بریده‌هایی از کتاب سکه سازان

درحالی‌که نمی‌توان خدمت خدا را کرد مگر با اعتقاد به وجود او، شیطان نیازی ندارد که برای خدمت‌کردنش وجود او را باور کنیم. به‌عکس، هرگز بهتر از وقتی که از وجود او بی‌خبریم به او خدمت نمی‌کنیم. شیطان همواره نفعش در این است که نگذارد شناخته شود، و همین نکته است که متغیرم می‌کند. فکر این‌که، هرچه کم‌تر به وجودش معتقد باشم او را بیش‌تر تقویت می‌کنم.

حالا که من در زندگی تنبیه شده‌ام می‌توانم به شما بگویم که: هیچ‌وقت در زندگی ناامید نشوید.

دل همین که در کاری دخالت می‌ورزد مغز را خرف و فلج می‌کند.

در زندگی چیزی حل نمی‌شود، همه‌چیز ادامه پیدا می‌کند. در بی‌اطمینانی می‌مانیم و تا آخر کار، همین شکلی هستیم بی‌آن‌که بدانیم به چه چیز تکیه کنیم. ما در این انتظاریم و زندگی ادامه دارد. ادامه دارد. انگار نه انگار. و از این‌هم، مثل همه چیز دیگر سهمی می‌بریم ... مثل همه چیز دیگر...

آن‌چه را در این زندگی کم دارد از زندگی آینده‌اش در آن دنیا توقع دارد و همین به او اجازه می‌دهد امیدواری‌هایش را بی‌نهایت گسترش دهد.

گاهی حوادثی در زندگی اتفاق می‌افتد که انسان باید اندکی دیوانه باشد تا از آن رخت بیرون کشد. لاروشفوکو

جز با زندگی‌کردن نمی‌توانید یاد بگیرید که چگونه باید زندگی کنید.»

به همان اندازه که جلوه می‌کنیم ارزش داشته باشیم، در جست‌وجوی آن نباشیم که بیش از ارزش خود جلوه کنیم ... ما می‌خواهیم فریب بدهیم. آن‌قدر به ظاهر می‌پردازیم که سرانجام دیگر نمی‌دانیم که هستیم

رمان‌نویس بد اشخاص کتابش را می‌سازد، آن‌ها را رهبری و وادار به حرف‌زدن می‌کند. رمان‌نویس حقیقی حرف‌زدن آن‌ها را گوش می‌دهد و عمل آن‌ها را تماشا می‌کند. قبل از آن‌که آن‌ها را بشناسد به حرف‌زدن آن‌ها گوش می‌دهد و از آن‌چه از آن‌ها می‌شنود اندک‌اندک پی می‌برد آن‌ها چه کسانی هستند.

«اه، پند و اندرز... باید انسان بلد باشد خودش به خودش پند بیاموزد یا پیش رفقایش یاد بگیرد! پند بزرگتران هیچ ارزش ندارد.»

این‌ها دو موجودند که برای زندگی، یکی به دیگری بسته شده است و به طرز ناهنجاری یکدیگر را رنج می‌دهند.

هر محبت و ظاهرسازی، وعدهٔ دامی است

گمان می‌کنم که او همهٔ اطرافیان خودش: خدمتکاران و سگ‌ها و اسب‌ها و رفیقه‌هایش را آزار داده است اما دوستانش را نه، زیرا حتی یک دوست هم نداشته است.

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند

درحالی‌که نمی‌توان خدمت خدا را کرد مگر با اعتقاد به وجود او، شیطان نیازی ندارد که برای خدمت‌کردنش وجود او را باور کنیم. به‌عکس، هرگز بهتر از وقتی که از وجود او بی‌خبریم به او خدمت نمی‌کنیم. شیطان همواره نفعش در این است که نگذارد شناخته شود، و همین نکته است که متغیرم می‌کند. فکر این‌که، هرچه کم‌تر به وجودش معتقد باشم او را بیش‌تر تقویت می‌کنم.

«نه! نه! خدا و شیطان یکی است؛ هر دو با هم ساخته‌اند. ما سعی می‌کنیم باور کنیم که هر شری در روی زمین از شیطان است برای آن‌که طور دیگری نمی‌توانیم خدا را ببخشاییم. خدا با ما تفریح می‌کند، مانند گربه‌ای که موشی را شکنجه می‌دهد... پس از آن‌هم از ما توقع دارد که نسبت به او سپاسگزار باشیم. سپاسگزار چی؟ چی؟...»

قصد ما هرچه باشد موفق نمی‌شویم جز از شیطان حرفی بشنویم ... ما گوش شنیدن صدای خداوند را نداریم. آیا گاهی از خودتان پرسیده‌اید سخن خدا چه می‌تواند باشد؟...

«آیا توجه کرده‌اید که در این دنیا، خداوند همیشه سکوت می‌کند؟ فقط شیطان است که حرف می‌زند.»

تجربه بسیار مطمئن‌تر از پند و اندرز چیز می‌آموزد.

چگونه می‌خواهید باز هم به زندگی دلبسته باشیم وقتی که نمی‌توانیم کار خیری در حق کسی بکنیم؟»