوی مغز همیشه برای عمل کردن آماده‌تر است تا تأمل کردن و تحلیل کردن.

گاهی با یقین تمام حس می‌کنیم پاسخ درست این است که طلاق بگیریم یا از کارمان استعفا دهیم، و اصلاً به ذهنمان خطور نمی‌کند که شاید پاسخ واقعی صرفاً این باشد که به تختخوابمان برگردیم یا چیزی بخوریم که سطح قند خونمان را بالا ببرد.

مقام ریاست، ملحق شدن به تیم رهبری، یا به طور کلی در اختیار گرفتنِ مسئولیت و قدرتِ بیشتر به نظرمان غبطه‌برانگیز است. اما آن‌ها با خودشان دشواری‌ها و مشکلات قابل توجهی نیز به ارمغان می‌آورند. باید بپذیریم که رهبری مستلزم پشت سر گذاشتنِ چیزهای بسیاری است که با گذر زمان دلتنگ آن‌ها خواهیم شد.

در واقع وقتی ادارهٔ کارهای آشپزخانه را آموختیم و در میانهٔ جیغ‌های مهیب بچه‌ها بابت زمان خواب و مسواک زدنِ دندان‌ها آبدیده شدیم، نوعی مدرک مدیریت کسب‌وکار (MBA) گرفته‌ایم.

زندگی خانوادگی را به منزلهٔ نوعی تمرین برای محیط کار (و به خصوص نقش رهبری) محسوب نمی‌کنیم.

نقش والد نوعی میدان تمرین است برای درک این واقعیت که در زندگی از تصمیم‌های ناخوشایند گریزی نیست و در عین حال نباید تا مدت‌ها انتظار داشته باشیم در مقابل تلاش‌هایمان هیچ گونه همدلی یا قدردانی ببینیم. چه بسا ۲۵ سال زمان ببرد تا فرزندتان درک کند چرا شما فلان تصمیم را گرفته‌اید، چه برسد به این‌که بپذیرد برای آن تصمیم دلیل موجهی هم داشته‌اید.

والدینی که به تازگی دارای فرزند شده‌اند همیشه با این موقعیت عجیب رو به رو می‌شوند که در عین این‌که بیش از اندازه دوستدار فرزند خویش هستند، همزمان گاهی لازم است به آن‌ها «نه» بگویند، و بعد هدف نفرت خاصِ کسی قرار گیرند که حتی حاضرند جان خود را فدایش کنند.

دشواری والد بودن این است که از والدین خواسته می‌شود حافظ و پشتیبان منافع بلندمدت کسی باشند که در آیندهٔ نه چندان دور عموم کارهای والدین را اشتباه خواهد دانست