بریده‌هایی از کتاب دمی آرام گیر و فرزانه شو

ما تنها از رخ‌دادن حوادث ناخوشایند ناراحت نمی‌شویم؛ بلکه ناراحتی ما به‌سبب چرخیدن افکار تکراری در سرمان دربارهٔ اتفاقات نیز است.

حتی اگر دارویی واقعاً مؤثر باشد، اگر کسی را مجبور به خوردن آن کنید، طعم تلخ آن به یادش می‌ماند.

ضمیر آگاه ما اغلب نمی‌داند ناخودآگاه‌مان چه می‌خواهد. فکر می‌کنیم چیزی را می‌خواهیم؛ اما وقتی آن را به دست می‌آوریم، می‌فهمیم درواقع چیز دیگری را می‌خواستیم.

سعی نکنید اطرافیان خود را کنترل کنید. وقتی حتی نمی‌توانید ذهن خودتان را کنترل کنید

در اتاق‌های خانهٔ قلب‌مان، دو مستأجر داریم که دیوار به دیوار هم زندگی می‌کنند: آدولف هیتلر و مادر تریسا. وقتی ناامنی و ترس بر ما غلبه کند، احساسات درونی هیتلر را احساس می‌کنیم. وقتی با عشق و همبستگی در ارتباطیم، صدای ملایم مادر تریسا را می‌شنویم.

اگر در جست‌وجوی عشق باشید و در طلب آن‌چه می‌تواند به شما بدهد، عشق خودش را پنهان خواهد کرد. اگر از عشق بخواهید به زندگی‌تان قدم بگذارد چراکه آمادهٔ پذیرش آن هستید، عشق سریع فرار می‌کند. عشق مثل میهمانی ناخوانده است؛ وقتی می‌آید که خودش بخواهد. اگر به‌دنبال عشق بیش‌تری باشید، عشق ترک‌تان خواهد کرد.

از میان تمام واژه‌هایی که هر روز از دهان‌مان بیرون می‌ریزد، چند واژه واقعاً متعلق خودمان است و چند واژه را از دیگران وام گرفته‌ایم؟ هر از چند وقت از خودمان چیزی بکر می‌گوییم؟ در این میانه چیزی از قول خود ما هست؟

سفرهٔ دل‌تان را برای اطرافیان خود بگشایید و با آن‌ها احساس همبستگی کنید. این چالش واقعیِ تمرین معنوی است. * اگر صادقانه به‌دنبال دستیابی به روشن‌بینی هستید، می‌توانید حتی از کودکان هم درس بیاموزید و یا حتی از شخصی که در خیابان به شما توهین می‌کند. تمام جهان آموزگار شما می‌شود.

اگر بخواهم تمام زندگی اکثر مردم را در چند کلمه خلاصه کنم، باید بگویم: مقاومت بی‌پایان در برابر آن‌چه هست. با مقاومت‌کردن، پیوسته در تکاپو هستیم و سعی می‌کنیم تغییر و اصلاح ایجاد کنیم و بااین‌وجود همچنان از آن‌چه هست ناخشنودیم. اگر بخواهم تمام زندگی فردی روشن‌بین را در چند کلمه خلاصه کنم، باید بگویم: پذیرش تمام‌وکمال آن‌چه هست. وقتی آن را می‌پذیریم، ذهن‌مان آرام و آسوده می‌شود؛ درحالی‌که جهان اطراف‌مان همچنان به‌سرعت در حال تغییر است. سعی نکنید اطرافیان خود را کنترل کنید.

وقتی افرادی که شما را درست نمی‌شناسند تحسین‌تان می‌کنند، درواقع تصور خیالی خودشان را در شما می‌بینند و تحسین می‌کنند، نه خود واقعی شما را. در مقابل، وقتی افرادی که شما را تمام‌وکمال می‌شناسند برای‌تان احترام قائل می‌شوند، احتمالاً به‌این‌علت است که شایستهٔ آن احترام هستید.

ما دوست داریم درگیر امور دیگران شویم با این فکر که این کار را به‌خاطر آن‌ها انجام می‌دهیم. بدون این‌که از ما درخواست کنند، وارد عمل می‌شویم تا کمک کنیم و در زندگی دیگران دخالت می‌کنیم. قدرت آن‌ها را سلب می‌کنیم و به آن‌ها احساس ناتوانی می‌دهیم. این کار ریشه در میل ما به کنترل دیگران و کسب اعتبار بابت کمک دارد و ارتباطی با عشق ندارد.

اگر بخواهم تمام زندگی فردی روشن‌بین را در چند کلمه خلاصه کنم، باید بگویم: پذیرش تمام‌وکمال آن‌چه هست. وقتی آن را می‌پذیریم، ذهن‌مان آرام و آسوده می‌شود؛ درحالی‌که جهان اطراف‌مان همچنان به‌سرعت در حال تغییر است. سعی نکنید اطرافیان خود را کنترل کنید. وقتی حتی نمی‌توانید ذهن خودتان را کنترل کنید، چه‌چیزی باعث می‌شود فکر کنید می‌توانید دیگران را کنترل کنید؟

اگر همچنان با شخصی در نزاع و ناسازگاری هستید، ممکن است این روش دنیا باشد برای‌این‌که از شما بخواهد به خودتان به‌دقت بنگرید. وقتی کسی را دوست ندارید، سعی کنید بفهمید چه‌چیزی در آن فرد هست که دوستش ندارید. ببینید آیا همان عیب‌ونقص را درون خودتان هم دارید یا خیر. آن عیب‌ونقصی را که فوراً در کسی که او را ملاقات می‌کنید، متوجه می‌شوید، احتمالاً عیب خود شما نیز است. اگر آن عیب را نداشتید، به این سرعت متوجه آن نمی‌شدید.

آن‌چه موسیقی را زیبا می‌کند فاصلهٔ میان هر نت تا نت دیگر است. آن‌چه سخن را شیوا و رسا می‌کند درنگ مناسب میان واژه‌هاست. هرازگاهی باید نفسی بکشیم و به سکوت بین صداها توجه کنیم.

و چون عشق با شما سخن گوید، او را باور کنید؛ هرچند دعوت او رؤیاهای شما را چون باد شمال در هم کوبد و باغ شما را خزان کند چراکه عشق همان دمی که شما را تاج بر سر می‌نهد، به صلیب نیز می‌کشد.

بدون احساس شادی در قلب‌مان، حرکت و پیشرفت‌مان در زندگی کند و کسل‌کننده است.

احساس سردرگمی یا بلاتکلیفی می‌کنید؟ شب‌ها خوب بخوابید. روز بعد وقتی از خواب بیدار شدید، مشکل ساده‌تر به نظر می‌رسد. این کار واقعاً نتیجه‌بخش و مفید است.

هرازچندی، دست روی قلب‌تان بگذارید و به خودتان بگویید: «دوستت دارم.»

وقتی پریشان هستید، از پریشانی خود آگاه باشید. وقتی آزرده هستید، از آزردگی خود آگاه باشید. وقتی خشمگین هستید، از خشم خود آگاه باشید. به‌محض این‌که از این احساسات آگاه شوید، دیگر در آن‌ها غرق و گم نمی‌شوید.

جهان ذاتاً مسرت‌بخش یا غم‌انگیز نیست؛ فقط هست.