بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

کمال‌گرایی در اصل تلاش برای کسب تأیید دیگران است.

یکی از مهم‌ترین رفتارهای مراقبت از خودم، پیاده‌روی روزانه است.

کمال‌گرایی تمرکزش بر دیگران است. مردم چه فکری خواهند کرد؟

در دل گفته‌اید کومبایا (خدایا خودت کمکم کن!)،

وقتی ما خود را با آنچه مردم تصور می‌کنند تعریف کنیم، شجاع بودن دشوار است.

ما همه نیاز داریم به چیزی، کسی یا جایی تعلق داشته باشیم، و همگی به عشق نیازمندیم، و هیچ‌یک از این دو بدون آسیب‌پذیری و یکپارچگی شخصیت یا یکرویی و یکرنگی ممکن نیست.

(می‌دانم که از پس این کار برمی‌آیم).

راحتی را بر گفتگوهای سختگیرانه ترجیح دادن نماد رجحان خود بر دیگران است؛ مسئله‌ای که اعتماد را نابود می‌کند و ما را از تغییر معنادار و پایدار بازمی‌دارد.

اگر مردم مطلبی را بشنوند که به‌نظرشان راست باشد، چهره‌شان این را داد می‌زند. آنها سرشان را به علامت تأیید تکان می‌دهند، لبخند می‌زنند، و گاه صورت‌شان را با دست می‌پوشانند. اگر به دل‌شان ننشیند، سرشان را به یک دست تکیه می‌دهند یا روی صندلی‌شان یکوری می‌نشینند و کمتر می‌خندند.

در محیط‌های ایمن به لحاظ روان‌شناختی، افراد بر این باورند که اگر اشتباهی از آنان سر بزند، دیگران تنبیه‌شان نمی‌کنند یا نظرشان دربارهٔ آنها عوض نمی‌شود.