بریده‌هایی از کتاب رئیس زندگی خودت باش!

عذرخواهی نشان می‌دهد این وضعیت برای شما مهم است و انسانی بالغ و مسئولیت‌پذیر هستید، نه بچه‌ای شش‌ساله.

اگر اشتباه کردید، یعنی قدم‌های لازم را برای حل مشکل برداشته‌اید. اگر اشتباه نکنید، هیچ قدمی به سوی هدف برنداشته‌اید. اشتباه کردن جالب است.

آن‌قدر به ارتباطات سطحی عادت کرده‌ایم که اغلب قدرت ارتباطات عمیق‌تر و انسانی‌تر را دست‌کم می‌گیریم.

اگه واقعاً می‌خواید کاری رو انجام بدید، نباید برنامهٔ دومی برای خودتون داشته باشید. برنامهٔ دوم یعنی انتظار دارید برنامهٔ اول شکست بخوره و این کار درستی نیست.

من زیاد به سرنوشت اعتقاد ندارم، ولی وقتی چیزی دو بار بر سر راه شما قرار می گیرد، ناچار به تقدیر فکر می‌کنید.

رئیس زندگی، هم در محیط‌های شخصی کارش را بلد است و هم در محیط‌های حرفه‌ای

کلمات دروغ می‌گویند، ولی عمل هم می‌تواند دروغ باشد. این ثبات رفتاری است که حقیقت را نشان می‌دهد

اگه واقعاً می‌خواید کاری رو انجام بدید، نباید برنامهٔ دومی برای خودتون داشته باشید. برنامهٔ دوم یعنی انتظار دارید برنامهٔ اول شکست بخوره و این کار درستی نیست.

اگر جاه‌طلب نباشید باید خودتان تاوانش را بدهید.

برای رسیدن به مهارت‌های جدید و تجارب ارزشمند باید خودتان را در موقعیت‌های سخت قرار دهید.

مادرم همیشه می‌گفت: «هرچه مردم بیش‌تر درباره‌ات بدانند، ضعیف‌تر می‌شوی.» کم‌کم فهمیدم حق با اوست.

تعلل و مسامحه بدترین دشمن انسانی کوشاست. صدایی آرام در وجود تک‌تک ماست که به دنبال لذت آنی است و ما را قانع می‌کند همه چیز را به بعداً موکول کنیم. در نتیجه، تا آخرین لحظه صبر می‌کنیم و بعد به سراغ تکالیف‌مان می‌رویم یا برای رسیدن به جلسه خانه را ترک می‌کنیم یا روغن ماشین را عوض می‌کنیم. در بیش‌تر موارد به گونه‌ای کار را انجام می‌دهیم. شاید به بهترین شکل انجام نگیرد، ولی باز هم تمامش می‌کنیم. حالا تصور کنید اگر هیچ مهلتی وجود نداشته باشد، مسامحه و تعلل چه‌قدر قدرتمند خواهند شد. مثلاً انجام فلان کار صرفاً به نفع‌تان باشد. هفتاد و دو سال‌تان شده و در خانهٔ سالمندان هستید و سعی دارید تکلیف ریاضی کلاس دهم را تمام کنید. حتی آن موقع هم خودتان را قانع می‌کنید ویلچرتان به‌قدر کافی راحت نیست، پس تکلیف بماند برای بعد.

اغلب در طول روز با مسائل کوچک روبه‌رو می‌شویم، کلافه می‌شویم و بعد هیچ کاری برای حل آن‌ها نمی‌کنیم و فقط فحش می‌دهیم. فایده‌ای ندارد. من خیلی تلاش کردم به خودم یاد بدهم به جای عصبانیت، سراغ حل مسأله بروم. یاد گرفتم عصبانیت و جیغ و داد مشکلی از من حل نمی‌کند. دفعهٔ بعد که در موقعیت استرس‌آوری قرار گرفتید، به جای عصبانیت و ناراحتی، نفس عمیقی بکشید و از خودتان بپرسید: «دفعهٔ بعد چه چیزی را تغییر دهم تا چنین وضعیتی پیش نیاید؟» بعد برای حل مشکل قدم بردارید.

«اگه واقعاً می‌خواید کاری رو انجام بدید، نباید برنامهٔ دومی برای خودتون داشته باشید. برنامهٔ دوم یعنی انتظار دارید برنامهٔ اول شکست بخوره و این کار درستی نیست.»

اگر خودتان را دوست نداشته باشید برای موفقیت هم تلاشی نمی‌کنید. اگر از خودتان خوش‌تان نیاید به آرزوهای‌تان هم نمی‌رسید. اگر می‌خواهید رئیس واقعی باشید، باید از صمیم قلب به خودتان محبت کنید.

اندیشیدن به مشکلات درونی نه تنها وجودتان را رها می‌کند بلکه اجازه می‌دهد به راه‌حل‌های معنی‌داری برسید.

بارها پیش آمده تمام روز طرد شده‌ام و شکست خورده‌ام. بعد وارد فیس‌بوک می‌شوم و می‌بینم دو تا از دوستان دبیرستانم تازه ازدواج کرده‌اند و من تنها نشسته‌ام و سعی دارم در هالیوود جایی برای خودم پیدا کنم. به کارت عروسی‌شان زل می‌زنم و با خودم می‌گویم: «دارم با زندگیم چه غلطی می‌کنم؟ کلاً توهم زدم؟ من هم باید ازدواج کنم؟ کلاً دارم اشتباه زندگی می‌کنم.» ولی نکته این‌جاست که هیچ راه درستی برای زندگی وجود ندارد. همان طور که تنها یک راه برای موفقیت وجود ندارد. رئیس زندگی می‌داند برای رسیدن به هر مقصدی در زندگی، راه‌های زیاد و متنوعی وجود دارد. پس اگر شما فقط قدم به یک راه آن گذاشته‌اید، دلیل نمی‌شود ده راه دیگر هم به همین مقصد ختم نشود.

دفعهٔ بعد که دچار تکرار مکررات شدید، از خودتان بپرسید: مگر من چرخ‌وفلکم؟! پس دیگر دور خودتان نچرخید و به جای آن از زمان باارزش‌تان بهره ببرید و تصمیمات سختی بگیرید. از هزارتوی پیچیده‌ای که برای خود ساخته‌اید خارج شوید و مستقیماً به سمت وضوح و روشنی قدم بردارید. وقتی عقب‌نشینی می‌کنید همه چیز ساده می‌شود. یک قدم به عقب بردارید. همین حالا!

انسان‌ها تمایل دارند مسائل ساده را به‌شدت پیچیده کنند، چون بیش از حد به همه چیز فکر می‌کنند. ولی اگر عقب‌نشینی کنید و اولویت‌هاتان را به یاد بیاورید، تصمیم‌گیری راحت‌تر می‌شود.

آدم می‌تواند غمگین باشد و یک روز بد، مساوی با افسردگی پیشرفته نیست.