بریده‌هایی از کتاب مثل بیروت بود

و قسم به خستگی چشمانش که اللهم انا لا نعلم منه الا خیرا

این دختر انگار نمی‌دانست که دنیا پر است از پدرانی شبیه به نوح که فرزندانشان در ناخلفی به پسر نوح طعنه می‌زنند. انگار نمی‌دانست زیر پرچم همین آشوب‌ها، آقازاده‌هایی بر سینه می‌کوبند که شکم از سفرهٔ انقلاب پر می‌کنند اما دستی بر توبره دارند و دستی بر آخور.

این نسلْ نسل رسانه و اینترنته. می‌دونی چند تا مسئول، بازیگر، نویسنده، شاعر، خواننده و فوتبالیست توی خود کشور ایران دارن به طور مستقیم و غیرمستقیم برای تحقق اهداف ما و رهایی خلق با ما همکاری می‌کنن؟ فکر کردی جریان‌سازی‌های به قول شما ضدنظام و ضدمذهبی که از طریق بعضی مسئولین و سلبریتی‌ها صورت می‌گیره اتفاقیه؟ بعضی‌هاشون مثل خانمیا آقایبه طور مستقیم از ما دستمزدهای هنگفت دریافت می‌کنن تا محتوای مد نظرمون رو خوراک ذهن طرفدارهاشون کنن؛ هیچ کاری هم به راست و دروغ اخباری که بهشون می‌دیم ندارن، اون‌ها فقط پول‌شون رو می‌گیرن. سربازهای ما همه‌جا هستن.

حالا دلیل آشنا بودن صدایش را می‌دانستم. او همان بازیگر معروف بود که با هشتگ‌ها و پست‌هایش جنجال‌آفرینی می‌کرد؛ اسطورهٔ جریان‌ساز، هنرمند مردمی و دل‌سوز وطن. فردا که خبر دستگیری‌اش اعلام گردد، چه متن‌هایی دربارهٔ مظلومیت آقای بازیگر و پاپوش نظام برای انتقام از سلبریتی میهن‌پرست منتشر خواهد شد. بیچاره طرفداران خوش‌خیالش!

این قوم یأجوج و مأجوج واقعاً قصد نجات خلق را داشتند؟! این‌ها که حتی به پاره‌های تن خود نیز رحم نمی‌کردند. اصلاً اسلوبشان برای حکومت چه بود؟ خون و خون و خون؟

روزهای بعد از سرنگونی رو تصور کن؛ خلق خسته به صغیر و کبیر حکومتی‌ها رحم نمی‌کنن، از درخت‌های هر کوچه پاسدار و بسیجی و حزب‌اللهی آویزونه. تا ماه‌ها شهرها بوی خون می‌دن. زیباست، نه؟ لبخندی مشمئزکننده کنج لب‌هایش نشست. رجوی در قفس اشرف چه بر سر رؤیای افرادش آورده بود که پرندهٔ خیالشان چون جغد، شوم شده بود و چون کلاغکی سیاه، نحس؟ چه بد اقبالی داشتند این ملیجک‌های تسخیرشدهٔ شیطان که از دنیا رانده و از آخرت مانده بودند. پر از انزجار بودم و فریاد زدم: هیچ غلطی نمی‌تونید بکنید! حکایت این کشور حکایت عراق و افغانستان و سوریه نیست. به مو می‌رسه اما پاره نمی‌شه. حناتون پیش این مردم رنگی نداره. بعد از این همه سال هنوز نفهمیدین؟!

و فقط خدا می‌داند که چقدر دلگیر است تماشای اشک‌ریزانِ یک مرد در دل پاییز.

اشک پشت اشک از چشمانم سرازیر می‌شد. قلبم قصد ایستادن داشت. نگاهم را به نیم‌رخ پرابهت عقیل دوختم. لحظه‌ای پلک بر پلک نهاد. نجوای زیرلبی‌اش را شنیدم. «بِسْمِ اللَّهِ الَّذِی لَا یَضُرُّ مَعَ اسْمِهِ شَیْ‌ءٌ فِی الْأَرْضِ وَ لَا فِی السَّمَاءِ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ»

اصلاً حال یک دیوانه را دیوانه بهتر می‌کند.

آخ از این زن‌های زندگی که حافظه‌شان هم برود، عشق مادرانه‌شان نمی‌رود.

اینجا ایران است، بلادی که کم زخم نخورده از خودی‌های ناخودی

این قوم یأجوج و مأجوج واقعاً قصد نجات خلق را داشتند؟! این‌ها که حتی به پاره‌های تن خود نیز رحم نمی‌کردند. اصلاً اسلوبشان برای حکومت چه بود؟ خون و خون و خون؟

امنیت چیزی است که تا آن از دست ندهی، قدرش را نمی‌دانی.

گاهی فراموشی مثل سیب سرخ هزار و یک خاصیت دارد؛ خصوصاً وقتی آنکه باید باشد دیگر نیست.

این سکوت تلخ را یادم داده بودند؛ درست وقتی اول مهر کنار در مدرسه ایستادم و مادرم گفت: «هیس! اگه شغل بابا رو پرسیدن، بگو معلم.»

پس چون وقت انتقام اول فرا رسد بندگان سخت جنگجو و نیرومند خود را بر شما برانگیزیم تا آنجا که در درون خانه‌های شما نیز جستجو کنند و این وعده (انتقام خدا) حتمی است.

«یاران همه رفتند افسوس که جا مانده منم! حسرتا! این گل خارا همه جا رانده منم.»

«یاران همه رفتند افسوس که جا مانده منم! حسرتا! این گل خارا همه جا رانده منم.» آخ از غریبی حاج‌اسماعیل! مردی که مثل بیروت بود، آشوب‌زده اما آرام.

انتقام خون ارغوان، دختری که دوستش داشتم. به بی‌رمقی چشمان دانیال نگاه کرد. خونهٔ تیمی‌مون لو رفت. با پاسدارها درگیر شدیم و ارغوان تیر خورد. نمی‌تونستم با خودم ببرمش اما اون اطلاعات مهمی از سازمان داشت؛ مجبور شدم بکشمش... می‌فهمی؟! خودم کشتمش... با اسلحهٔ خودم... چون ارغوان از مرگ می‌ترسید... همیشه دور از چشم بقیه، کپسول سیانور رو یه گوشه قایم می‌کرد و این رو فقط من می‌دونستم. او عشقش را فدای خونخواری به نام رجوی کرده بود. دوست داشتم بپرسم «آیا می‌ارزید؟»

آهی که این‌قدر عمیق باشه، دلیل بزرگی داره.