بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

«این درس بسیار مهمی است. هرگز نباید ایمان به پیروزی نهایی را که به هیچ قیمتی هرگز نباید آن را از دست داد، با انضباط داشتن برای مقابله با حقایق بی‌رحم واقعیت موجود، هرچه که باشد، اشتباه بگیری.»

«از بس امیدشان به یأس مبدل شد، دق کردند و مردند.»

اگر مجبورتان کنند که شرایط واقعی دنیای بیرون را در نظر بگیرید، هرگز فرصت پیدا نمی‌کنید که بی‌گدار به آب بزنید و خطر کنید.

. ما همگی باید مسئولیت بپذیریم که هم واقعگرا باشیم و هم خوش‌بین

از همهٔ توانایی‌های افرادمان بهره نمی‌گیریم.

ایجاد فضایی برای درک تفاوت دیدگاه‌ها، آموختن از تک‌تک افراد

گروه ما گروهی است که در آن من و تو نداریم و همه به‌شدت از خودشان مایه می‌گذارند،

«غاری که می‌ترسی پایت را در آن بگذاری، همان گنجینه‌ای را در خود پنهان دارد که دربه‌در دنبالش هستی.»

دلم نمی‌خواهد در ترس زندگی کنم

مردم خیال می‌کنند از «من کفایت ندارم» تا «من از آنها بهترم» فاصله‌ای طولانی هست، اما عملا هر دو در یک نقطه ایستاده‌اند؛ دقیقآ در یک نقطهٔ واحد.

وخیم‌ترین چیزی که اجنهٔ خرابکار شرمندگی مرتبآ توی گوشم زمزمه می‌کردند این بود که تو به درد این کار نمی‌خوری. تو رشته‌ات رهبری است ولی رهبری کردن بلد نیستی. خوب همه را سر کار گذاشتی‌ها!

در زندگی‌ام به این نکته رسیده‌ام که در گفتگویی دشوار اگر حرفت را به کرسی بنشانی به‌طور قطع هیچ فایده‌ای ندارد، مگر موضوعی اضطراری و حساس به زمان در کار باشد.

جملهٔ «بسیار خوب، فهمیدم، و در موردش کار خواهم کرد» شیوهٔ رایجی برای بستن دهان آدم‌ها است.

خیلی دوست دارم در موردش کار کنم. دوست دارم بهتر شوم

حرف زدن دربارهٔ آدم‌ها به‌جای حرف زدن با آنها ظلم است.

این که حقایق نصفه‌نیمه را با مشتی جفنگیات به خورد خلق‌الله می‌دهیم تا (تقریبآ همیشه برای راحتی خودمان) احساس بهتری به آنها ببخشیم که لطف نیست؛ ظلم است

شفاف بودن لطف است و غیرشفاف بودن کم‌لطفی.

بدون آسیب‌پذیری از خلاقیت و نوآوری خبری نیست. چرا؟ زیرا هیچ‌چیز متزلزل‌تر و غیرمحرزتر از فرآیند خلاقیت و آفرینش نیست، و به‌طور قطع هیچ بدعتی خالی از شکست نیست

چه بخواهید چه نخواهید، ما موجوداتی عاطفی ـ هیجانی هستیم.

ابتدا دنبال درک شرایط و افکار و احساسات دیگران باشید، بعد درک شرایط خودتان از جانب دیگران.