بریده‌هایی از کتاب نیروی حال

حضرت مسیح (ع) از یارانش می‌پرسد: «چرا همیشه نگران هستید؟ آیا نگرانی می‌تواند یک روز به زندگی شما بیفزاید؟» و بودا می‌گوید: «ریشهٔ تمامی رنج‌ها همواره در نیازها و خواسته‌های ماست.»

کسانی که به ثروت راستینشان - یعنی شادمانی درخشان همراه با آرامشی ژرف و استوار - دست نیافته‌اند، حتی اگر از ثروت مادی بسیاری برخوردار باشند، فقیر هستند. آن‌ها در بیرون خود تکه‌پاره‌هایی از لذت یا خشنودی را برای دست‌یابی به اعتبار، امنیت و عشق می‌جویند، در حالی که در درون از گنجینه‌ای برخوردارند که نه تنها تمامی این‌ها، بلکه چیزی بی‌نهایت عظیم‌تر از آنچه را جهان می‌تواند به آن‌ها عرضه کند در بر دارد.

تمامی آنچه که باید در زندگی واقعی - نه فرافکنی‌های خیالی ذهن - به آن بپردازید یا از عهده‌اش برآیید، در این لحظه نهفته است

تندیس درد مانند هر موجود دیگری می‌خواهد زنده بماند و فقط در صورتی دوام می‌یابد که بتواند شما را ناآگاهانه به یکی دانستن هویتتان با خود وادارد. سپس می‌تواند بیدار شود، بر شما چیره گردد، «شما شود» و از طریق شما زندگی کند.

لحظهٔ حال آنی‌ست که هست. مشاهده کنید که چگونه ذهن به آن برچسب می‌زند و چگونه این فرآیند برچسب زدن، این همواره به قضاوت نشستن، موجب درد و ناراحتی می‌شود.

اوقات چرخه‌ای معیوب بین فکر و احساس به وجود می‌آید که در آن چرخه، این دو موجب تقویت یکدیگر می‌شوند: الگوی فکری، بازتاب بزرگ‌شده‌ای از خودش را به شکل احساس پدید می‌آورد و تکرار نوسان‌های احساسی، الگوی فکری نخستین را تغذیه می‌کند.

می‌توانید ده میلیون دلار برنده شوید، اما چنین تغییری بیش از یک تغییر سطحی نیست. شما فقط همان الگوهای شرطی‌شدهٔ پیشین را در محیطی تجملی‌تر اجرا می‌کنید. انسان توانسته است اتم را بشکافد و اکنون به جای کشتن ده یا بیست نفر با یک چماق چوبی، یک نفر با فشار دادن تکمه‌ای می‌تواند میلیون‌ها تن را به قتل برساند. آیا دگرگونی واقعی این است؟ اگر چگونگی آگاهی‌تان در این لحظه تعیین‌کنندهٔ آیندهٔ شماست، پس آنچه چگونگی آگاهی‌تان را تعیین می‌کند، چیست؟ میزان حضور شما! بنا بر این تنها جایی که تغییر حقیقی شکل می‌گیرد و گذشته محو می‌شود، «لحظهٔ حال» است.

بنا بر این، تنها گام حیاتی در سفر شما به سوی روشن‌بینی این است که یاد بگیرید خویش را با ذهنتان یکی نکنید.

طبیعت چرخشی عالم، ارتباط تنگاتنگی با ناپایداری تمامی چیزها و شرایط این جهانی دارد. بودا این نکته را کانون تعالیم خود قرار داد. همهٔ وضعیت‌ها به شدت ناپایدار و پیوسته در حال تغییر هستند یا به گفتهٔ بودا ناپایداری، ویژگی هر وضعیت و شرایطی‌ست که در زندگی با آن رو به رو می‌شوید. هر وضعیتی یا تغییر می‌کند یا ناپدید می‌شود یا دیگر شما را راضی نمی‌کند. ناپایداری، همچنین کانون آموزه‌های حضرت مسیح (ع) نیز هست: «خزانهٔ خودتان را بر روی زمین، جایی که بید و زنگ آن را می‌خورند و دزدها آن را غارت می‌کنند، برپا نکنید... .»

  نیروی حال رهنمونی برای روشن‌بینی معنوی نویسنده: اکهارت تُله مترجم: هنگامه آذرمی انتشارات کلک آزادگان

دکارتِ فیلسوف با ادعای معروف خود: «من فکر می‌کنم، پس هستم!» معتقد بود که بنیادی‌ترین حقیقت را بیان کرده است. در واقع او با برابر دانستن فکرکردن با «بودن» و یکی دانستن هویت خویش با فکر، اساسی‌ترین اشتباه را بیان کرده است. متفکرِ بی‌اراده که تقریباً شامل همهٔ انسان‌ها می‌شود، در حالتی از جدایی آشکار به سر می‌برد؛ در جهانِ پیچیدهٔ جنون‌آمیزی از مشکلات و درگیری‌های مداوم، جهانی که بازتاب پاره‌پاره شدن فزایندهٔ ذهن است. روشن‌بینی، حالتی از یکپارچگی، «یکی بودن» و بنا بر این در آرامش به سر بردن است. یکی بودن با همهٔ تجلیات هستی، با جهان و همین طور با ژرف‌ترین بخش وجود و با هستی آشکارنشده: یکی بودن با «بودن»! روشن‌بینی، تنها پایان رنج و درگیری مداوم

اشراق یا روشن‌بینی، دستاوردی ابرانسانی را در خاطر زنده می‌کند و «من درونی» ما علاقه دارد که آن را به همان شکل در آن دوردست‌ها نگه دارد، در حالی که روشن‌بینی صرفاً حالت طبیعی احساس یکی شدن با «بودن» است. حالتی از پیوند با چیزی غیر قابل اندازه‌گیری و لایزال، آنچه که شگفتا! در گوهر، همان هستید و با این همه بسیار بزرگ‌تر از شماست. روشن‌بینی، در واقع کشف سرشت راستینتان فراسوی نام و شکل ظاهر است. ناتوانی در احساس این پیوند، به توهم جدایی از خویشتن و جهان پیرامون می‌انجامد. در این صورت، آگاهانه یا ناآگاهانه خویش را به شکل پاره‌ای جداشده می‌انگارید. آنگاه ترس پدیدار می‌گردد و کشمکش در بیرون و درون، هنجاری آشنا می‌شود.

ذهن ما خود مسایل و مشکلاتمان را می‌آفریند،

آیا زمین هنوز دارای گذشته و آینده‌ای‌ست؟

ذهن هر چه بیش‌تر برای خلاصی از درد تقلا کند، درد بیش‌تر می‌شود. ذهن هرگز نه می‌تواند راه حلی بیابد و نه اجازه می‌دهد شما راه حل را بیابید، زیرا خودش، بخش درونی «مسأله» است.

خرد عمیق نهفته در هنرهای ورزشی و رزمی شرق را به یاد بیاورید: در برابر نیروی مخالف، مقاومت نکنید. برای چیره شدن، تسلیم شوید.

از طریق تسلیم شدن، انرژی معنوی وارد این جهان می‌شود

گیاهان و حیوانات را تماشا کنید و بگذارید آن‌ها پذیرش آنچه را هست و تسلیم در برابر «لحظهٔ حال» را به شما بیاموزند. بگذارید «بودن» را به شما بیاموزند. بگذارید یکپارچگی یا یکی بودن، خویشتن خویش بودن و واقعی بودن را به شما بیاموزند. بگذارید چگونه زیستن و چگونه مردن و چگونه زندگی و مرگ را به مشکل تبدیل نکردن را به شما بیاموزند.

چنان چه بپذیرید که ارتباطات برای آگاه کردن شما هستند و نه خشنودی‌تان، آنگاه روابط می‌توانند رستگاری را به شما ارزانی دارند و شما، خویش را با آگاهی والاتری که می‌خواهد وارد این جهان شود، همسو می‌کنید.

آشکارنشده چیست؟ آن هستی یگانهٔ جاودان در ورای تمامی اَشکال حیات. عشق چیست؟ احساس حضور آن هستی یگانه در عمق وجود خویش، در درون همهٔ آفریده‌ها و بودن با آن هستی ناب!