بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

ابتدا دنبال درک شرایط و افکار و احساسات دیگران باشید، بعد درک شرایط خودتان از جانب دیگران.

رهبر از راه خانه‌یکی‌شدن با دیگران و دنبال همدرد گشتن با عبارت‌هایی مثل «من هم دارم داغون می‌شوم. من هم نمی‌دانم باید چه کار کرد. اصلا چه فرقی می‌کند، من و شما نداریم که»، از زیربار مسئولیت رسیدگی به ترس‌ها و احساسات تیم نیز طفره می‌رود.

آسیب‌پذیری کاذب می‌تواند به این شکل باشد که رهبر بگوید می‌توانید سؤال کنید ولی وقت صرف نمی‌کند که امنیت روان‌شناختی لازم را ایجاد کند و طی گفتگو هم مهلت نمی‌دهد کسی دیگر به‌غیر از خودش حتی حرف بزند.

ما بیشتر عادت داریم آنچه را نیاز داریم، درخواست نکنیم و بعد که به آن نمی‌رسیم، عصبانی یا ناامید شویم.

بیشتر مردم احساس می‌کنند که برای حفظ وجهه‌ای خوب، به‌ویژه در محیط کار و به‌خصوص در حضور افرادی که رسمآ شما را ارزشیابی می‌کنند، لازم است مخاطرات بین‌فردی را «مدیریت» کنند.

رهبران جسور، در دوران بلاتکلیفی یا تغییرات دشوار ممکن است در کنار گروه بنشینند و بگویند: این تغییرات به‌طور جدی و سریع در حال وقوع هستند و می‌دانم با اضطراب بسیاری همراهند، و خود من هم آن را احساس می‌کنم و پشت سر گذاشتن آن دشوار است. سخت است که آنها را نپذیریم، و سخت است که نگران نباشیم، ولی آسان است که بخواهیم دنبال کسی بگردیم تا تقصیر را به گردن او بیندازیم. تا جایی که بتوانم، هر چه زودتر آنچه را دربارهٔ این تغییرات می‌دانم با شما درمیان می‌گذارم.

اگر قرار باشد همیشه انتخاب‌تان این باشد که خودتان را کنار بکشید، در این صورت اعتماد در رابطه از بین می‌رود ــ به‌تدریج، ذره‌ذره و آهسته آهسته.

برس را از دستش گرفتم و پرسیدم: «چه شده، عزیزم؟» و او برایم تعریف کرد که چرا غمگین است. آن لحظه، لحظهٔ اعتمادسازی من بود. برای خاطر او آنجا بودم. به‌جای اینکه فقط به فکر خودم باشم، پای درددلش نشستم. ما کشف کرده‌ایم که لحظه‌های اعتمادسازی همین لحظه‌ها هستند.

در هر تعاملی احتمالش وجود دارد که به یار یا همسرتان وصل شوید یا از او کنار بکشید

اعتماد نه از راه حرکت‌های قهرمانانه یا حتی اقدامات بسیار محسوس و چشمگیر، بلکه از راه توجه کردن، گوش دادن، و نشان دادن توجه و ارتباط واقعی حاصل می‌شود.

اعتماد اصولا در کوچک‌ترین لحظه‌ها به‌دست می‌آید.

همیشه خیال می‌کردم اعتماد در لحظات مهم و از راه جانفشانی‌های آنچنانی حاصل می‌شود، نه کارهای ساده، مثل جزئیات پیش‌پاافتاده‌ای که یک دوست به‌یاد می‌آورد.

بسیاری از مردم هر روز با وظیفه‌ای مشخص سر کار می‌روند: خارج کردن بلاتکلیفی و آسیب‌پذیری از سیستم‌ها یا کاستن از مخاطرات

ما به‌راستی به این دنیا نیامده‌ایم که راه زندگی را به‌تنهایی طی کنیم.

«رشد یافتن و رسیدن به دوران بزرگسالی برای یک گونهٔ اجتماعی، از جمله انسان، به معنای خودکفا و تنها شدن نیست، بلکه به معنای تبدیل شدن به فردی است که دیگران بتوانند به او تکیه کنند. چه بدانیم چه ندانیم، مغز و زیست‌شناسی ما برای تأمین این پیامد شکل گرفته است.»

ما نه از فردگرایی محض، که از توانایی برنامه‌ریزی جمعی، گفتگو و کار با یکدیگر نیرو می‌گیریم.

معاشرت کردن در فطرت ماست

معاشرت کردن در فطرت ماست. از سلول‌های عصبی آینه‌ای گرفته تا زبان، همگی مؤید این نکته‌اند که ما گونه‌ای اجتماعی هستیم. ارتباط صحیح که نباشد، رنج می‌بریم. و منظورم از «صحیح» ارتباطی است که احتیاج نداشته باشد به‌زور آن را بپذیریم یا برای اینکه خودمان را جا کنیم یا تطبیق دهیم، هویت خود را تغییر دهیم.

«بچه که بودیم خیال می‌کردیم وقتی بزرگ شویم دیگر آسیب‌پذیر نخواهیم بود. اما رشد یعنی پذیرش آسیب‌پذیری.»

اگر اعتقاد داشته باشید که تافته‌ای جدا بافته‌اید ــ یعنی هر کسی در دنیا به‌جز شما یکی ــ احتمالا باید منتظر دریافت بازخوردی دندان‌شکن باشید.