بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

حقیقت؟ اصلاً به آن پیچیدگی که ما فکر می‌کنیم، نیست. دوست داریم باشد چون این‌طوری حس می‌کنیم باهوشیم و یک معمای پیچیده را حل کرده‌ایم

مثلاً آدم درک می‌کند که همسرش به خاطر تنهایی یا لغزش شهوانی خیانت کرده باشد. تو همیشه سر کار بودی و برای رابطه‌مون وقت نمی‌ذاشتی. ولی اگر با این جمله بهت خبر بدهند که: «آم... خب... معشوقهٔ پنهانی من، رئیس خودته.» آن وقت است که دیگر نمی‌توانی بلند بشوی. این یعنی دلیل آن همه اضافه کاری‌هایی که رئیست سرت می‌ریخت با دلیل خیانت همسرت یکی است. دوشنبهٔ بعد از این اتفاق به محل کارت می‌روی و همان رئیس بهت می‌گوید: «آم... برای همه‌مون زمان سختیه. به نظرم دیگه نباید این‌جا کار کنی.» جمعه همسر و کار و زندگی داشتی، حالا بی‌خانمان و بی‌کار شده‌ای. آن‌وقت چی کار می‌کردی؟ وکیل می‌گرفتی؟ شکایت می‌کردی؟ نه.

شاید بتوانی مذهب را به مردم یاد بدهی اما نمی‌توانی ایمان را هم درونشان به وجود بیاوری

وقتی روز تمام شد و شب محاصره‌امان کرد، نفس عمیقی بکش. بالاخره از پس امروز هم برآمدیم. فردا روز دیگری آغاز خواهد شد.

بدترین حس طلاق این نیست که خیال می‌کنی تمام این سال‌ها وقت تلف کرده‌ای. این است که تمام نقشه‌هایی که برای آینده کشیده بودی، نقش بر آب می‌شود.

اون‌هایی که باعث می‌شن بخندی... می‌تونی یه عمر کنارشون بمونی!

ترسناک‌ترین چیزی که آدم بزرگِ شدن دارد، این است که می‌فهمیم در حقیقت برای هیچ‌کس مهم نیستیم.

آدم بودن، خیلی دردناک است.

آدم‌های سوسول فقط می‌خواهند چاله‌های سیاه روحشان را با عکس گذاشتن در اینستاگرام پر کنند.

آدم بودن، خیلی دردناک است. خودت را نمی‌فهمی، از بدنی که در آن گیر افتاده‌ای خوشت نمی‌آید. به چشم‌های خودت در آینه زل می‌زنی و تعجب می‌کنی که این‌ها دیگر کی هستند، همیشه هم یک سؤال از خودت می‌پرسی: «چه مرگمه؟ چرا این حس رو دارم؟»