بریده‌هایی از کتاب نیروی حال

از همهٔ قضاوت‌ها دست بردارید. قضاوت یا موجب اشتباه گرفتن رفتار ناآگاهانهٔ طرف مقابل با آن کسی که هست می‌شود یا باعث فرافکنی ناآگاهی خودتان بر دیگری و اشتباه گرفتن آن با کسی که او هست.

تفکر اجباری یک بیماری جمعی شده است.

گذشته به شما هویت می‌بخشد و آینده وعدهٔ رستگاری و خشنودی می‌دهد. در هر صورت، هر دوی این‌ها اوهامی بیش نیستند.

هنگامی که به این صدا گوش می‌دهید، آن را بی‌طرفانه بشنوید. به سخنی دیگر، آن را قضاوت نکنید و به داوری یا سرزنش آن نپردازید. داوری یا سرزنش به این معناست که همان صدا دوباره از دری دیگر وارد شده است. به زودی متوجه خواهید شد که صدا آنجاست و من هستم که در اینجا آن را می‌شنوم و تماشا می‌کنم. این درک «من هستم» این احساس حضور خویشتنِ خویش، تفکر نیست و از فراسوی ذهن برمی‌خیزد.

شما می‌توانید خویش را از ذهنتان برهانید. این، تنها آزادی حقیقی‌ست.

شما لحظهٔ حال را با چشمان گذشته می‌بینید و قضاوت می‌کنید و دیدی کاملاً تحریف‌شده از آن دارید.

درست مانند سگی که گاز زدن به استخوان را دوست دارد، ذهن هم دوست دارد که دندانش را درون مسایل فروکند. از این روست که ذهن، جدول و معما حل می‌کند و بمب اتم می‌سازد. شما هیچ علاقه‌ای به هیچ یک از این‌ها ندارید.

این ذهن است که از شما استفاده می‌کند. این حالت، بیماری‌ست. شما معتقدید که ذهنتان هستید. این باور، یک توهم است. در این شرایط، وسیله بر شما حاکم شده است.

ذهن شما یک وسیله است؛ یک ابزار. ابزاری که برای عملی خاص به کار گرفته می‌شود و هنگامی که کار پایان می‌یابد، آن را زمین می‌گذارید. به صورت کنونی آن، هشتاد تا نود در صدِ عمل فکرکردن در بیش‌تر مردم نه تنها تکراری و بی‌فایده است، بلکه اغلب به دلیل کژکاری و طبیعت منفی‌اش زیانبار نیز می‌باشد

به نظر می‌رسد بیش‌تر مردم پیش از آن که از مقاومت دست بردارند و بپذیرند - یعنی پیش از آن که ببخشند - نیاز دارند که رنج بسیاری را تحمل کنند. به محض انجام بخشایش، یکی از عظیم‌ترین معجزات روی می‌دهد: بیدار شدن آگاهی «بودن» از طریق آنچه که به ظاهر پلیدی‌ست، یعنی دگرگونی رنج به آرامش درونی.

تمامی آنچه که باید انجام دهید، پذیرش کامل این لحظه است. آنگاه شما در اینجا و اکنون و با خود در آرامش خواهید بود.

خویش را با ذهن یکی دانستن که موجب فکرکردن غیرارادی می‌شود. ناتوانی در متوقف کردن افکار، بیماری وحشتناکی‌ست که از آن آگاه نیستیم و چون تقریباً همه از آن رنج می‌برند، روندی طبیعی تلقی می‌شود.

نخستین نکته‌ای که باید به یاد سپرد این است که تا وقتی از درد برای خویش هویت می‌سازید، نمی‌توانید از آن خلاص شوید.

گذشته و آینده تنها بازتاب کم‌رنگ نور، قدرت و واقعیت لحظهٔ حال جاودان هستند. واقعیت آن‌ها از «لحظهٔ حال» وام گرفته شده است.

فکرکردن و آگاهی با هم مترادف نیستند. فکرکردن، تنها جنبهٔ کوچکی از آگاهی‌ست. فکر، بدون آگاهی نمی‌تواند زنده بماند، در حالی که آگاهی نیازی به فکر کردن ندارد.

شما فقط از طریق «آسیب‌پذیری» می‌توانید آسیب‌ناپذیری بنیادین و حقیقی خود را کشف کنید.

از طبیعت بیاموزید: ببینید چگونه هر چیز انجام می‌شود و چگونه اعجاز حیات بدون شکایت و ناخشنودی خود را ابراز می‌کند. از این رو حضرت مسیح (ع) گفته است: «به سوسن‌ها بنگرید، چگونه رشد می‌کنند؛ نه تلاش می‌کنند و نه به دور خود می‌چرخند

چرخهٔ نزولی برای تحقق معنویت کاملاً ضروری‌ست. شما باید در مرحله‌ای، به گونه‌ای عمیق شکست خورده یا درد و کمبود ژرفی را تجربه کرده باشید تا به بُعد معنوی کشیده شوید

«هنگامی که به این برسم، یا از آن خلاص شوم، حالم خوب خواهد شد.» این است آن قاعدهٔ ذهن ناآگاه که توهم رستگاری در آینده را می‌آفریند

گوش فرادادن به سکوت، بی‌درنگ سکونی را در درونتان می‌آفریند