کتاب مثل بیروت بود

هیچ غلطی نمی‌تونید بکنید! حکایت این کشور حکایت عراق و افغانستان و سوریه نیست. به مو می‌رسه اما پاره نمی‌شه. حناتون پیش این مردم رنگی نداره. بعد از این همه سال هنوز نفهمیدین؟!

همیشه کم حرف می‌زد اما امان از خروش چشمانش.

دیگر ایمان داشتم، امنیت چیزی است که تا آن از دست ندهی، قدرش را نمی‌دانی.

پدربزرگ راست می‌گفت؛ گاهی آدم‌ها یک‌شبه پیر می‌شوند. من یک‌شبه مردم.

بی‌اختیار زمزمه کردم: یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ...

بلند خطاب قرارم داد: اصلاً حال یک دیوانه را دیوانه بهتر می‌کند.

«یاران همه رفتند افسوس که جا مانده منم! حسرتا! این گل خارا همه جا رانده منم.»

خانم، کسی همراه‌تون نیست که برم صداشون کنم؟ نای صحبت نداشت، انگشت اشاره‌اش را به‌سمت قبرها بلند کرد. چرا هست... اونجا خوابیده... اما نمی‌آد که ببردم...

کاش زندگی دکمه‌ای به نام «دور تند» داشت.

اصلاً حال یک دیوانه را دیوانه بهتر می‌کند.