بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

شاید بتوانی مذهب را به مردم یاد بدهی اما نمی‌توانی ایمان را هم درونشان به وجود بیاوری.

کلاً همهٔ آدم‌ها یکی را دوست دارند، آن‌ها هم که یکی را دوست دارند، کلی شب‌های مزخرف بی‌خوابی کشیدن را تجربه کرده‌اند.

مامان و باباها برای تنبیه، به بچه‌هایشان می‌گفتند بروند توی اتاقشان و به کارهای بدشان فکر کنند، این روزاها باید مجبورشان کنی از اتاقشان بیرون بیایند.

جان چند نفر باید در میان باشد تا کشتن یک آدم مجاز شود؟ یک میلیون؟ هزار و پونصد نفر؟ دو تا؟ فقط یکی؟ اصلاً هیچی؟ معلوم است که نمی‌توانید به این سؤال جواب بدهید چون اصلاً هیچ جوابی وجود ندارد.

«حتماً کلی نظریهٔ رفتارشناسی خوندی، ها؟» روان‌شناس لبخند زد: «هزارتا.» «کدومش رو باور داری؟» «اون رو که می‌گه اگه مدتی طولانی حواست به خودت نباشه، دیگه نمی‌تونی فرق بین پرواز و سقوط رو بفهمی.»

اصولاً آدم بودن یک جور حماقت هم به دنبال خودش می‌کشاند. مخصوصاً اگر بخواهید برای آدم‌های دیگر، آدم خوبی باشید.

اون‌هایی که باعث می‌شن بخندی... می‌تونی یه عمر کنارشون بمونی!»

خوش طبعی، آخرین سد دفاعی روح آدم است، تا وقتی بخندیم، زنده‌ایم.

حقیقت این است که اگر مردم آن‌قدری که در اینترنت نشان می‌دهند، خوشبخت بودند که کل زمان کوفتی‌اشان را در اینترنت نمی‌چرخیدند. کدام خری در روزی که دارد عشق و حال می‌کند، چند ساعت وقت می‌گذارد و از همه چیز عکس می‌گیرد؟

مردم مشوش اصلاً آن چیزی که به نظر می‌آید نیست. نه سارق، سارق است و نه خرگوش، خرگوش. فقط یک پل همه را به هم وصل می‌کند. بکمن مثل جریان زندگی است. همیشه رازهایی تاریک‌تر و جذاب‌تر در پس ظاهر کلماتش وجود دارد. سال ۱۹۷۳ بعد از جریان گروگان‌گیری حقیقی در استکهلم، چهار کارمند بانکی که گروگان گرفته شدند، برای گروگان‌گیر خودشان دل می‌سوزاندند و از آن‌جا اسم سندرم استکهلم روی آن‌ها ماند. بکمن در این کتاب این مفهوم را بسط و گسترش داد. نشانمان داد تشویش‌های همیشهٔ زندگی، تلاش‌های روزمره و تصمیماتمان چطور روی بقیه تأثیر می‌گذارد.

احتمالاً در زندگی‌اتان کسی را دارید که برایش احمقانه‌ترین کارهای جهان را انجام بدهید.

مهم نیست. هر چی باشه می‌خورم.» زارا از روی کاناپه فریاد زد: «تو جمجمه‌ت مخ نیست؟ یه بارم شده برای یه چیزی تصمیم بگیر وگرنه هیچ کس بهت احترام نمی‌ذاره!»

بانک می‌گوید فقط به آن‌هایی وام می‌دهند که خودشان پول داشته باشند. در واقع به کسی پول می‌دهند که نیازی به آن ندارد.

حقیقت این است که اگر مردم آن‌قدری که در اینترنت نشان می‌دهند، خوشبخت بودند که کل زمان کوفتی‌اشان را در اینترنت نمی‌چرخیدند. کدام خری در روزی که دارد عشق و حال می‌کند، چند ساعت وقت می‌گذارد و از همه چیز عکس می‌گیرد؟

همیشه دلیلی برای زندگی کردن وجود دارد.

شاید باید بین تنها بودن و هیچ دوستی نداشتن، فرق بگذاریم.

آدم بودن، خیلی دردناک است. خودت را نمی‌فهمی، از بدنی که در آن گیر افتاده‌ای خوشت نمی‌آید. به چشم‌های خودت در آینه زل می‌زنی و تعجب می‌کنی که این‌ها دیگر کی هستند، همیشه هم یک سؤال از خودت می‌پرسی: «چه مرگمه؟ چرا این حس رو دارم؟»

«پس برنده‌ها کلی پول درمی‌آرن که به نظرم این هم خیلی مهمه. تو با پولت چی کار می‌کنی؟» «فاصلهٔ بین خودم و مردم رو می‌خرم.» روان‌شناس قبلاً هرگز همچین چیزی نشنیده بود: «منظورت چیه؟» «رستوران‌های گرون، میزهاشون رو جدا از هم می‌چینن. قسمت فرست کلاس هواپیما، صندلی وسط نداره. هتل‌های گرون قیمت قسمت ورودی مخصوص و جدا دارن. گرون‌ترین چیزی که روی این کرهٔ خاکی می‌تونی بخری، فاصله‌ست.»

ما به آن‌هایی که دوستشان داریم، دروغ می‌گوییم.

آن آدم‌های سوسول فقط می‌خواهند چاله‌های سیاه روحشان را با عکس گذاشتن در اینستاگرام پر کنند.