بریده‌هایی از کتاب چلنجر دیپ؛ عمیق ترین نقطه دنیا

«مردان بزرگ دریا هرگز نباید هیولاهاشون رو ترک کنن! حالا به خاطر اون دو مرد غافل، دشامنشون به این محکوم شده‌ن که تا دنیا دنیاست، درگیر جنگی طاقت‌فرسا باشن و هر سال خشمگین‌تر و خشمگین‌تر از قبل بشن!»

گاهی لحظه‌هایی پیش می‌آید که به شکل عینی با هرگز روبه‌رو می‌شویم و تحملش از توانمان خارج است.

تاریکی حتماً عاشق روشنایی است. اما همیشه یکی باید دیگری را بکشد.

درد همان ضعف است که بدن را ترک می‌کند.

مردم می‌توانستند این‌قدر نزدیک به هم زندگی کنند، جوری که بدون اغراق چند هزار نفر در فاصلهٔ چند سانتی‌ات باشند، ولی باز هم کاملاً تک و تنها باشی.

چه اتفاقی می‌افتد وقتی جهانت تعادلش را از دست می‌دهد و تو تجربهٔ برگرداندنش را به مرکز نداری؟ فقط می‌توانی در نبردی که می‌دانی بازنده‌اش هستی بجنگی و منتظر آوارشدن دیوارها باشی و تبدیل‌شدن زندگی‌ات به بزرگ‌ترین زیرسیگاری مرموز.

برایم عجیب بود که مردم می‌توانستند این‌قدر نزدیک به هم زندگی کنند، جوری که بدون اغراق چند هزار نفر در فاصلهٔ چند سانتی‌ات باشند، ولی باز هم کاملاً تک و تنها باشی. تصورش برایم سخت بود. الان دیگر تصورش برایم سخت نیست.

«بهتره فراموشش کنی. به معنی واقعی کلمه. هر چی کمتر یادش بیفتی، اهمیتش برات کمتر می‌شه و هر چی اهمیتش کمتر بشه، نگرانی‌ت کمتر می‌شه.»

یادم نمی‌آید از کِی دیگر بازی نبود. یادم نمی‌آید از کِی باور کردم نشانه‌ها بهم دستور می‌دهند.

«از چیزی وحشت نداشته باشید، جز خود وحشت...»

معمولاً بعد از مرگ گرسنه می‌شوم.

به‌زور از لای گرانیت، لجن، استخوان، خاک، کرم و موریانه رد می‌شوم و از یک شالیزار توی چین سر درمی‌آورم. همین ثابت می‌کند که پایین وجود ندارد، چون در نهایت پایین همان بالاست.

«به نظرم خدا اینا رو به ما نداده؛ همون‌جور که به بچه‌های کوچیک سرطان نداده یا برنده‌نشدن آدمای فقیر توی قرعه‌کشی هیچ ربطی به خواست خدا نداره. اگه خدا چیزی بهمون داده باشه، قدرت کنار اومدنه.»

موجوداتی را که زمانی زنده بوده‌اند تبدیل می‌کنیم به گازهای گلخانه‌ای، که به نظرم بهتر از لجن و کثافت ماندن تا ابد است.

در کل یعنی اگر این زمین ارزشمند باشد یا یک روزی ارزشمند بشود، دیگر مال ما نیست. فقط اگر بی‌ارزش باشد ما صاحبش هستیم.

بهت اجازه داده نشده که استعداد داشته باشی.

این چیزیه که تا آخر عمر یادت می‌مونه.

توی لحظه زندگی کن

تو اولین نیستی و آخرین هم نخواهی بود. مبهوتم چه‌طور این جمله باعث می‌شود هم حس کنم بی‌ارزشم، هم برگزیده

کاپیتان می‌گوید: «اون پایین تا ابد ادامه داره. نذار کسی چیز دیگه‌ای بکنه توی کله‌ت.»