بریده‌هایی از کتاب پشیمانم کن

خسته از دست من وقتی به خیابان زدی مثل آدمک برفی اواخر اسفند سراپا گریه بودی و اشک گیرم تمام چراغ‌های دنیا سبز تمام آدرس‌ها سرراست و لبخند تمام رهگذران به پهنای خوشامد نوروزی مگر نمی‌دانستی کسی که سایه‌اش را روی این صندلی جا بگذارد و عطر آغوشش به عمق بالشت‌ها و کوسن‌های این خانه نفوذ کرده باشد راه دوری نخواهد رفت زیر آسمان خدا فقط قلب آکبند فرشته‌هاست که هرگز نمی‌شکند.

در غیاب تو آب از آب آن‌قدر تکان خورده است که هر شب سیلابی خروشان آوار می‌کند خواب مرا

در غیاب تو آب از آب آن‌قدر تکان خورده است که هر شب سیلابی خروشان آوار می‌کند خواب مرا بیا و بیدارم کن از این کابوس و بگذار در آن لحظهٔ سیاه سقوط به گل‌های سپید دامنت چنگ بیندازم

وسه‌ای کال بستری روبه‌زوال و تن خمیر ورنیامده‌ای در تنوری سرد

خانه: گذرگاه بادهای قطبی با پنجره‌ای گشوده بر خورشیدی بلاتکلیف که نه می‌ماند نه غروب می‌کند.

فرقی نمی‌کند این درد بی‌درمان در سواحل کاپری گریبانت را بگیرد یا در مترو تهران

بهشت موعود باید جایی باشد از بحرین و حوالی بین‌النهرین تا اورشلیم بدون حصار سیطره‌ای که راهیان دوزخ آن‌قدر بمب و مین و تخم نفاق در آن کاشته‌اند که از مسافرِ راهیِ بهشت یک تکه‌استخوان پوسیده حتا به مقصد نرسد.

می‌گوید حاضر است بیداری‌اش را به صورت مادام‌العمر مانند خدایی نفرین‌شده به قلهٔ کوهی ببرد و به اعماق دره‌ای تاریک پرتابش کند.

خوابی از جنس مرگ‌های موقت

غرق می‌شویم هرازگاه در فکر بکری در اندوه شیرینی در رؤیای سفرکرده‌ای در خاطرات کسی دیگر گمراه‌تر از خودمان دست‌دردست کولی کف‌بین به جست‌وجوی نشانی از خود غرق می‌شویم

ترس فردا بزرگ‌تر از غم فرداست

آینهٔ دست‌شویی چهره‌ای نشانت خواهد داد المثنای افسردگی‌ات

حیف که نمی‌توان چنین روز بی‌سروپایی را دربست به روز دیگری موکول کرد و بازگشت به بستری که هنوز آغشته به گرمای آغوش توست.

در تقویم ما روزهایی هست پیش‌بینی‌ناشده و شبیه روز مبادا که هیچ‌چیزش به هیچ‌چیز نمی‌آید

هیچ‌کس تا ابدالدهر به هیچ قولی پای‌بند نخواهد ماند

اگر به جست‌وجویت کسی آستین بالا نزند قطعاً گم نشده‌ای نهایتش در یکی از ایستگاه‌های هستی‌ات جا مانده‌ای

بهشت موعود باید جایی باشد از بحرین و حوالی بین‌النهرین تا اورشلیم بدون حصار سیطره‌ای که راهیان دوزخ آن‌قدر بمب و مین و تخم نفاق در آن کاشته‌اند که از مسافرِ راهیِ بهشت یک تکه‌استخوان پوسیده حتا به مقصد نرسد.

یقین داشته باش از این دنیا تو نباشی سر سوزنی کم نخواهد شد و من نیز همچنان خواهم بود و روزم را به شب خواهم رسانید اگرچه به جان کندن.

مردی حلق‌آویز در هوا تاب می‌خورد.

بیدار شدن از خواب غلتیدن از مرگی‌ست به مرگی دیگر بی‌آن‌که این غلت و واغلت‌ها سر سوزنی بکاهد از بلوای دردناک درونت بیدار که می‌شوی سراپا آماده‌ای تا غرق شوی در اعماق خوابی دیگر.