بریده‌هایی از کتاب دمی آرام گیر و فرزانه شو

اگر در جست‌وجوی عشق باشید و در طلب آن‌چه می‌تواند به شما بدهد، عشق خودش را پنهان خواهد کرد. اگر از عشق بخواهید به زندگی‌تان قدم بگذارد چراکه آمادهٔ پذیرش آن هستید، عشق سریع فرار می‌کند. عشق مثل میهمانی ناخوانده است؛ وقتی می‌آید که خودش بخواهد. اگر به‌دنبال عشق بیش‌تری باشید، عشق ترک‌تان خواهد کرد.

شادی را هدف زندگی خود انتخاب کنید، نه موفقیت را. اگر موفق باشید اما خوشحال نباشید، فایده‌اش چیست؟

احساس آشفتگی یا افسردگی می‌کنید؟ پس به‌مدت یک دقیقه به چهرهٔ کودکی خفته نگاه کنید. خیلی زود ریزموج‌های آرامش را احساس خواهید کرد.

ما جهان را تنها از دریچهٔ ذهن خود می‌بینیم و می‌شناسیم. هنگامی‌که ذهن‌مان پرهیاهوست، جهان نیز چنین است و هنگامی‌که ذهن‌مان آرام است، جهان هم آرام است.

به کسانی که در انجام کارهای بسیاری مهارت دارند، غبطه نخورید. ابتدا یاد بگیرید در یک کار ماهر شوید، بعد خیلی زود می‌توانید مهارت‌های بیش‌تری کسب کنید. درخت باشکوه اولین درختی است که قطع می‌شود و الوار می‌شود؛ اما درخت بی‌زرق‌وبرق باقی می‌ماند. استاد واقعی هم فضیلت خود را نهان می‌کند و هرگز به حسن و کمال خود نمی‌بالد.

زندگی مانند موسیقی جَز است. بیش‌تر آن بداهه است. نمی‌توانیم بر همهٔ متغیرها نظارت کنیم. باید با وجود هرچه برای‌مان پیش بیاید، زندگی را به‌زیبایی و با جلوه و شکوه سپری کنیم. می‌توانیم خانوادهٔ خود را دوست داشته باشیم و برای خوشحالی آن‌ها دعا کنیم. می‌توانیم در مواقع لازم آن‌ها را نصیحت و به آن‌ها کمک کنیم؛ اما نه می‌توانیم برای‌شان تصمیم‌گیری کنیم و نه می‌توانیم مجبورشان کنیم آن‌گونه عمل کنند که ما می‌خواهیم. چیزهای بسیاری در زندگی هست که نمی‌توانیم آن‌ها را کنترل کنیم. یکی از این چیزها همین نزدیک‌ترین‌های‌مان است.

با آغاز دههٔ چهل‌سالگی، کم‌کم به این فکر می‌کنید که: «آیا همهٔ زندگی همین است؟ آیا این همهٔ آن چیزی است که هست؟» احساسی پوچ و حزن‌انگیز، من هم با آن آشنا هستم.

یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های زندگی ملاقات با کسی است که حقیقتاً برای‌مان تحسین‌برانگیز باشد. آن شخص نور امیدی می‌شود و در مقابل بدبینی و بدگمانی سپر ما می‌شود.

قلب کندتر از عقل عمل می‌کند. عقل می‌داند که شما باید به رابطه پایان دهید؛ اما قلب شما این را نمی‌داند. علتش هم این است که احساسات شما در اعماق قلب‌تان جای گرفته‌اند. هنگامی‌که روزی، پس از روزها سرخوردگی و دل‌شکستگی، شریک زندگی شما ضربهٔ آخر را می‌زند، بالاخره شعله‌ای که در قلب شماست کم‌سو می‌شود.

احساسات اغلب از مخلوطی از شرایطی فرای کنترل شما زاده می‌شوند. درست همان‌طور که نمی‌توانید آب‌وهوا و یا خلق‌وخوی امروز رئیس خود را کنترل کنید، احساسات درون خود را نیز نمی‌توانید کنترل کنید. آن‌ها فقط مانند ابرهای آسمان می‌آیند و به‌خودی‌خود پراکنده می‌شوند. اما اگر آن احساسات را زیادی جدی بگیرید و کم‌کم آن‌ها را بخشی از هویت خود کنید، هر بار که به گذشته فکر می‌کنید، دوباره به آن‌ها جان می‌بخشید. به خاطر داشته باشید که شما نه احساسات‌تان هستید و نه آن داستان‌هایی که ذهن‌تان دربارهٔ شما تعریف می‌کند تا آن احساسات را معنادار جلوه دهد؛ بلکه شما آن سکوت بی‌کرانی هستید که از پدیدآمدن و ناپدیدشدن این احساسات آگاه است.

احساسات ما مانند هوای لندن بی‌ثبات است. لحظه‌ای که از ما انتقاد و عیب‌جویی می‌شود، دلخور و خشمگین هستیم و لحظه‌ای بعد که ما را تمجید می‌کنند، احساس غرور و عظمت می‌کنیم. تازمانی‌که آرامش زیر پوست احساسات متغیرمان را نیابیم، همچنان احساس خواهیم کرد که اسیر دام هواوهوس آن احساسات هستیم.

وقتی غرور خود را کنار می‌گذارید، امکان برقراری ارتباط حقیقی با دیگران مهیا می‌شود و بالاخره می‌توانید صدای همدیگر را بشنوید و درنهایت مشکلات‌تان را حل کنید. * وقتی کسی به شما «نه» می‌گوید، واکنش احساسی نشان ندهید و کنترل خود را حفظ کنید. «نه» ممکن است دنیای جدید شگفت‌انگیزی را رو به شما بگشاید. «نه» ممکن است به‌طور غیرمنتظره‌ای شما را به‌سوی افراد خوب سوق دهد. اگر شروع کنید به مقاومت در برابر آن «نه» تغییرناپذیر، در این راه لطمه می‌خورید و فرصت‌های دیگر را از دست می‌دهید.

واعظ علوم اخلاق دوآتشه‌ای که سریع به قضاوت دیگران می‌نشیند، اغلب نمی‌تواند عیب‌ونقص‌های درون خودش را ببیند.

«نظارهٔ تنها چه سودی دارد؟ آیا این کار اجتناب از واقعیت نیست؟» پاسخ کاملاً برعکس است. شما از آن اجتناب نمی‌کنید؛ درواقع مستقیماً به آن خیره می‌شوید. به‌جای این‌که بدون هیچ‌گونه خودآگاهی گرفتار احساسات شوید، جویا هستید و سپس آن‌چه وجود دارد احساس می‌کنید. وقتی در انجام این کار بهتر شوید، پی خواهید برد که احساسات منفی واقعیت ثابتی نیستند و بدون ارادهٔ شما، خودبه‌خود در فضای آگاهی‌تان پدیدار می‌شوند و عقب می‌نشینند. هنگامی‌که از این حقیقت آگاه شوید، دیگر تحت سلطهٔ احساسات منفی نخواهید بود و می‌توانید به‌جای این‌که آن‌ها را بخش معینی از خودتان بدانید، تنها ابرهایی گذرا به حساب آورید. با احساسات منفی خود نجنگید. دوست و نظاره‌گرشان باشید.

یک معضل کاملاً امروزی: شبکه‌های تلویزیونی بی‌شماری در دسترس است؛ اما هیچ‌چیز جالبی برای تماشا وجود ندارد. گزینه‌های زیادی باعث نارضایتی می‌شود. احساس سردرگمی یا بلاتکلیفی می‌کنید؟ شب‌ها خوب بخوابید. روز بعد وقتی از خواب بیدار شدید، مشکل ساده‌تر به نظر می‌رسد.

آسمان پهناور همیشه باقی است. وقتی مانند سمومی که به‌آرامی جسم‌مان را پر می‌کنند، قلب‌های‌مان هم آکنده از خشم، ناامیدی و اندوه شوند، باید کاری انجام داد. ورزش کنید، با مربی خود صحبت کنید، مراقبهٔ متا انجام دهید. با شروع تلاش، سموم آرام‌آرام خارج می‌شوند.

ضرب‌المثل بودایی معروفی می‌گوید: «به‌چشم بودا، همه بودا می‌آیند و به‌چشمان خوک، همه خوک.»

وقتی دین و ایمان من برایم ارزشمند و مهم است، آیا برای پیروان دیگر ادیان چنین نیست؟ وقتی مادر من برایم عزیز و مهم است، آیا این درمورد همسایه‌ام و مادر او صدق نمی‌کند؟

وقتی با شخص جدیدی آشنا می‌شوم، آیا سعی می‌کنم ببینم که او ورای مشخصه‌های اجتماعی‌اش چه‌کسی است؟ یا این‌که مردم را در پیشینهٔ آن‌ها خلاصه می‌کنم و موفق نمی‌شوم ببینم آن‌ها واقعاً که هستند؟

مردم آن‌طور که شعار می‌دهند زندگی نمی‌کنند؛ بلکه همان‌طوری که از گذشته تاکنون زندگی کرده‌اند، در آینده هم به همان روش ادامه خواهند داد.