بریده‌هایی از کتاب فرضیه خوشبختی

حکمت عامیانهٔ سراسر دنیا هم این را تأیید می‌کند: هفت عیب بقیه را می‌بینیم، اما ده عیب خودمان را نه! (ضرب‌المثل ژاپنی) بز نر خودش متوجه نمی‌شود که بو می‌دهد. (ضرب‌المثل نیجریه‌ای)

آدم عاقل "خوشمزه‌ترین غذا را انتخاب می‌کند، نه بیشترین میزان غذا".

شادی هم از درون و هم از بیرون می‌آید.

ذهن رو مثل یه درشکهٔ یک‌اسبه، یه ارابهٔ دورهٔ ویکتوریایی! تصور کنین که درشکه‌چی اون، همون ایگو، دیوانه‌وار تلاش می‌کنه یه اسب گرسنهٔ هولِ سرکش، یعنی اید، رو کنترل کنه. هم‌زمان هم پدر درشکه‌چی، یعنی همون سوپرایگو، اون پشت نشسته و داره یه‌ریز دربارهٔ اشتباه‌های او وِر می‌زنه. از نظر فروید هدف روان‌کاوی این بوده که با قدرت‌بخشیدن به ایگو و کنترل بیش‌تر اون روی اید و مستقل‌شدنش از سوپرایگو، از چنین مخمصه‌ای رها بشیم.

جهان سرتاپا تغییر است؛ خود زندگی هم چیزی نیست به‌جز آنچه تو گمان می‌کنی. مارکوس ائورلیوس

اگر می‌خواهیم بدبختی بیشترین میزان سودمندی را داشته باشد، باید در زمان مناسبی اتفاق بیفتد (جوانی) و برای انسان‌های مناسب پیش بیاید (یعنی آن‌هایی که با منابع روان‌شناسی و اجتماعی بزرگ شده‌اند تا مبارزه کنند و بهره‌مند شوند) و به‌میزان مناسب رخ دهد (یعنی نه آن‌قدر شدید که اختلال استرس پس از سانحه ایجاد کند).

وابستگی‌ها درد را به‌همراه دارند، اما بهترین لذت‌های ما را هم به‌همراه می‌آورند و در همین تنوع، ارزشی وجود دارد که فلاسفه سعی می‌کنند از آن دوری کنند.

تعداد کمی از مردم این فرصت را دارند که از عامل کشتار جمعی به حامی بشریت تبدیل شوند، اما تعداد زیادی از افرادی که با مرگ روبه‌رو می‌شوند تغییر در ارزش‌ها و زاویه‌دیدشان را تأیید می‌کنند.

زیگموند فروید هم ۲۳۰۰ سال بعد از افلاطون مدل مشابهی را پیشنهاد کرد. او گفت ذهن به سه بخش تقسیم شده است: ایگو (یعنی ضمیر خودآگاه و منطقی)، سوپرایگو (وجدان که تعهد بسیاری به قوانین اجتماعی دارد) و اید (خواستن لذت، هرچه بیشتر و هرچه زودتر هم بهتر).

شادی از کجا می‌آید؟ فرضیه‌های خوشبختی متفاوتی وجود دارد. یکی این‌که خوشبختی و شادی وقتی حاصل می‌شود که به خواسته‌تان دست پیدا کنید، ولی همه می‌دانیم و تحقیقات هم ثابت کرده که این شادی زودگذر است.