بریده‌هایی از کتاب هوش عاطفی در محیط کار

برای این‌که بی‌پرده سخن گفتن را بیاموزیم نیازمند دو چیز هستیم که در وهلهٔ نخست عجیب به نظر می‌رسند. اولی تشخیص این نکته است که در عمق وجودمان می‌ترسیم که اگر حرفمان را بزنیم کشته خواهیم شد. شاید عجیب و حتی تحقیرآمیز به نظر برسد، اما این همان احساسی است که کودک دچارش می‌شود، هنگامی که پدرش در را به هم می‌کوبد یا مادرش بارها تکرار می‌کند که «تو بالاخره منو می‌کشی». بخش مهمی از تصورمان در مورد این‌که اگر حرفمان را بزنیم چه اتفاقی خواهد افتاد، در تخیل کودکانه‌مان شکل گرفته است. دوم این‌که باید این حقیقت دوران بزرگسالی را بپذیریم که حتی اگر حرفمان را بزنیم کشته نخواهیم شد، زیرا پیش از ما افراد بسیاری به جای ما جان خویش را داده‌اند که حق آزادی بیان (و نیز این حق که از یک منطقهٔ شهر به منطقهٔ دیگر نقل مکان کنیم و زندگی جدیدی را شروع کنیم) را برای ما تأمین کنند.

گرچه این‌طور به نظر می‌رسد که فرد عصبانی نگاه منفی‌ای به زندگی دارد، اما در واقع او در اعماق وجودش به شکلی افراطی امیدوار است.

نطفهٔ هر گونه عصبانیت در کاستی‌های زندگی نهفته است: این‌که اینترنت درست وقتی که لازم است وصل نمی‌شود، پروازمان تأخیر دارد یا یکی از همکارانمان در مورد اولویت‌های مدیریتی دچار خطا شده است. این‌که این‌ها را اتفاقات بدی بدانیم قابل درک است. اما برای این‌که این اتفاق‌ها باعث عصبانیت ما شوند ـ نه این‌که صرفاً ناراحتمان کنند ـ باید به لحاظ روانی عامل دیگری نیز در کار باشد: امید.

اغلب اوقات منظور واقعی‌مان این است که در مواجهه با فرصت‌های جذاب اما نامطمئن معمولاً عقب‌نشینی می‌کنیم تا از هر گونه ضربهٔ احتمالی به غرورمان اجتناب کنیم.

. تبدیل شدن به رهبر مستلزم از سر گذراندنِ دگرگونی‌های ژرفی است. برخی نسخه‌های قبلی (و بسیار خوب) خود را باید کنار بگذاریم. آن نابغه که حرف‌هایش سرشار از نیش و کنایه بود، شاید هیچ وقت بازنگردد. کسانی که در گذشته دوره‌های خوبی را در محیط کار با آن‌ها سپری کرده‌اید تصور خواهند کرد که تغییراتتان سمت و سوی خوبی نداشته و از آن‌ها فاصله گرفته‌اید؛ دیگر رفاقت با شما چندان سرگرم‌کننده نیست. به نظر سردتر می‌رسید. دیگر شوخ‌طبع نخواهید بود. راه دیگری وجود ندارد. باید کارتان را انجام دهید بی‌آن‌که نزدیکانتان شما را درک کنند؛ همان کسانی که در گذشته عادت داشتید با آن‌ها صمیمی باشید.

در پس خودداری از همدلی، نوعی ترس از مواجهه با عواطف دردسرساز نهفته است.

کار واقعی معمولاً در ظاهر اصلاً شبیه کار نیست. نکتهٔ ظاهراً تناقض‌آمیزِ خیره شدن به بیرون از پنجره این نیست که آن بیرون چه خبر است. بلکه تمرینی است برای کشف محتواهای ذهنی خودمان

بسیاری از موقعیت‌ها که می‌توانند موقعیت‌هایی جذاب و لذت‌بخش باشند، در عین حال واجد این خطر ملموس هستند که دیگران ما را دست بیندازند.

افراد عصبانی این قابلیت را در خود حس نمی‌کنند که در مواجهه با برخی ضررها و خسارات واقعاً مهم بتوانند سرخوردگی و نومیدی را تاب آورند و خونسردی خود را بازیابند. آنان درک و انعطاف کافی ندارند که ببینند می‌توان خطاها و زیان‌ها را جبران کرد، تاب آورد و حتی بر آن‌ها غلبه کرد؛ به شرط این‌که صبر و عشق کافی به خرج دهیم و فرصت کافی نیز در اختیار باشد.

فرد عصبانی همچنین دچار ترس و هراس نیز هست. وقتی خشمش را بروز می‌دهد چه بسا سرسخت و با اعتمادبه‌نفس به نظر برسد، اما او از سر هراس و وحشت است که همه چیز را خرد و خمیر می‌کند