بریده‌هایی از کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

آخر و عاقبت نیاز به انسان‌ها آزردگی بود.

سرش را داخل ملافه‌ها فرو برد و زیر لب گفت: «چرا تیت، چرا؟ تو قرار بود با بقیه فرق داشته باشی، بمونی. تو گفتی منو دوست داری اما همچین چیزی وجود نداره. روی زمین هیچ‌کس نیست که آدم بتونه روش حساب کنه.» جایی در عمق وجودش به خودش قول داد دیگر هرگز به کسی اعتماد نکند و کسی را دوست نداشته باشد.

مادر گفته بود زنان بیش از آن‌که به مردان نیاز داشته باشند، به یکدیگر نیاز دارند اما هرگز نگفته بود چطور وارد گروه آن‌ها بشود.

باید بگویم حالا که تمام شده احساس آرامش می‌کنم در پایان فقط می‌توانستم احساس تأسف کنم برای آن همه اصرار برای عمری درازتر ... بدرود

یه جمع زنونه، لطیف‌ترین و محکم‌ترین جای رو زمینه.

«کیا تو نمی‌تونی از همه‌چی فرار کنی. گاهی‌وقتا، باید در مورد مسائل صحبت کنی. باید با مسائل روبه‌رو بشی.»

«هیچ‌کس سعی نمی‌کند ذهنش را پرورش بدهد. همهٔ ما مثل زرافه‌هایی هستیم که از گردنشون برای رسیدن به برگای بالایی استفاده نمی‌کنن.»

پدرش بارها به او گفته بود مرد واقعی کسی است که بدون آن‌که خجالت بکشد، گریه کند، شعر حفظ باشد، اپرا را با روحش حس کند و برای دفاع از یک زن، هر کاری لازم است، انجام بدهد.

چرا باید وقتی هنوز زخمی است، هنوز خونریزی دارد، بار سنگین بخشیدن را تحمل کند؟

«من هرگز اون‌طوری زندگی نمی‌کنم، طوری که ندونم مشت بعدی کی و کجا فرود می‌آد.»

«اصلا فراموشش کن. هیچ خدایی به این باغچه نمی‌آد.»

پایین رود، گله‌ای پنج نفری از گوزن‌های ماده بدون آن‌که به او توجهی داشته باشند، در حاشیهٔ نهر به جویدن برگ‌ها سرگرم شدند. کاش می‌توانست به آن‌ها ملحق شود و به گروه آن‌ها تعلق داشته باشد.

درسی که او از تماشای بوقلمون‌های وحشی گرفته بود، این بود که: اگر تو مانند شکارچی رفتار کنی، آن‌ها مانند شکار رفتار خواهند کرد. فقط آن‌ها را نادیده بگیر و آهسته راهت را ادامه بده.

طبیعت، تنها دوستی است که میانهٔ راه جا نمی‌زند.

حالا باید رها کنم. بگذارم بروی. عشق بیشتر وقت‌ها پاسخی برای ماندن است. بندرت علتی است برای رفتن.

شاید بهتر باشد عشق در همان مراحل اولیه باقی بماند.

بعضی‌وقتا باید چیزایی رو همون‌طور که هستن، بپذیری.

برگ‌های پاییزی نمی‌افتند، پرواز می‌کنند. آن‌ها بدون هیچ عجله‌ای این طرف و آن طرف می‌روند. این تنها شانس آن‌ها برای پرواز کردن است.

طبیعت، تنها دوستی است که میانهٔ راه جا نمی‌زند.

زندگی این مهارت را به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه‌های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.