بریده‌هایی از کتاب قلب، تخم مرغ و همه چیزهای شکستنی

بزرگ‌ترها واقعاً نمی‌خواهند بدانند ما چه احساسی داریم. فکر می‌کنند می‌خواهند بدانند، ولی در واقع فقط می‌خواهند باور کنند حالمان خوب است، چون کارشان را راحت‌تر می‌کند.

هر وقت بزرگ‌ترها دربارهٔ سن‌وسالت نظر می‌دهند نمی‌دانی چه جوابی بدهی. نگاهت می‌کنند و می‌گویند تو هنوز خیلی کوچولویی یا چه‌قدر بزرگ شدی و تو می‌خواهی سرت را تکان بدهی بگویی من کوچولو یا بزرگ نیستم، من فقط خودمم.

یه دانشمند هیچ‌وقت برای سؤال پرسیدن عذرخواهی نمی‌کنه. سؤال‌ها ما رو زنده نگه می‌دارن.

بعد از شام سعی کردم یک سؤال علمی برای آقای نیلی پیدا کنم ولی مثل آهنگ مزخرفی که توی ذهنت گیر می‌کند و مدام تکرار می‌شود، هِی این فکر توی ذهنم می‌چرخید که مامان می‌تونست کمکم کنه.

فهمیدن و درکِ معنی کلمات چه‌قدر مهم است، چون وقتی معنای کلمه‌ای را بفهمی، مال خودت می‌شود، بخشی از وجودت.

دوستان صمیمی این‌طوری‌اند؛ بدون این‌که حرفی بزنی منظورت را می‌فهمند.

زیاد حرف نمی‌زند، بیشتر فکر می‌کند.

«خط‌خطی کردن، بخش مهم کاره.»

اگر جواب‌ها را تکرار نکنید، اگر آن‌ها را محکم نگه ندارید و بارها توی ذهنتان نچرخانید، یک روز فراموش‌شان می‌کنید و برای همیشه گم می‌شوند.

می‌شود به‌خاطر این‌که کسی غمگین است از دستش عصبانی بود؟

اول هیچ‌چیز، بعد همه‌چیز.

مثل این‌که تعطیلات مردم را خوشحال نمی‌کند. فقط یادمان می‌اندازد بقیهٔ روزهای سال چه‌قدر بیچاره‌ایم.

تصمیم گرفتم به واقعیت تبدیلش کنم، چون اگر واقعاً دلتان چیزی را بخواهد، بعضی وقت‌ها اتفاق می‌افتد.

شاید بعضی وقت‌ها قدرت یعنی این‌که بدانی روزی همه‌چیز درست می‌شود و آن‌قدر منتظر بمانی تا هوا آفتابی شود و بتوانی بروی بیرون.

مشکل زمین، نیروی جاذبه است و اتمسفر و بقیهٔ چیزهای چسبنده؛ کرهٔ زمین با دوزوکلک‌هایش سرعت آونگ را کم می‌کند تا وقتی که متوقفش کند. پس عملاً، در زندگی واقعی هیچ‌چیز به‌خوبی دنیای روی کاغذ نیست.

یک روزی ما همه‌چیز را به هم می‌گفتیم، حتی وقتی که آن همه‌چیز، در واقع اصلاً چیزی نبود.

«طلب بخشش بهتر از اجازه گرفتن است!»

بزرگ‌ترها توی فیلم بازی کردن ماهرند.

یک دانشمند قبل از یاد گرفتنِ چیزهایی که نمی‌داند، باید چیزهایی را که می‌داند بررسی کند.

خیلی دردناک بود، وقتی آخرِ قصه را می‌دانستی و با ناامیدی تماشا می‌کردی.