بریده‌هایی از کتاب در انتظار گودو

استراگون: دست نزن بهم! سؤال نکن ازم! حرف نزن باهام! پیشم بمون! ولادیمیر: هیچ‌وقت ترکت کرده‌م؟ استراگون: تو گذاشتی که من برم.

ما خوشحالیم. (سکوت) خب حالا چه‌کار کنیم، حالا که خوشحالیم؟

همیشه هم یه چیزی پیدا می‌کنیم که باعث می‌شه احساس کنیم وجود داریم،

دست نزن بهم! سؤال نکن ازم! حرف نزن باهام! پیشم بمون!

این ناله‌های کمک که هنوز در گوش ما صدا می‌کنه، خطاب به همه بشریته! ولی در این مکان، در این لحظه از زمان، همه بشریت خواه‌ناخواه ما هستیم، چه خوشمون بیاد یا نه. پس بیا قبل از اینکه دیر بشه، نهایت تلاشمان رو بکنیم! بیا برای یک‌بار هم که شده به بهترین وجهی نماینده این نژاد متعفنی باشیم که تقدیری ظالمانه ما رو بهش منتسب کرده

بکت شبیه هنرمندان و فلاسفه ماقبل خود، این پرسش را پیش می‌کشد که «انسان‌بودن به چه معناست؟». پاسخی که وی می‌دهد هول‌آور است: انسان‌بودن جست‌وجویی بی‌پایان است برای (یافتن) هویت و جهانی که (شخص بتواند) در آن لذت ببرد. این همان مخمصه انواع ماست.

هیچ‌وقت از امور کوچیک زندگی غافل نشو.

بعد از انباشت بیش از حد تاریخ، ما معصومیت لازم برای اعتقاد به هر گونه توجیه بیشتر را از دست داده‌ایم. تنها قطعیاتی که بر جای مانده‌اند، جعلی‌بودن همه ساختارهای تفسیری، و غیرقابل‌فهم‌بودن اساسی تجربه انسان بدون حضور این ساختارهاست

استراگون: من بدبختم. ولادیمیر: واقعآ! از کی؟ استراگون: یادم رفته. ولادیمیر: این حافظه چه بازی‌هایی که نمی‌کنه!

ولادیمیر: آیا خواب بودم، وقتی دیگران رنج می‌کشیدند؟ آیا الان هم خوابم؟ فردا، وقتی بیدار شدم، یا فکر کردم که شدم، در مورد امروز چی بگم؟ اینکه با دوستم استراگون، در این مکان، تا سر شب، منتظر گودو بودیم؟ اینکه پوتزو رد شد، با باربرش، و با ما صحبت کرد؟ احتمالا. ولی توی همه این‌ها چه حقیقتی وجود داره؟(استراگون که بیهوده با پوتین‌هایش ور می‌رفت، دوباره چرت می‌زند. ولادیمیر به او نگاه می‌کند.) اون هیچی نمی‌دونه. با من در مورد کتک‌هایی که خورده حرف می‌زنه و من یه هویج بهش می‌دم. (مکث) حیران میان گور و تولدی سخت. پایینِ سوراخ، به کندی، گورکن دست به کار قابلگی می‌شه. ما به اندازه کافی وقت داریم که پیر بشیم. هوا پر از ناله‌های ماست. (گوش می‌کند.) ولی عادت بی‌حس‌کننده بزرگه. شاید هم یه نفر به من نگاه می‌کنه، یه نفر هم در مورد من حرف می‌زنه، اون خوابه، اون هیچی نمی‌دونه، بذار بخوابه. (مکث) من نمی‌تونم برم! (مکث) چی گفتم؟

دست نزن بهم! سؤال نکن ازم! حرف نزن باهام! پیشم بمون!

ولادیمیر: خوشحالم که می‌بینم برگشتی. فکر کردم برای همیشه رفته‌ای. استراگون: منم همین‌طور.

استراگون: حالا دیدی، وقتی من پیشت هستم تو حالت بدتر می‌شه. منم تنهایی حال بهتری دارم. ولادیمیر: (رنجیده) پس چرا همیشه منت‌کشی می‌کنی برمی‌گردی؟ استراگون: نمی‌دونم. ولادیمیر: نه، ولی من می‌دونم. برای اینکه نمی‌دونی چطور از خودت مواظبت کنی.

یه روز عالی بیدار شدم و دیدم عین سرنوشت کورم. (مکث) گاهی اوقات می‌مونم نکنه هنوز خواب باشم.

«در زمانی که جهان از نظر من خالی از معناست، واقعیت به امری غیرواقعی بدل می‌شود. همین احساس غیرواقعیت و جست‌وجو برای واقعیت اساسیِ فراموش‌شده و بی‌نام است که من سعی می‌کنم از طریق شخصیت‌هایم بیان کنم؛ شخصیت‌هایی که بی‌هدف سرگردان‌اند و به‌هیچ‌وجه نمی‌توانند خود را از نگرانی‌های خود، شکست‌های خود و تهی‌بودن زندگی‌شان کنار بکشند. آدم‌هایی که در بی‌معنایی غرق شده‌اند فقط می‌توانند گروتسک باشند؛ رنج آنها فقط می‌تواند به‌گونه‌ای مضحک تراژیک باشد»؛ و می‌افزاید: «من قادر نیستم جهان را درک کنم، بنابراین چگونه می‌توانم نمایشنامهٔ خودم را درک کنم؟ امیدوارم کسی آن را برای من توضیح بدهد»

آلبر کامو در نمایشنامهٔ اسطورهٔ سیزیف (۱۹۴۲) نوشت: «احساس بی‌معنایی می‌تواند هرکسی را در گوشه و کنار هر خیابان در برگیرد.» و بدین‌ترتیب اصطلاح «ابزورد» را در مرکز مباحثهٔ فلسفی و در رأس تفکر هنری سال‌هایی که از پی می‌آمد قرار داد. از نظر کامو «احساس بی‌معنایی جهان» ناشی از مواجهه میان وجدان انسان، ذهن او، عطش وی نسبت‌به عقلانیت و جهان ناشناخته و غیرعقلانی و ساکن است؛ اما، برخلاف عقاید متداول، تحقق چنین تفکیک علاج‌ناپذیری به یأس منفعلانه یا خودکشی روشنفکرانه منتهی نمی‌شود. انسان با دریافت نهایت بی‌معنایی زندگی، برای وضوح بیشتر و زندگی کامل‌تر در جهت ضرورتی اخلاقی تلاش می‌کند؛ چون زندگی، در هر صورت، تنها واقعیت ملموس انسان است.

پوتزو: شما کی هستید؟ ولادیمیر: آدمیم.

استراگون: چی بگم؟ ولادیمیر: بگو من خوشحالم. استراگون: من خوشحالم. ولادیمیر: منم همین‌طور. استراگون: منم همین‌طور. ولادیمیر: ما خوشحالیم. استراگون: ما خوشحالیم. (سکوت) خب حالا چی‌کار کنیم، حالا که خوشحالیم؟

استراگون: یه روز دیگه هم گذشت. ولادیمیر: هنوز نه. استراگون: واسه من گذشته و رفته، دیگه مهم نیست چه اتفاقی می‌افته.

شاید من آدم فوق‌العاده‌ای نباشم، ولی کی اهمیت می‌ده؟