بریده‌هایی از کتاب پشیمانم کن

زیر آسمان خدا فقط قلب آکبند فرشته‌هاست که هرگز نمی‌شکند.

دیر که بیدار می‌شوم سهم بامدادی‌ام از زیبایی را خورشید بی‌ملاحظه از سر دیوار برمی‌دارد و با خود می‌برد.

ترس فردا بزرگ‌تر از غم فرداست

قول‌وقرارهای آدمیزاد برای یک عمرِ حداکثر صد و بیست‌ساله است و بس هیچ‌کس تا ابدالدهر به هیچ قولی پای‌بند نخواهد ماند

فرار انتقامی‌ست که از خود می‌گیری چه باشی چه نباشی نتیجه یکسان است: .Life goes on

گم شدنت اگر خواب‌وخیال کسی را مختل نکرده باشد چه در شهر و دیار خود آدرس عوض کنی چه به شهری در آن سر دنیا کوچ بود و نبودت سر سوزنی در کار دنیا وقفه ایجاد نمی‌کند

فرار از سر تنهایی که باشد انتقال تنهایی‌ست از مکانی به مکان دیگر چه‌بسا از چیزی گریخته‌ای که در جسم‌وجان خودت آشیانه داشته است

فکر فرار و گم‌وگور شدن به سرت اگر زده است راه دوری شاید لازم نباشد بروی چه‌بسا دیرزمانی است در شهر و دیار خودت گم شده و خود خبر نداری در این عصر خودشیفته زمانی گم‌شده محسوب می‌شوی که جای خالی‌ات اشکی از چشمی جاری کند دستی گنجه‌ها و کمدهای کهنه را به هوای رایحه‌ای از تن و عطر پیراهنت برهم بریزد

می‌گویند در این خراب‌آباد ما چند صباحی مهمان‌ایم و صاحب‌خانه زمان است مهماندارِ خونسردی که ما را به روزگار صلح و برکت یک‌به‌یک و در هجوم جنگ و مصیبت‌های دیگر گروه‌گروه تا دروازه‌های آخرالزمان بدرقه می‌کند

یقین داشته باش از این دنیا تو نباشی سر سوزنی کم نخواهد شد و من نیز همچنان خواهم بود و روزم را به شب خواهم رسانید اگرچه به جان کندن.

شبیه تو را هیچ شهر و خیابانی به خود ندیده است بیا و پشیمانم کن از تماشای چهره‌هایی که در ازدحام خیابان‌ها اندک شباهتی به تو داشته‌اند

یقین داشته باش از این دنیا تو نباشی سر سوزنی کم نخواهد شد و من نیز همچنان خواهم بود و روزم را به شب خواهم رسانید اگرچه به جان کندن.

تو نباشی ابرها هستند و نم‌نم باران کوچه‌های خلوت و چشم‌های مرا ترک نخواهد کرد تو نباشی دنیا هست و چه‌بسا ترسای دیگری دل و دین از من برباید

در اندوه شیرینی در رؤیای سفرکرده‌ای

در این شب جایزالگناه

گناهی که نیاز به توبه نداشته باشد عین ثواب است بیا پرده‌های اتاق‌مان را به روی زمان و زمانه ببندیم و آن‌قدر درهم غرق شویم که تفکیک‌ناپذیر و بی‌کرانه شود کالبدهای قفس‌وارمان.

بیا پای‌مان را از گلیم تنگی که برای‌مان بافته‌اند فراتر بگذاریم ما دو نفر هیچ‌کاره را اصلاً چه‌کار به کائنات و کار جهان این پنجرهٔ نامحرم را می‌توانیم به فتوای عقل سلیم ببندیم و بازگردیم به آن لحظهٔ پُرتنش در بهشت و نخستین‌باری که دهان‌مان طعم آتش را در بوسه‌های آغشته به عطر سیب و گندم تجربه کردند

غرق در لجن یا غرق در گرداب گُلی هوش‌ربا نتیجه یکسان است غرق می‌شویم هرازگاه در فکر بکری در اندوه شیرینی

چایخانهٔ سکوی قطار شلوغ‌تر از گوشهٔ دنجی بود که انتظارش را می‌کشید هیچ‌کدام اما شهر و اماکن رمانتیکش را خوب نمی‌شناختند عقربه‌های ساعت ایستگاه بی‌اعتنا به پُک‌های عمیق و نگاه پی‌درپی او بی‌وقفه می‌گشتند و جملات تمرینیِ زیبایش بر دستمال‌کاغذی ریزریزشده را پرندگان اطراف میز خرده‌نان می‌پنداشتند.

اگر به جست‌وجویت کسی آستین بالا نزند قطعاً گم نشده‌ای نهایتش در یکی از ایستگاه‌های هستی‌ات جا مانده‌ای یا در بن‌بست روزگار داری درجا می‌زنی بی‌حضوری‌ات اگر خواب‌وخیال کسی را مختل نکرده باشد قطعاً گم نشده‌ای و اخبار گم شدنت نیز با عکس شش‌درچهار در تیراژ میلیونی هم چاپ شود ناخوانده خواهد ماند.