بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

احتمالاً در زندگی‌اتان کسی را دارید که برایش احمقانه‌ترین کارهای جهان را انجام بدهید.

مهم نیست. هر چی باشه می‌خورم.» زارا از روی کاناپه فریاد زد: «تو جمجمه‌ت مخ نیست؟ یه بارم شده برای یه چیزی تصمیم بگیر وگرنه هیچ کس بهت احترام نمی‌ذاره!»

بانک می‌گوید فقط به آن‌هایی وام می‌دهند که خودشان پول داشته باشند. در واقع به کسی پول می‌دهند که نیازی به آن ندارد.

همیشه دلیلی برای زندگی کردن وجود دارد.

حقیقت این است که اگر مردم آن‌قدری که در اینترنت نشان می‌دهند، خوشبخت بودند که کل زمان کوفتی‌اشان را در اینترنت نمی‌چرخیدند. کدام خری در روزی که دارد عشق و حال می‌کند، چند ساعت وقت می‌گذارد و از همه چیز عکس می‌گیرد؟

شاید باید بین تنها بودن و هیچ دوستی نداشتن، فرق بگذاریم.

آدم بودن، خیلی دردناک است. خودت را نمی‌فهمی، از بدنی که در آن گیر افتاده‌ای خوشت نمی‌آید. به چشم‌های خودت در آینه زل می‌زنی و تعجب می‌کنی که این‌ها دیگر کی هستند، همیشه هم یک سؤال از خودت می‌پرسی: «چه مرگمه؟ چرا این حس رو دارم؟»

ما به آن‌هایی که دوستشان داریم، دروغ می‌گوییم.

آن آدم‌های سوسول فقط می‌خواهند چاله‌های سیاه روحشان را با عکس گذاشتن در اینستاگرام پر کنند.

«پس برنده‌ها کلی پول درمی‌آرن که به نظرم این هم خیلی مهمه. تو با پولت چی کار می‌کنی؟» «فاصلهٔ بین خودم و مردم رو می‌خرم.» روان‌شناس قبلاً هرگز همچین چیزی نشنیده بود: «منظورت چیه؟» «رستوران‌های گرون، میزهاشون رو جدا از هم می‌چینن. قسمت فرست کلاس هواپیما، صندلی وسط نداره. هتل‌های گرون قیمت قسمت ورودی مخصوص و جدا دارن. گرون‌ترین چیزی که روی این کرهٔ خاکی می‌تونی بخری، فاصله‌ست.»