بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

شاید بتوانی مذهب را به مردم یاد بدهی اما نمی‌توانی ایمان را هم درونشان به وجود بیاوری.

کلاً همهٔ آدم‌ها یکی را دوست دارند، آن‌ها هم که یکی را دوست دارند، کلی شب‌های مزخرف بی‌خوابی کشیدن را تجربه کرده‌اند.

مامان و باباها برای تنبیه، به بچه‌هایشان می‌گفتند بروند توی اتاقشان و به کارهای بدشان فکر کنند، این روزاها باید مجبورشان کنی از اتاقشان بیرون بیایند.

جان چند نفر باید در میان باشد تا کشتن یک آدم مجاز شود؟ یک میلیون؟ هزار و پونصد نفر؟ دو تا؟ فقط یکی؟ اصلاً هیچی؟ معلوم است که نمی‌توانید به این سؤال جواب بدهید چون اصلاً هیچ جوابی وجود ندارد.

«حتماً کلی نظریهٔ رفتارشناسی خوندی، ها؟» روان‌شناس لبخند زد: «هزارتا.» «کدومش رو باور داری؟» «اون رو که می‌گه اگه مدتی طولانی حواست به خودت نباشه، دیگه نمی‌تونی فرق بین پرواز و سقوط رو بفهمی.»

اصولاً آدم بودن یک جور حماقت هم به دنبال خودش می‌کشاند. مخصوصاً اگر بخواهید برای آدم‌های دیگر، آدم خوبی باشید.

خوش طبعی، آخرین سد دفاعی روح آدم است، تا وقتی بخندیم، زنده‌ایم.

اون‌هایی که باعث می‌شن بخندی... می‌تونی یه عمر کنارشون بمونی!»

حقیقت این است که اگر مردم آن‌قدری که در اینترنت نشان می‌دهند، خوشبخت بودند که کل زمان کوفتی‌اشان را در اینترنت نمی‌چرخیدند. کدام خری در روزی که دارد عشق و حال می‌کند، چند ساعت وقت می‌گذارد و از همه چیز عکس می‌گیرد؟

مردم مشوش اصلاً آن چیزی که به نظر می‌آید نیست. نه سارق، سارق است و نه خرگوش، خرگوش. فقط یک پل همه را به هم وصل می‌کند. بکمن مثل جریان زندگی است. همیشه رازهایی تاریک‌تر و جذاب‌تر در پس ظاهر کلماتش وجود دارد. سال ۱۹۷۳ بعد از جریان گروگان‌گیری حقیقی در استکهلم، چهار کارمند بانکی که گروگان گرفته شدند، برای گروگان‌گیر خودشان دل می‌سوزاندند و از آن‌جا اسم سندرم استکهلم روی آن‌ها ماند. بکمن در این کتاب این مفهوم را بسط و گسترش داد. نشانمان داد تشویش‌های همیشهٔ زندگی، تلاش‌های روزمره و تصمیماتمان چطور روی بقیه تأثیر می‌گذارد.