بریده‌هایی از کتاب چلنجر دیپ؛ عمیق ترین نقطه دنیا

لبخند می‌زند، ولی نمی‌خندد. کَلی هیچ‌وقت نمی‌خندد،‌ اما صداقت لبخندش این قضیه را جبران می‌کند.

همه تحسینم می‌کنند، ولی جوری که وقتی می‌دانی قرار است چیزی را از دست بدهی، تحسینش می‌کنی.

چیزهایی را که من حس می‌کنم، نمی‌شود به کلمه درآورد. اگر هم بشود، کلمه‌ها به زبانی نیستند که کسی بفهمد. احساساتم زبان خودشان را دارند.

به مَکِنزی می‌گویم: «یه وقتایی... این‌جوری می‌شه.» تنها چیزی است که می‌توانم بگویم تا از درون منفجر نشوم.

تو اولین نیستی و آخرین هم نخواهی بود

آن‌قدرها که وانمود می‌کنند نو نیستند

«بدون شک، هر افتضاحی زیبایی خودش رو داره.»

قبلاً از مردن می‌ترسیدم. حالا از زندگی‌نکردن می‌ترسم

کار من رشد نمی‌کند، از درون متلاشی می‌شود و خودم هم نمی‌دانم چرا.

چیزهایی را که من حس می‌کنم، نمی‌شود به کلمه درآورد. اگر هم بشود، کلمه‌ها به زبانی نیستند که کسی بفهمد. احساساتم زبان خودشان را دارند.

آدم‌ها دوره‌ام کرده‌اند ولی آدم نیستند، هیولاهایی‌اند که تغییر قیافه داده‌اند. انگار رفته‌اند از توی ذهنم یک مُشت تصویر کنده‌اند و باهاشان نقاب‌هایی ساخته‌اند شبیه صورت آدم‌هایی که دوستشان دارم، ولی می‌دانم دروغ است.

همین درگیری با فضاهای خالی بود که من را فرستاد سمت هنر. اگر جعبهٔ خالی ببینم، باید پرش کنم. وقتی صفحهٔ سفید می‌بینم، نمی‌توانم همین‌طوری ولش کنم به حال خودش. صفحه‌های خالی سرم جیغ می‌کشند تا با چرت‌وپرت‌های توی مغزم پرشان کنم

در حال حاضر، من‌بودن خیلی مزخرف است، ولی تا حالا به این فکر نکرده بودم که آن‌هابودن هم مزخرف است.

فقط می‌توانی در نبردی که می‌دانی بازنده‌اش هستی بجنگی و منتظر آوارشدن دیوارها باشی

ما موجودات مهارکننده‌ای هستیم. دلمان می‌خواهد همه‌چیزِ زندگی را بگذاریم توی جعبه‌ای که بتوانیم رویش برچسب بزنیم. ولی فقط چون توانایی برچسب‌زدن و اسم‌گذاشتن را داریم، معنی‌اش این نیست که دقیقاً می‌دانیم چی توی جعبه است.

«اینا استخونای پدرمه...» «که ما در یک کریسمس دلنشین بلعیدیمش.»

ما تو رو پیش‌گو اعلام می‌کنیم

«ممنون که اطلاعاتت رو باهامون در میون گذاشتی.»

«امروز از این بهتر نمی‌تونم، فهمیدی؟ بعضی روزا حسش هست، بعضی روزا نیست...»

قبلاً از مردن می‌ترسیدم. حالا از زندگی‌نکردن می‌ترسم. فرق دارند. زندگی آدم با برنامه‌ریزی برای آینده پیش می‌رود، اما گاهی آن آینده هیچ‌وقت پیدایش نمی‌شود. منظورم آینده‌های شخصی است. اگر دقیق بخواهم بگویم، آیندهٔ خودم. بعضی وقت‌ها می‌توانم تصور کنم کسانی که من را می‌شناسند، ده سال دیگر به الان فکر می‌کنند و یک‌چیزهایی می‌گویند شبیه این‌که «چه‌قدر توانایی داشت!» یا «چه حیف شد!».