بریده‌هایی از کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

خیلی وقتا عشق دردی رو دوا نمی‌کنه. حتی وقتی از بین می‌ره، تو رو به دیگران ارتباط می‌ده. آخر سر، چیزی که برات می‌مونه: ارتباطاته.

هرچه بیشتر در مورد آن فکر می‌کرد، کمتر احتمال می‌داد آن پسر بخواهد به او صدمه‌ای بزند. بعید بود کسی که پرنده‌ها را دوست داشت، بتواند بدجنس باشد.

اسکاپر ادامه داد. «فکر نکن شعر فقط برای بچه سوسول‌هاست. درسته، شعرهای عاشقانهٔ پرسوز و گداز هست اما شعرهای خنده‌دار هم هست. خیلی از شعرها در مورد طبیعت یا حتی جنگ هستن. هدف اصلی شعر اینه که تو چیزی رو درک کنی.»

این زمین بود که او را در آغوش می‌گرفت تا این‌که بالاخره، در لحظه‌ای پیش‌بینی‌نشده، دردهایش مانند آبی که لابه‌لای ماسه‌ها ناپدید شود، از میان رفت. البته، هنوز درد وجود داشت اما درونی‌تر شده بود. کیا دستش را روی زمین مرطوبی که داشت نفس می‌کشید، گذاشت و مرداب، مادرش شد.

پدر آن‌جا نبود. او همیشه در یکی از این دو وضعیت قرار داشت: سکوت یا فریاد. برای همین، وقتی از سر و صدا بیدار نمی‌شد یا اصلا خانه نمی‌آمد، مشکلی وجود نداشت.

بیش از اون‌که زندگی کنه، مرگ رو تجربه کرد: در تاریکی، در سکوت.

با مصائب زندگی چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

«هرگز دست‌کم مگیر قلب را، که قادر است کارهایی بکند که ذهن تصورش را نمی‌کند. قلب به همان خوبی که احساس می‌کند، فرمان می‌دهد.

تنهایی‌اش بیشتر از آن شده بود که بتواند تحملش کند. آرزو داشت صدای کسی را بشنود، حضور کسی را حس کند و با کسی تماس داشته باشد اما بیشتر آرزو داشت بتواند از قلبش محافظت کند.

زیست‌شناسی، درست و غلط را یک رنگ واحد می‌داند که مقابل نورهای متفاوتی قرار گرفته اند.

هیچ‌کس سعی نمی‌کند ذهنش را پرورش بدهد. همهٔ ما مثل زرافه‌هایی هستیم که از گردنشون برای رسیدن به برگای بالایی استفاده نمی‌کنن.

زنان بیش از آن‌که به مردان نیاز داشته باشند، به یکدیگر نیاز دارند

کیا می‌دانست کاربرد لکهٔ قرمز روی منقار مرغ دریایی، چیزی بیش از زیبایی است. مرغ دریایی مادر فقط وقتی غذایی را که پیدا کرده، به جوجه‌اش می‌دهد که او با منقارش به آن لکهٔ قرمز نوک بزند. اگر آن لکه دیده نشود و جوجه به آن نوک نزند، مادرش به او غذا نمی‌دهد و او از گرسنگی می‌میرد. حتی در طبیعت نیز مرز پدری و مادری باریک‌تر از آن است که کسی بتواند فکرش را بکند.

اگر کسی را از سمت دیگر رود دوست داشته باشی، آسیب نمی‌بینی. تمام سال‌هایی که تیت را پس زده بود، برای آن زنده مانده بود که تیت گوشه‌ای از مرداب در انتظارش بود اما حالا شاید دیگر نمی‌توانست آن‌جا باشد.

برای شکست دادن تنهایی تا چه حد باید معامله کرد؟

بیا منطقی باشیم، خیلی وقتا عشق دردی رو دوا نمی‌کنه.

مرد واقعی کسی است که بدون آن‌که خجالت بکشد، گریه کند، شعر حفظ باشد، اپرا را با روحش حس کند و برای دفاع از یک زن، هر کاری لازم است، انجام بدهد.

من هیچ‌وقت از مردم تنفر نداشتم. اونا از من متنفر بودن. اونا به من خندیدن. اونا منو ترک کردن. اونا منو اذیت کردن. اونا به من حمله کردن. خب، درسته؛ من یاد گرفتم بدون اونا زندگی کنم.

قلب‌هایمان را پس می‌زنیم و عشق را کنار می‌گذاریم دیگر نیازی به آن نداریم تا ابدیت.

مثل همیشه مرگ قدرت بیشتری داشت.