بریده‌هایی از کتاب بازگشت

ناگهان مشاهده کردم از داخل مزار آن شهید گمنام، نوری بسیار زیبا به بیرون تابیده شد!

شاید این نور نبود که به آن‌ها پشت کرده بود، بلکه آن‌ها خود از نور گریخته بودند.

جان مرا بگیرند، اما به من نشان دادند که جایگاهم در برزخ مانند یهود است! من جایگاه بدی را دیدم که بوی تعفن شدیدی از آنجا به مشام می‌رسید. گفتم: من عمری عبادت کردم. من هزاران عمل خوب انجام دادم. چرا اینجا؟! گفتند: تو مسلمان و واجب الحج بودی اما چرا مکه نرفتی؟ همانجا توسل به سیدالشهدا (ع) کردم و گفتم: عمرم را در راه شما سپری کردم. هر شب بساط روضه داشتم. به داد من برسید. یکباره دیدم فضا عوض شد

یادمه حمید به ما می‌گفت: می‌خواهید بروید بهشت زهرا، چیز خوب ببرید، میوهٔ پَست نبرید. اگر شیرینی می‌خواهید ببرید نان و شیرینی خوب ببرید، چیز پست برای شهدا نبرید!

بهشت واقعی، حضور در کنار آقا اباعبدالله (ع) بود

امام صادق (ع) در مورد حق الناس می‌فرماید: اگر مردم آنقدری که برای نجس و پاکی وسواس دارند، کمی هم به حق الناس اهمیت می‌دادند، مشکلاتشان کم می‌شد.

می‌فرمایند: «اگر می‌خواهید در نماز حضور قلب پیدا کنید باید از زمان وضو گرفتن دقت کنید.»

جوان لبخندی زد و گفت: پسرجان، این پیرمرد، اعمال صالح توست. این پیرمرد نمازهای توست. هیچکس تنها راهی بهشت نمی‌شه. همه با اعمال خوب خودشون راهی می‌شن. تو هم به جای این حرف‌ها کمک کن تا پیرمرد همراه تو راه بیاد. زدم توی سرم. اعمال خوب ... نماز ... پس کی بود می‌گفت دلت پاک باشه؟!

من در ادامه با نگرانی انتظار فرا رسیدن صحنه‌هایی از زندگی‌ام را داشتم که از دیدن آن‌ها بیم داشتم. ولی بسیاری از آن‌ها هیچ‌وقت در جلوی من ظاهر نشدند و من فهمیدم که به این علت است که من در دنیا اشتباه بودن آن‌ها را فهمیده و به تعبیری دیگر آن‌ها را انجام ندادم و از آن کارها توبه کردم.

من تا آن موقع نمی‌دانستم که بی‌تفاوتی نسبت به مسئولیتی که در برابر دیگران داریم چنین گناه بزرگی است.

موعد بازگشت من وقتی بود که مأموریت خود را روی زمین به اتمام رسانیده باشم، ولی هنوز آن موعد فرا نرسیده بود.

به من نشان داده شد که چگونه ما از اینکه خدا آسمان‌ها و زمین را آفرید خوشحال بودیم و هر کدام از ما ارواحی را که قبل از ما به زمین می‌آمدند نظاره می‌کردیم. هر کدام آن‌ها دردها و خوشی‌هایی را روی زمین تجربه می‌کردند که برای رشد روحشان مفید بود... من می‌دیدم که فرشتگان نیز از موفقیت آنان خوشحال می‌شدند و برای آنانی که در انجام مأموریت خود شکست خورده بودند محزون بودند.

تا در دنیا هستید هرچه زودتر نفس خود را پاک کنید و خود را به کمالات روحی برسانید تا اینجا راحت باشید، هر زشتی و عملی که خدا راضی نیست را از خودتان دور کنید

گرچه روح ما پر از نور و حقیقت و عشق است، اما باید دائماً در مبارزه با آرزوهای پَست و پایین ما باشد و این باعث قوی شدن وجود ماست. آنانی که به درستی روح خود را پرورش دادند به توازن کاملی بین روح و جسم رسیدند. توازنی که به آن‌ها آرامش برای کمک به دیگران می‌دهد.

اگر مردم آنقدری که برای نجس و پاکی وسواس دارند، کمی هم به حق الناس اهمیت می‌دادند، مشکلاتشان کم می‌شد. در حالی که اسلام، طهارت و نجاست را آسان گرفته و مردم بر خود سخت می‌گیرند؛ اما به حق‌الناس، بسیار اهمیت داده، ولی مردم آن‌ها را ساده می‌گیرند.

در همین لحظه ناگهان یک نفر از پشت دست گذاشت روی شانه‌ام و گفت: فرضعلی، نترس اینجا صحرای قیامت است. من عده‌ای را دیدم که همگی به سویی می‌رفتند. پاهای آن‌ها مثل انسان بود ولی سرهایشان مثل حیوان! انواع و اقسام حیوانات را دیدم. عجیب‌تر اینکه، مثل انسان‌ها بر روی دو پا راه می‌رفتند! وحشت کرده بودم. کسی که پشت سرم بود و من نمی‌توانستم ببینمش، وقتی ترس مرا دید دوباره با دست به شانه‌ام زد و گفت: این‌ها آدم‌هایی هستند که در دنیا به طبیعت حیوانی زندگی کردند. اینجا هر کدام به شکل یک حیوان متفاوت ظاهر شده‌اند.

کارهای خوبی را که کرده بودم دوباره تجربه کردم، ولی آن‌ها کمتر و کوچک‌تر از آن بودند که من تصور و انتظار آن را داشتم. بیشتر کارهایم که فکر می‌کردم بزرگ بودند، در حقیقت بی‌اهمیت بودند

بلکه هر عمل و اتفاق را دوباره تجربه می‌کردم. برای اولین بار نیت و علت هر رفتارم و اثری که روی دیگران گذاشته را عمیقاً درک می‌کردم

همان کودک ۱۲ روزه شروع به نصیحت من کرد و گفت: مادر مراقب باش دستورات خدا را فراموش نکنی. تمام مشکلات از زمانی شروع می‌شود که اجازه می‌دهیم شیطان در زندگی ما وارد شود. وقتی نافرمانی خدا عادی شود، او بر انسان مسلط می‌شود و انسان را جهنمی می‌کند!

بی‌خیالی‌های من، دردهایی حقیقی در دیگران ایجاد کرده بود که من از آن‌ها کاملاً بی‌خبر بودم.