بریده‌هایی از کتاب چلنجر دیپ؛ عمیق ترین نقطه دنیا

«چیزی که باید» را «چیزی که هست» له می‌کند.

امیدوارم وقتی اعماق به شما می‌نگرد (که بدون شک خواهد نگریست)، بتوانید حتی بدون پلک‌زدن رویتان را برگردانید.

و نیز امیدوارم وقتی اعماق به شما می‌نگرد (که بدون شک خواهد نگریست)، بتوانید حتی بدون پلک‌زدن رویتان را برگردانید. نیل شوسترمن

در واقع رفتار شما موشکافی شده...

این چیزیه که تا آخر عمر یادت می‌مونه.

«از چیزی وحشت نداشته باشید، جز خود وحشت...»

عجیب است که شنیدن این‌جور چیزها باعث می‌شود با قادر مطلق احساس نزدیکی کنم، چون ثابت می‌کند حتی قصه‌های خدا هم قسمت‌های روان‌پریشانه دارد.

امروز اصلاً حواسم جمع نیست. نه به خاطر چیزهایی که می‌بینم، به خاطر چیزهایی که نمی‌بینم؛ چیزهای لای دیوار و یک‌عالمه چیز زیر پایم که همیشه عجیب برایم حیرت‌انگیز بوده‌اند.

یک نفس عمیق و طولانی کشید تا روی حرفش تأکید کرده باشد. «بدون شک، هر افتضاحی زیبایی خودش رو داره.»

بعضی وقت‌ها می‌توانم تصور کنم کسانی که من را می‌شناسند، ده سال دیگر به الان فکر می‌کنند و یک‌چیزهایی می‌گویند شبیه این‌که «چه‌قدر توانایی داشت!» یا «چه حیف شد!». من به همهٔ کارهایی که می‌خواهم بکنم و چیزهایی که می‌خواهم باشم، فکر می‌کنم. هنرمند پیش‌گام. کارآفرین تجاری. طراح برتر بازی‌های کامپیوتری. ارواح آینده با صداهای ماتم‌زده سرشان را تکان می‌دهند و سوگوارانه می‌گویند: «آه، چه‌قدر توانایی داشت!» ترس زندگی‌نکردن، دلهرهٔ عمیق و پایداری است از این‌که می‌بینی توانایی‌هایت می‌گندند و تبدیل می‌شوند به یک ناامیدی غیر قابل جبران؛ چون «چیزی که باید» را «چیزی که هست» له می‌کند. گاهی فکر می‌کنم مُردن آسان‌تر از این است که با همچین وضعیتی روبه‌رو بشوی، چون «چیزی که می‌توانست باشد» خیلی قابل احترام‌تر از «چیزی که باید باشد» است. بچه‌های مُرده را می‌گذارند روی پایه، اما بچه‌های بیمار ذهنی را زیر فرش قایم می‌کنند.