بریده‌هایی از کتاب دمی آرام گیر و فرزانه شو

وقتی دلسرد هستید «هیمن سونیم، دلسرد شدم. باید چه‌کار کنم؟» بدون تلاش برای تغییردادن آن حس دلسری، آرام نظاره‌گرش باشید. خودش تغییر خواهد کرد. همان‌طور که به درختی در حیاط‌خلوت خیره می‌شوید و همان‌طور که کنار رودی به تماشای جریان آب می‌نشینید، احساسات خود را هم آهسته نظاره کنید طوری‌که گویی آن احساسات خارج از ذهن شما هستند. اگر فقط سه دقیقه به احساسات خود این‌گونه بنگرید، متوجه می‌شوید انرژی و ماهیت آن‌ها به‌آرامی تغییر می‌کند.

اگر به این امید بمانید که دیگران دلداری‌تان بدهند، زیر بار این نیاز خم می‌شوید. اگر مدام نیاز دارید شنیده شوید، هیچ‌کس نمی‌تواند این نیاز را طبق رضایت کامل شما، برآورده کند. به‌جای این‌که همواره تسلی را در دیگران جست‌وجو کنید، خودتان مایهٔ تسلی باشید و به دیگران گوش بسپارید.

احساس آشفتگی یا افسردگی می‌کنید؟ پس به‌مدت یک دقیقه به چهرهٔ کودکی خفته نگاه کنید. خیلی زود ریزموج‌های آرامش را احساس خواهید کرد.

وقتی حس ناخوشایندی دارید، تمام توجه‌تان را به آن معطوف نکنید و مدام به آن فکر نکنید؛ بلکه تنها آن را به حال خود رها کنید تا مسیر خود را پیش گیرد. اگر با پیله‌نکردن به احساسات دامن نزنید، امواج احساسات به‌خودی‌خود فرومی‌نشینند. برای جداکردن غذای چسبیده از کف ماهیتابه، فقط در ماهیتابه آب بریزید و منتظر بمانید. اندکی بعد، غذا خودش ورمی‌آید. برای التیام زخم‌های‌تان هم تقلا نکنید؛ فقط کافی است به قلب خود زمان بدهید و منتظر بمانید. وقتی زخم‌های‌تان آماده شوند، خودشان التیام می‌یابند.

به یاد داشته باشید کسی که امروز زندگی شما را دشوار کرده است می‌تواند آموزگاری نهانی باشد که از بالا فرستاده شده است و وظیفهٔ رشد معنوی شما را بر عهده دارد.

در متن مقدس بودایی، با عنوان رساله‌ای دربارهٔ سامادی، پادشاه ثروت چنین آمده است: «از دیگران انتظار نداشته باشید پیرو راه شما باشند. اگر اوضاع همیشه بر وفق شما باشد، متکبرشدن آسان است.»

اگر به‌دلیل جریحه‌دارشدن احساسات‌تان در پی انتقام باشید، تنها چیزی که نصیب‌تان می‌شود عذاب خودتان است؛ اما اگر خودتان را آرام کنید و عمیق‌تر نگاه کنید، خواهید دید که شخصی که شما را آزار داده است نیز عذاب می‌کشد.

اگر به‌دلیل جریحه‌دارشدن احساسات‌تان در پی انتقام باشید، تنها چیزی که نصیب‌تان می‌شود عذاب خودتان است؛ اما اگر خودتان را آرام کنید و عمیق‌تر نگاه کنید، خواهید دید که شخصی که شما را آزار داده است نیز عذاب می‌کشد.

رابطهٔ استثنایی رابطه‌ای با شروع خوب نیست؛ بلکه رابطه‌ای با پایان خوب است. روابط اغلب اتفاقی آغاز می‌شوند؛ اما وقتی نوبت به پایان آن‌ها می‌رسد، معمولاً انتخاب‌هایی پیشِ روی ما وجود دارد. پایان را عاقلانه انتخاب کنید.

با سختی‌کشیدن در زندگی، عاقل و بالغ و فهیم می‌شویم. فقط به یاد داشته باشید کسی که امروز زندگی شما را دشوار کرده است می‌تواند آموزگاری نهانی باشد که از بالا فرستاده شده است و وظیفهٔ رشد معنوی شما را بر عهده دارد.

وقتی دریچهٔ قلب‌مان را به‌روی دیگران می‌گشاییم، جرئت می‌کنیم آسیب‌پذیر و صادق باشیم.

برای جداکردن غذای چسبیده از کف ماهیتابه، فقط در ماهیتابه آب بریزید و منتظر بمانید. اندکی بعد، غذا خودش ورمی‌آید. برای التیام زخم‌های‌تان هم تقلا نکنید؛ فقط کافی است به قلب خود زمان بدهید و منتظر بمانید. وقتی زخم‌های‌تان آماده شوند، خودشان التیام می‌یابند.

اگر واقعاً به دیگران اهمیت می‌دهید و به‌دنبال راه‌هایی برای کمک به موفقیت آن‌ها هستید، دیگر نیازی نیست به‌دنبال راه‌هایی برای تعالی روحیهٔ خود باشید. هر اقدام فداکارانه و محبت‌آمیزی روحیه و عزت‌نفس‌تان را بهبود خواهد بخشید. اگر روز بدی دارید، راهی برای کمک به دیگران پیدا کنید. حتی یک حرکت کوچک برای کمک به دیگران هم حال شما را بهتر می‌کند.

علت این‌که مرا بی‌آلایش و دلسوز می‌دانید، این است که خودتان بی‌آلایش و دلسوز هستید. * وقتی افرادی که شما را درست نمی‌شناسند تحسین‌تان می‌کنند، درواقع تصور خیالی خودشان را در شما می‌بینند و تحسین می‌کنند، نه خود واقعی شما را. در مقابل، وقتی افرادی که شما را تمام‌وکمال می‌شناسند برای‌تان احترام قائل می‌شوند، احتمالاً به‌این‌علت است که شایستهٔ آن احترام هستید.

خردمندان با دنیا ستیز نمی‌کنند؛ بلکه با آرام‌ترین و شادمانه‌ترین شیوه، تجسم حقیقتی هستند که با وجودشان یکی شده است.

اگر اطرافیان شما همیشه با شما موافق هستند، احتمالاً فرصت‌طلب و نان‌به‌نرخ‌روزخور هستند، نه وفادار و صادق.

اگر قانع‌بودن را بلد باشیم، می توانیم از تکاپوی پایان‌ناپذیر خود بکاهیم و به استقبال آرامش برویم. اگر قانع‌بودن را بلد باشیم، می‌توانیم از لحظاتی که کنار یکدیگر سپری می‌کنیم، لذت ببریم. اگر قانع‌بودن را بلد باشیم، می‌توانیم با گذشتهٔ خود صلح کنیم و بار بدی‌های گذشته را زمین بگذاریم. حتی اگر پس از تلاش‌های بسیار هم نتوانستید شرایط بدی را تغییر دهید، باید دیدگاه خود را به آن شرایط تغییر دهید. هیچ‌چیز ذاتاً خوب یا بد نیست. خوبی و بدی همیشه نسبی است.

زندگی مسابقهٔ دوی صد متر با دوستان‌تان نیست؛ بلکه مسابقهٔ دوی استقامت مادام‌العمر با خودتان است.

زندگی مثل یک تکه پیتزاست. در آگهی‌های تبلیغاتی خوشمزه به نظر می‌رسد؛ اما وقتی واقعاً آن را داشته باشیم، به‌خوبی چیزی نیست که تصور می‌کردیم. اگر به زندگی کسی غبطه می‌خورید، پیتزای داخل تبلیغ را به یاد بیاورید. همیشه بهتر از آن‌چه واقعاً هست به نظر می‌رسد.

این را به خاطر داشته باشید: هرگاه تقلا کنید شخصی را نگه دارید، او می‌رود. هرگاه تصمیم بگیرید رهایش کنید، او می‌ماند.