بریده‌هایی از کتاب فرضیه خوشبختی

("شما هیچ‌وقت دوستانی را که دوست‌شان دارید واقعاً ترک نمی‌کنید؛ بخشی از آن‌ها را با خود به‌همراه دارید و بخشی از خودتان را پیش آن‌ها جا می‌گذارید"

شما هیچ‌وقت دوستانی را که دوست‌شان دارید واقعاً ترک نمی‌کنید؛ بخشی از آن‌ها را با خود به‌همراه دارید و بخشی از خودتان را پیش آن‌ها جا می‌گذارید

«هیچ چیزی بدبختی نیست، مگه اینکه تو اون رو بدبختی ببینی؛ هیچی هم خوشبختی نمی‌آره، مگه اینکه تو ازش راضی باشی.

باید چی‌کار بکنم، چطور باید زندگی کنم و به چه‌جور انسانی تبدیل بشم؟

روان‌شناسان بارها و بارها به این نتیجه رسیده‌ن که ذهن انسان دربرابر چیزهای بد خیلی سریع‌تر، قوی‌تر و با سماجت بیش‌تری عکس‌العمل نشان می‌ده تا چیزهایی که به‌همون اندازه خوب هستن. ما نمی‌تونیم خودمون رو مجبور کنیم که همه‌چیز رو خوب ببینیم؛ چون ذهن‌مون طوری سیم‌کشی شده که تهدیدها و خشونت‌ها و ناکامی‌ها رو پیدا کنه و بهشون واکنش نشان بده. طبق گفتهٔ بن فرانکلین، «ما اون‌قدر که به یه بیماری جزئی حساسیم، به سلامتی کامل حساس نیستیم.»

تفکر انسان به تشبیه وابسته‌ست. ما مفهوم‌های جدید یا پیچیده رو در قیاس با چیزهایی می‌فهمیم که قبلاً یاد گرفتیم. مثلاً سخته که به‌طور کلی راجع به زندگی فکر کنیم، اما وقتی این‌طوری تشبیهش می‌کنیم که «زندگی یه سفره» به نتیجه‌هایی می‌رسیم: باید منطقه رو بشناسی، یه مسیر انتخاب کنی، چند تا همسفر خوب واسهٔ خودت پیدا کنی و از سفر لذت ببری؛ چون ممکنه آخر راه هیچی به دست نیاری.

لذت بیشتر در مسیر هدف‌ها به دست می‌آید، نه از به‌دست‌آوردن آن‌ها. شکسپیر این را خیلی خوب تجسم کرده است: "دستاوردها دیگر مرده‌اند؛ روح لذت در عمل نهفته است."

مردم فکر نمی‌کنن دارن کار اشتباهی می‌کنن. دقیقاً توی زندگی واقعی هم همین‌طوره. از کسی که توی بزرگراه مدام می‌پیچه جلوی شما گرفته تا اون افسر نازی که مسئول اردوگاه کار اجباریه، همه‌شون فکر می‌کنن که آدم‌های خوبی هستن و برای کارهاشون دلیل‌های موجهی دارن

روی نقطه‌قوت‌هایتان کار کنید، نه ضعف‌هایتان.

پرورش فضیلت تو را خوشحال می‌کند.