بریده‌هایی از کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

چه کسی اولین بار از واژهٔ سلول به جای قفس استفاده کرده است. حتمآ در یک برههٔ زمانی، بشریت نیازمند چنین تغییری بوده است

گویی از میان رویاها بیرون آمده بود

چرا باید وقتی هنوز زخمی است، هنوز خونریزی دارد، بار سنگین بخشیدن را تحمل کند؟

مادر که همان‌جا دراز کشیده بود، گفت: «حالا گوش کنین. این برای زندگیتون یه درس واقعیه. آره، ما گیر افتادیم اما چی کار کردیم؟ ازش طنز ساختیم و خندیدیم. خواهرا و دخترایی که با هم دوستن، باید این‌طوری باشن. حتی وسط گل‌ولای باید پشت همدیگه رو داشته باشن. به‌خصوص، وسط گل‌و لای.»

دیگر رویای پرواز با عقاب‌ها را در سر نداشت. شاید وقتی کسی غذایش را از خاک تأمین می‌کند، قوهٔ تخیلش به تخیل بزرگسالی تنزل پیدا می‌کند.

بقیهٔ روز، اصلا دهانش را باز نکرد. حتی وقتی معلم از او سوالی پرسید، ساکت نشست. نظرش این بود که قرار است او از آن‌ها چیزی یاد بگیرد نه آن‌ها از او. با خودش فکر کرد واسه چی یه کاری کنم که بهم بخندن؟

وقتی به مشکلی برخوردی، رهایش کن. هیچ کاری انجام نده.

با مصائب زندگی چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

من که هستم که بخواهم چیزی بگویم؟ من هم با او رفتار بهتری نداشتم. من زیر قولم زدم، حتی شجاعتش را نداشتم با او قطع رابطه کنم.

با مصائب زندگی چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند

«حالا گوش کنین. این برای زندگیتون یه درس واقعیه. آره، ما گیر افتادیم اما چی کار کردیم؟ ازش طنز ساختیم و خندیدیم. خواهرا و دخترایی که با هم دوستن، باید این‌طوری باشن. حتی وسط گل‌ولای باید پشت همدیگه رو داشته باشن. به‌خصوص، وسط گل‌و لای.»

انسان وقتی منزوی، درمانده یا تک و تنها می‌شود، به آن غرایزی پناه می‌برد که هدفشان به طور مستقیم ادامهٔ بقاست: سریع و دقیق. این غرایز همیشه برگ برنده خواهند بود چرا که بیشتر از ژن‌های معتدل‌تر، از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شوند. این یک اصل اخلاقی نیست بلکه یک محاسبهٔ ریاضی ساده است. کبوترها هم بین خودشان، به اندازهٔ شاهین‌ها جنگ می‌کنند.

با مصائب زندگی چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

با مصائب زندگی چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

اما برای او، خود را به مخاطره افکندن بود و قصدش این بود که از آن سالم بیرون بیاید، بر چیزی پیروز شود و رنج درونش را از میان ببرد.

هزاران هزار برگ زرد چنار را از شاخه جدا و در آسمان پراکنده کرد. برگ‌های پاییزی نمی‌افتند، پرواز می‌کنند. آن‌ها بدون هیچ عجله‌ای این طرف و آن طرف می‌روند. این تنها شانس آن‌ها برای پرواز کردن است. برگ‌ها در حالی که نور خورشید را منعکس می‌کردند، می‌چرخیدند، معلق می‌ماندند و با جریان باد تکان می‌خوردند.

او در دنیای زیست‌شناسی به دنبال پاسخی به این پرسش بود که در چه صورت یک مادر فرزندش را رها می‌کند.

پدرش بارها به او گفته بود مرد واقعی کسی است که بدون آن‌که خجالت بکشد، گریه کند، شعر حفظ باشد، اپرا را با روحش حس کند و برای دفاع از یک زن، هر کاری لازم است، انجام بدهد.

«هرگز دست‌کم مگیر قلب را، که قادر است کارهایی بکند که ذهن تصورش را نمی‌کند. قلب به همان خوبی که احساس می‌کند، فرمان می‌دهد. وگرنه، تو چطور می‌توانی توصیف کنی راهی را که من برگزیدم، که تو برگزیدی راه طولانی‌ای که این مسیر همراه داشت؟»

برای شکست دادن تنهایی تا چه حد باید معامله کرد؟