بریده‌هایی از کتاب چلنجر دیپ؛ عمیق ترین نقطه دنیا

جرئت می‌کنم و می‌پرسم: «چی اون بیرون هست؟» با سردی جواب می‌دهد: «هر چیزی که این تو نیست.»

ترسناک‌تر از همه این است که هیچ‌وقت ندانی هر آن ممکن است چه چیزی را باور داشته باشی.

حالا تصور کن همیشه همین‌طوری باشی. هیچ‌وقت ندانی کِی این‌جایی یا آن‌جایی یا یک جایی بین این‌ها. تنها چیزی که برای تشخیص واقعیت داری، ذهنت است... حالا وقتی ذهنت مرض دروغ‌گویی می‌گیرد چی‌کار می‌کنی؟ اوضاع که خیلی بد می‌شود، صداها و توهم‌های دیداری سر می‌رسند. اما «آن‌جا بودن» ربطی به شنیدن و دیدن چیزهای پرت‌وپلا ندارد، به باور چیزها مربوط می‌شود؛ این که واقعیتی را ببینی و باور داشته باشی یک چیز کاملاً متفاوت است.

متوجه می‌شوم کلید برق آن سر اتاق است. می‌توانم خاموشش کنم. می‌توانم اما نمی‌توانم، چون یک تکه آناناس وسط ژله‌ام. هیچ انگیزه‌ای نمی‌تواند از این تخت بکشدم بیرون، مگر نیاز فوری به دستشویی.

خواهرم توی آب آرام و فیروزه‌ای بازی می‌کند و دنبال صدف می‌گردد. صدای موج‌هایی که روی مچ پایش می‌شکنند، مثل یک نفس راحت است؛ انگار بالاخره خود دریا هم به رضایت ابدی رسیده.

مسئول روحیه‌دادن می‌گوید: «همه‌مون بیچاره شدیم!»

و برای اولین بار می‌دانم که واقعاً به تنهایی‌اش نفوذ کرده‌ام. او هم به تنهایی من نفوذ کرده.

دست خودم نیست که به همچین چیزهایی فکر می‌کنم. ولی وجود دارند؛ مثل کادوهای ناخواسته و زشتی که نمی‌توانی پسشان بدهی.

چه‌قدر راحت می‌بینی یک‌دفعه توی زمین بازی تنهایی.

می‌پرسم: «اگه اینا مغز خدمهٔ کشتی هستن، چرا این‌قدر کوچیکن؟» کارلایل آه می‌کشد. «یا ازشون استفاده نکرده‌ن که آب رفته‌ن، یا زیادی ازشون استفاده کرده‌ن که سوخته‌ن.»

جوری با اوقات‌تلخی نفسش را می‌دهد بیرون که می‌شود باهاش شمع تولد خاموش کرد.

«سخت نیست، ولی تو داری عین دیوونه‌ها رفتار می‌کنی.» «شایدم من حالم خوبه و بقیه دیوونه‌ن. تا حالا بهش فکر کردهٔ؟»

نگاهم را می‌دزدم. اما بعد یادم می‌آید هیچ‌وقت نباید ارتباط چشمی‌ات را با مشاور مدرسه قطع کنی، چون حتماً یک چیز روان‌شناسانهٔ جدی توی نگاهت به زمین پیدا می‌کند. دوباره به‌زور توی چشم‌هایش نگاه می‌کنم.

تازگی‌ها احساساتم آن‌قدر رقیق شده‌اند که بدون این‌که حواسم باشد، جریان پیدا می‌کنند توی همدیگر. حالا می‌فهمم که نگرانم؛ نگران نگرانی‌ام.

چون همهٔ هتل‌های به‌دردبخور یا پر بودند یا قیمت خون پدرشان را می‌خواستند، از جای پرت‌افتاده‌ای سر درآوردیم که سر راه هیچ گردشگری نبود.

کاپیتان می‌گوید: «بهت اجازه داده نشده که استعداد داشته باشی. شاید به بقیهٔ خدمه که استعداد ندارن، بر بخوره.»

همه به یکی نیاز دارند که بهش سرکوفت بزنند.

نگرانم، بدون این‌که دلیلش را بدانم.

قلبم دو شماره برایم کوچک است.

بالای قوس دریچهٔ ورود و خروج، نوشته‌ای را توی چوب داغ کرده‌اند: تو اولین نیستی و آخرین هم نخواهی بود. مبهوتم چه‌طور این جمله باعث می‌شود هم حس کنم بی‌ارزشم، هم برگزیده.