بریده‌هایی از کتاب قلب، تخم مرغ و همه چیزهای شکستنی

مثل این‌که تعطیلات مردم را خوشحال نمی‌کند. فقط یادمان می‌اندازد بقیهٔ روزهای سال چه‌قدر بیچاره‌ایم.

با دیدن آن حروف، آن جایزهٔ نقدی چاق‌وچله، احساس کردم دارم توی چالهٔ سیاه و عمیق ناامیدی سقوط می‌کنم و کل دنیا من را می‌بیند و می‌گوید نه ناتالی، هنوز نه! تسلیم نشو!

شاید مامان توی دلش می‌خندد یا گریه می‌کند، درست مثل گل‌وگیاه‌های مورد علاقه‌اش. شاید فقط نیاز دارد یک نفر او را از لاکش بکشد بیرون تا دوباره بتوانیم با هم بخندیم، آواز بخوانیم و تعجب کنیم.

با توئیگ هیچ‌چیز غیرممکن به نظر نمی‌رسید.

هیچ‌کسی توی #زندگی و توی # علم بازنده نیست.

من او را همان‌طوری که بود می‌خواستم، بی‌توجه به عالم و آدم.

هیچ‌وقت پیری پدر و مادرم را تصور نکرده بودم.

آخر مگر کسی اعتراف می‌کند که هیچ دوستی نداشته؟

یادم رفته بود با کسی دوست شدن چه‌طوری است.

حالا که او به من اهمیت نمی‌دهد، من هم بهش اهمیت نمی‌دهم.

من جلوی چشمش نشسته بودم و او به حرف‌هایم گوش نمی‌داد.

می‌شود به‌خاطر این‌که کسی غمگین است از دستش عصبانی بود؟

شاید بعضی وقت‌ها قدرت یعنی این‌که بدانی روزی همه‌چیز درست می‌شود و آن‌قدر منتظر بمانی تا هوا آفتابی شود و بتوانی بروی بیرون.

بزرگ‌ترها واقعاً نمی‌خواهند بدانند ما چه احساسی داریم. فکر می‌کنند می‌خواهند بدانند، ولی در واقع فقط می‌خواهند باور کنند حالمان خوب است، چون کارشان را راحت‌تر می‌کند.

من نمی‌خواهم وقتم را با غصه خوردن تلف کنم.

توئیگ می‌داند چه‌کار کند که به آدم خوش بگذرد.

قلبم نرم شد. بعد یادم افتاد چه بلایی سر ما آورده و دوباره مثل سنگ شدم.

ولی من به اندازهٔ کافی مهم نبودم تا به‌خاطرم تلاش کند.

معلوم شد که همیشه نمی‌توانی از چیزهای شکستنی محافظت کنی؛ قلب‌ها و تخم‌مرغ‌ها می‌شکنند، همه‌چیز تغییر می‌کند ولی تو ادامه می‌دهی. چون علم یعنی پرسیدن سؤال و زندگی یعنی نترسیدن از جواب.

اگر مامان بود سرش را تکان می‌داد و می‌گفت یه دانشمند هیچ‌وقت برای سؤال پرسیدن عذرخواهی نمی‌کنه. سؤال‌ها ما رو زنده نگه می‌دارن.