بریده‌هایی از کتاب تاب آوری

فرد دریافت‌کنندهٔ بازخورد، تعیین‌کنندهٔ رد یا قبول بازخورد است؛ اوست که باید آنچه می‌شنود در نظرش منطقی بیاید، و در نهایت اوست که تصمیم می‌گیرد تغییر کند یا نکند. این نگاه منفی به بازخورد که موجب می‌شود همه از آن فراری باشند، باید جای خود را به نگاه مثبتی بدهد که افراد را وادارد خود در پیِ گرفتن بازخورد بروند.

وقتی از مدیران ارشدِ بخش منابع انسانی دربارهٔ بزرگترین چالش مدیریت عملکرد سؤال شد، ۶۳ درصدِ این مدیران از عدم‌توانایی یا عدم‌تمایل خود به پرداختن به موضوع دشوارِ ارزیابی کردن عملکرد کارکنان و ارائهٔ بازخورد به آن‌ها سخن گفته بودند

معنایش این است که وقتی خودمان مثبت‌تر باشیم، دیگران را هم تشویق می‌کنیم که چنین باشند، و این به نوبهٔ خود حلقهٔ بازخورد مثبتِ «هجوم بانکی» را خلق می‌کند، و تاب‌آوری ما توسط اقدام‌های دیگران افزایش و استحکام می‌یابد.

نشان می‌دهند وقتی تعامل‌ها، رویدادها و خاطرات مثبت را به روی کاغذ می‌آورید، ارزش بیشتری ثبت می‌کنند تا سایر اَشکال غیرنوشتاریِ مرتبط با ارز مثبت‌نگری [۲]. معاملات ارز مثبت‌نگری خود را ثبت کنید (با نوشتن آن‌ها در دفترچه‌ای جلدچرمی یا معادل دیجیتالی‌اش). مطالبی که ثبت می‌کنید، می‌توانند به‌سادگیِ نوشتن رویدادها بر اساس مقوله (از قبیل خانواده، دوستان یا کار) در دفترچه‌ای کاغذی باشد، یا به شکل وارد کردن اطلاعات در کامپیوترتان، یا تعیین هشتگ برای موارد مورد نظرتان در یک دفتر سپاس دیجیتالی.

مثبت‌نگری و شکرگزاری دائمی جزء مطمئن‌ترین شیوه‌ها برای افزایش شادی درونی و رضایت از زندگی هستند [۱]. خلق چنین ارز مثبت‌نگری می‌تواند اضطراب را کاهش دهد، از نشانه‌های بیماری بکاهد، و کیفیت خواب شما را بهتر کند.

۵.هر چیز دیگری را که به ذهنتان می‌آید، به چشم عاملی حواس‌پرت‌کُن ببینید ـ افکار، صداها ... هر چیزی. آن‌ها را رها کنید و توجه‌تان را به نفستان برگردانید. بعد از هشت هفته و متوسط ۳۰ دقیقه تمرین ذهن‌آگاهی در روز، گرایش از نیمهٔ راستِ استرس‌زا به نیمهٔ چپِ تاب‌آور در کارکنان تغییر کرد

با خودتان حرف بزنید؛ به خودتان مجال مداخله‌ای شناختی بدهید، و با دیدگاهی خوش‌بینانه به مقابله با تفکر شکست‌پذیری بروید. نگاه بدبینانهٔ خویش را به چالش بکشید و آن را با چشم‌اندازی مثبت جایگزین کنید.

تجربه‌ام به من نشان داده است که، آدم‌های تاب‌آور معمولاً خود را این‌گونه نمی‌بینند. این افراد بی‌اعتنا از کنار داستان‌های بقایشان می‌گذرند، و بیشتر اوقات آن‌ها را به شانس نسبت می‌دهند.

سازمان‌های تاب‌آور پر هستند از آدم‌های بریکولاژکارِ بدیهه‌پرداز ـ هرچند که، البته، همهٔ آن‌ها ریچارد فاینمن نیستند. در حقیقت، شرکت‌هایی که جان سالم به در می‌برند بدیهه‌پردازی را مهارتی کلیدی می‌دانند.

بریکولاژکارها یا بدیهه‌پردازان همیشه دست‌شان به کاری بند است ـ برای مثال، ساختن رادیو از وسایل خانه، یا تعمیر کردن اتومبیلشان. آن‌ها از آنچه در اختیار دارند نهایت استفاده را می‌برند، و از اشیا استفاده‌های غیرمعمول و جدید می‌کنند.

در این زمینه، خوب است به این نکته توجه شود که تاب‌آوری از نظر اخلاقی نه خوب است و نه بد ـ صرفاً مهارت و توانمندیِ قوی بودن و استوار ماندن تحت شرایط استرس و تغییر زیاد است.

همان طور که ویکتور فرانکل نوشته است: «روی هم رفته، فقط آن زندانی‌هایی توانستند جان سالم به در ببرند که ـ بعد از سال‌ها از این اردوگاه به آن اردوگاه رفتن ـ از تمام عذاب‌وجدان‌ها و تردیدهایشان در مورد جنگیدن برای بقا دست شستند. آن‌ها آماده بودند از هر ابزاری ـ شرافتمندانه و غیرشرافتمندانه، و حتی بیرحمانه ـ استفاده کنند تا خودشان را نجات دهند. ماهایی که بازگشته‌ایم، می‌دانیم: بهترین‌ها برنگشتند!»

استراتژی و رسالت ما ممکن است تغییر کند، ولی ارزش‌هایمان هرگز!»

کسب‌وکارهایی هم که جان سالم به در می‌برند، اصولی اعتقادی دارند که هدف‌هایی، فراتر از پول درآوردن صِرف، به آن‌ها می‌دهند. خیلی جالب است که بسیاری از شرکت‌ها نظام‌های ارزشی خود را با اصطلاحات مذهبی توصیف می‌کنند

یافتن معنا در محیط خود، جنبهٔ بسیار مهمی از تاب‌آوری است؛ لذا تعجبی ندارد که اکثر شرکت‌ها و افراد موفق، نظام‌های ارزشی قدرتمندی دارند. ارزش‌های قدرتمند، محیط را با معنا انباشته می‌کنند چون کمک می‌کنند رویدادها به شیوه‌های بهتری تفسیر شوند

همگی آدم‌هایی را می‌شناسیم که تحت فشار دست‌هایشان را بالا می‌برند و فریاد می‌زنند: «چطور ممکن است همچین اتفاقی برای من بیفتد؟!» چنین آدم‌هایی خودشان را قربانی می‌بینند، و سختی‌ها و مشکلات هیچ درسی برای آن‌ها ندارند. ولی آدم‌های تاب‌آور در مورد رنجشان می‌اندیشند، تا نوعی معنا برای خودشان و دیگران خلق کنند.

افراد تاب‌آور سه ویژگی دارند: اول، پذیرشِ بی‌کم‌وکاست واقعیت؛ دوم،‌ داشتن باوری عمیق به اینکه زندگی معنادار است ـ باوری که اغلب ریشه در ارزش‌های به‌شدت قوی دارد؛ و سوم، توانایی غیرعادی و مرموز برای بدیهه‌پردازی.

روان‌شناسان مدعی هستند آدم‌هایی که ژنتیکی فاقدِ قدرت تاب‌آوری‌اند، مهارت‌های تاب‌آوری را خیلی راحت‌تر از آن‌هایی که از بدو تولد چنین هستند، در خود تقویت می‌کنند.

«مهم‌تر از میزان تحصیلات، مهم‌تر از تجربه، مهم‌تر از آموزش... سطح تاب‌آوری فرد است که تعیین خواهد کرد چه کسی موفق می‌شود و چه کسی شکست می‌خورد.

لیستی طولانی از ویژگی‌های مورد نظر مؤسسه به هنگام استخدام افراد برشمرد: هوش، بلندپروازی، صداقت و شرافت، قدرت تحلیل کردن، و غیره. من پرسیدم: «تاب‌آوری چطور؟» او گفت: «راستش، تاب‌آوری در حال حاضر خیلی پرطرفدار است، و شعار روز شده. متقاضیان کار حتی خودشان پیشاپیش به ما می‌گویند که آدم‌های مقاوم و بهبودپذیری‌اند و می‌توانند هر شرایطی را تاب بیاورند. ولی صادقانه بگویم، آن‌ها خیلی جوان‌تر از آنند که واقعاً بدانند چنین هستند یا نه